** Σχόλιο από την Πρωτοβουλία για την Ανατροπή στα ΜΜΕ
Σε εξέλιξη βρίσκεται τον τελευταίο καιρό η προσπάθεια υπογραφής μιας υποθετικής ΣΣΕ, ή όπως αλλιώς ενδεχομένως ονομαστεί, στα δημόσια ΜΜΕ. Την ίδια ώρα ζητήματα, όπως το πενθήμερο και φυσικά το ύψος των απολαβών αλλά και το μέλλον της νέας γενιάς «μπλοκάκηδων» δημιουργούν εύλογες ανησυχίες και προβληματισμούς στους/στις εργαζομένους/ες.
Το βασικό ζητούμενο είναι το «τοπίο» στο οποίο γίνεται αυτή η συζήτηση, αν δηλαδή (α) θα διεκδικηθεί η σταθερή μισθωτή εργασία με πλήρη δικαιώματα και η επαναφορά όλων όσα έχουν «κοπεί», όπως τα δώρα και η πλήρης εφαρμογή των κλιμακίων, μαζί με τις αναγκαίες αυξήσεις για να αντιμετωπιστεί το κόστος της ζωής, ή (β) θα κινηθεί στα όρια της «επιδοματικής» πολιτικής των κουπονιών και της διατήρησης πολλών ταχυτήτων στην εργασία με διατήρηση των ελαστικών της μορφών.
Στο έδαφος αυτής της «ελαστικότητας», ήρθε και η απόπειρα κατάργησης της πενθήμερης εργασίας για την ΕΡΤ, που ούτε «τοπικό» ζήτημα είναι ούτε τυχαίο: αποτελεί παράγωγο του συνόλου της αντεργατικής νομοθεσίας της κυβέρνησης.
Με κεντρικό άξονα τα δύο παραπάνω θέματα, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα μια ακόμη γενική συνέλευση στο ραδιομέγαρο (χωρίς διευκολυντική στάση εργασίας) με την παρουσία του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ. Μια συνέλευση στην οποία έγινε σαφές πως η Ένωση Συντακτών δεν πρόκειται να αντιδράσει δυναμικά στην εφαρμογή της 6ήμερης εργασίας που προωθεί η διοίκηση.
Όσοι ονειρεύονται «εξαιρέσεις» του κλάδου από μέτρα που εφαρμόζονται στο σύνολο της κοινωνίας (αντί να παλέψουμε για την ανατροπή τους) εθελοτυφλούν. Κι αυτό, τη στιγμή που η εμπειρία δείχνει ότι όχι μόνο οι λογικές της συντεχνίας απομονώνουν τον κλάδο από τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας (σε συνδυασμό με το άθλιο ενημερωτικό προϊόν που παράγεται), αλλά διευκολύνουν τις επιθέσεις σε «δεύτερο χρόνο», όταν θα υπάρχει πλήρης απομόνωση και εσωτερική φαγομάρα μεταξύ των διαφορετικών ταχυτήτων εργαζομένων, που πάντα στο εσωτερικό τους εμφανίζονται και πρόθυμες ντουντούκες της εκάστοτε κυβέρνησης, έχοντας εξασφαλίσει υποσχέσεις για την επιβίωση-ανέλιξή τους. Ήδη, τέτοια σημάδια έχουν φανεί, με τους «φερτούς απ’ έξω» και τους «μόνιμους», με το ποιος αμείβεται καλύτερα ή σε ποιο πόστο-«αξίωμα» τοποθετείται. Εκτός από τις απολαβές. πάντα υπάρχει και το σαράκι της μωροφιλοδοξίας για τα εργασιακά «γαλόνια» και τα «λοφία».
H διαχρονική απόσταση των εκάστοτε πλειοψηφιών στην ΕΣΗΕΑ σε θέματα συμβασιούχων έχει εξήγηση, αφού συνήθως είναι προσκείμενες σε κόμματα εξουσίας που έχουν στην ατζέντα τους την ελαστική εργασία και τη χρησιμοποιούν και για τις δικές τους εκλογικές «ανάγκες». Γιατί εκτός από τις ανακοινώσεις υπάρχει και η πράξη, η απουσία από κινητοποιήσεις για τέτοια θέματα.
Μια ματιά στο αρχείο ανακοινώσεων της ΕΣΗΕΑ δείχνει πόσο βαθιά φτάνει αυτή η απουσία. Από την άλλη αυτό που είναι χρόνια γνωστό είναι ότι για μεγάλα διαστήματα δουλεύτηκαν κάτω από το τραπέζι, «ποσοστώσεις» στην ένταξη των συμβασιούχων στην εργασία, περίπου ανάλογες με τα εκλογικά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές.
Συνεπώς, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να διεκδικήσουμε τίποτα λιγότερο, από υπεράσπιση του πενθήμερου, αυξήσεις στους μισθούς και όχι κουπόνια και δωροκάρτες, επαναφορά δώρων και του συνόλου των τριετιών, μονιμοποίηση των συμβασιούχων με βάση τις ΣΣΕ για όλο τον κλάδο.
Παράλληλα πρέπει να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στις προσπάθειες υπεράσπισης της δημόσιας Υγείας και Παιδείας από τα αρπακτικά της αγοράς.