Γράφει στο intronews η Βίκυ Διαμαντή*
Όσοι ασχολούμαστε χρόνια με τη Eurovision γνωρίζαμε πάντα ένα πράγμα: ότι ανεξαρτήτως της υποψηφιότητας που θα στέλναμε για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας, το μεγάλο «παιχνίδι» παιζόταν off stage με ειδικές συμφωνίες και συμμαχίες ανάμεσα σε χώρες και επιτροπές του θεσμού, με τις «ευλογίες» της EBU που έκανε τα στραβά μάτια.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το σκληρό μάρκετινγκ, βλέπε guerilla, και οι πολιτικές συμφωνίες έδιναν και έπαιρναν στο παρασκήνιο και συχνά έβγαζαν και τον νικητή. Πόσες φορές η χώρα μας βρέθηκε στο στόχαστρο για τα 12άρια που ανταλλάσσουμε με την Κύπρο, δεν βρέθηκαν όμως στο στόχαστρο οι σκανδιναβικές χώρες που πράττουν ακριβώς το ίδιο…
Πώς η Ουκρανία τη χρονιά που ξέσπασε ο πόλεμος με τη Ρωσία βγήκε νικήτρια του διαγωνισμού με ένα χλιαρό τραγούδι και γνωρίζαμε εξαρχής όλοι ότι ο τίτλος θα δοθεί εκεί;
Πώς το Ισραήλ που κάνει γενοκτονία στην Παλαιστίνη, βρέθηκε δύο χρονιές σερί ένα βήμα πριν πάρει την πρωτιά, ενώ τόσο μέσα στην αίθουσα όσο και απέξω οι αντιδράσεις ήταν έντονες;
