αναδημοσίευση από το μπλογκ της“Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή στα ΜΜΕ”
Γραφεί ο δημοσιογράφος Τάσος Αναστασιάδης
Στο περιθώριο (δυστυχώς και ενδεικτικά) των εκλογικών αποτελεσμάτων στην ΕΣΗΕΑ, η πρόταση να προχωρήσει η συγχώνευση με την ΕΣΠΗΤ απορρίφθηκε πανηγυρικά, αντίθετα από τις εκτιμήσεις -ακόμα και τις δικές μας.
Ασφαλώς το αποτέλεσμα αυτό θα έχει τις αναμενόμενες επιπτώσεις, κυρίως για τους συναδέλφους της ΕΣΠΗΤ που πολύ δικαίως και χαιρέκακα οι “επαγγελματίες” τις περιγράφουν με τους όρους: “οι συντάκτες του περιοδικού Τύπου δεν ξέρουν τώρα τί τους ξημερώνει…”. Χωρίς να υποτιμώ καθόλου την αξία του αγώνα για τη στήριξη της υλικής ύπαρξης ακόμα και ενός/μίας συναδέλφου, νομίζω ωστόσο ότι το αποτέλεσμα καταγράφει και παράγει και ευρύτερα στοιχεία της κατάστασης.
Θα τα συνόψιζα σε τριών ειδών:
1. Με βάση τόσο το προφανές της αναγκαιότητας της ενοποίησης για τον κλάδο, όσο και με βάση τη σχετική δύναμη των παρατάξεων που το υποστήριζαν (θεωρητικά τουλάχιστον), αν η συγχώνευση έτσι απορρίφθηκε αυτό μπορεί κατά ένα τμήμα να αποδοθεί στον τρόπο με τον οποίο προτάθηκε. Για την ακρίβεια, καμία εξήγησε δεν δόθηκε, καμία καμπάνια δεν έγινε, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (τόσο της ΕΣΠΗΤ όσο και της ΕΣΗΕΑ) προσπάθησαν να το περάσουν στα “μουλωχτά”, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως στην πραγματικότητα δεν το πολυθέλουν ή και ότι κάτι “πονηρό” κρύβεται από πίσω. Το τελευταίο άλλωστε είχε έτσι την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί από τους ειδικούς της συντεχνίας μας, καθώς και από τους δεξιούς κριτικούς της αριστεροδεξιάς ηγεσίας. Ένα εκλογικό σώμα που, έτσι, κρατιέται στο σκοτάδι δεν είναι η καλύτερη βάση οικοδόμησης συσχετισμού δύναμης.
2. Η δεύτερη, ωστόσο, παρατήρηση που αναγκάζομαι να κάνω είναι ότι, σε αυτές τις συνθήκες, η απόρριψη της πρότασης από τη βάση πήρε (με βάση τους αριθμούς) μια χροιά πραγματικής εξέγερσης. Αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την απλή δυσφορία απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις μανούβρες της. Πρέπει να την δούμε ως αυτή που είναι, δηλαδή ως μια αντιδραστική κινητοποίηση ενάντια στο συγχρωτισμό με πιο πληβείους από εμάς, για να “σωθούν” τα μικρο- (και μάλλον ψευτο-)προνόμια σε μια κατάσταση γενικότερης επιδείνωσης του συσχετισμού δύναμης.
3. Το τρίτο είναι ότι το αποτέλεσμα, έτσι, δεν είναι απλώς οπισθοχώρηση, ούτε απλώς καταγραφή, γιατί συνιστά και πρόγραμμα. Στην αναδιάρθρωση της διαδικασίας της εργασίας και της ενημέρωσης που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια, η επιδείνωση του συσχετισμού δύναμης κωδικοποιείται έτσι και προγραμματικά στη διαφύλαξη των ψευτοπρονομίων από την εισβολή των ορδών του νέου προλεταριάτου της ενημέρωσης. Η άρνηση των περιοδικατζήδων δεν μετράει ως τέτοια (είναι ένα μικρό και φθήνον κομμάτι της παραδοσιακής “δημοσιογραφίας” μαζί με τους εφημεριδάδες), όμως μετράει προγραμματικά, ως επικύρωση του κατακερματισμού μας.
Οργανωτική οπισθοχώρηση, αντιδραστική εξέγερση της βάσης, και προγραμματικός αποκλεισμός είναι πλέον στοιχεία της πραγματικότητας, που πρέπει να τα συμπεριλάβουμε στην κατανόηση της κατάστασης (προφανώς έχουμε και άλλα, συνδεόμενα, αλλά τα αφήνω στην άκρη εδώ). Προφανώς δεν πρέπει να τα βάψουμε μαύρα, ίσα-ίσα: όμως πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και να μη βαπτίζουμε το κρέας ψάρι ή να παριστάνουμε το “και τί έγινε;”.
Γιατί έχουμε κι εμείς ευθύνη για όσα κάνουμε και όσα δεν κάνουμε! Και ακριβώς το καθήκον μας είναι, σε κάθε περίπτωση, να υπερασπιζόμαστε τα θύματα, τους αποκλεισμένους και τους απόκληρους γενικά και, ειδικά -από ακριβώς δημοσιογραφική σκοπιά-, να λέμε την αλήθεια! Έστω και αν χρειαστεί να συγκρουστούμε ιδεολογικά (ακόμα και στο εσωτερικό μας) με τις προφάνεις ενός εμπορευματοποιημένου κόσμου.
16/2/2024
Τάσος Αναστασιάδης
(μέλος της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή στα ΜΜΕ)