Καταγράφουμε ορισμένους μόνο τρόπους που κυριαρχούν στη μετάδοση. Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, για δηλώσεις-απαντήσεις πολιτικών προσώπων, κυρίως από την κυβέρνηση αλλά και από κάθε είδους «παράγοντες», για γεγονότα που ποτέ δεν έχουν ακουστεί, χωρίς καμία αναφορά στο τι προκάλεσε αυτές τις «αναγκαίες απαντήσεις».
Στα τηλεοπτικά στούντιο και sτη ροή ειδήσεων στο Διαδίκτυο παράγεται, διακινείται και αναπαράγεται η μία και μοναδική «αλήθεια» και «άποψη» για τα γεγονότα ή τις πολιτικές αποφάσεις. Έτσι, μαθαίνουμε από δεκάδες «πραιτωριανούς» τα επιχειρήματα για την αναγκαιότητα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, όμως δεν πρόκειται να δούμε ή να ακούσουμε για τις αντιδράσεις, τις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, τις απόψεις των πανεπιστημιακών.
