Η 28η Φεβρουαρίου των Συλλαλητηρίων για τα Τέμπη καταγράφηκε ήδη ως “ιστορική στιγμή” στην πολιτική κοινωνική ιστορία του τόπου, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά. Με συγκλονιστικές διαδηλώσεις σε πάνω από 340 πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, με τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με συλλαλητήρια ακόμη και σε πόλεις που ποτέ δεν είχε βγει μαζικά ο λαός στο δρόμο, το πολιτικό συμπέρασμα είναι αναμφισβήτητο. Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχασε πλήρως την υποστήριξη του κόσμου και μετρά πλέον αντίστροφα το χρόνο της.
Το απαραίτητο οξυγόνο δημοκρατίας για τη χώρα το έδωσαν εκατομμύρια πολίτες που βγήκαν μαζικά σε πλατείες και δρόμους της Ελλάδας, όχι μόνο να “κλάψουν” τους 57 νεκρούς στα Τέμπη όπως επέμενε δύο ημέρες πριν το κυρίαρχο προπαγανδιστικό αφήγημα του Μαξίμου. Τιμώντας τους νεκρούς των Τεμπών, ο “κυρίαρχος λαός” ταυτόχρονα απάντησε στην ύβρη της αλαζονείας και διαφθοράς με το λάβαρο της Νέμεσις για όλα όσα υπομένει τα τελευταία χρόνια.
Οι άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά τα μικρά και μεγάλα “κοινωνικά Τέμπη” είναι αυτοί που βγήκαν μαζικά στους δρόμους και ήρθαν αντιμέτωποι με την άγρια καταστολή. Κι΄αυτοί δεν πήγαν απλά σε μνημόσυνο, αλλά για να υψώσουν κραυγή διαμαρτυρίας για την σήψη και παρακμή της χώρας. Για την ανάγκη μιας βαθιάς αλλαγής στην Ελλάδα.
Και τώρα τι;
Το ερώτημα που απασχολεί πια κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, αντιπολίτευση, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα αλλά και το σύνολο της κοινωνίας είναι ένα: “Και τώρα τι;” Το που θα στρίψει το τιμόνι των πολιτικών εξελίξεων μετά από αυτή την κομβική στιγμή, σίγουρα εξαρτάται από τις πρακτικές που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από αύριο Τρίτη, και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πρωτίστως, όμως, σχετίζεται με τον “ξεσηκωμένο λαό” ο οποίος όπως φάνηκε ξεκάθαρα, δεν ανέχεται πια την απόγνωση του καναπέ και να του κουνάνε το δάχτυλο. Η κοινωνία βγήκε στο προσκήνιο και απαιτεί σημαντικό μερίδιο στον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας.
Σε αναμονή των επόμενων εξελίξεων καταγράφουμε έξι σημαντικές επισημάνσεις που καθορίζουν την επόμενη ημέρα.
Μαζικές -χωρίς κομματική πόλωση- συγκεντρώσεις
Τα Συλλαλητήρια της περασμένης Παρασκευής ήταν τα μαζικότερα της τελευταίας 50ετίας στη χώρα. Το κάλεσμα έγινε όχι από κόμματα αλλά από έναν Σύλλογο, των συγγενών θυμάτων Τεμπών που δεν έπεσε στην παγίδα να βάλει προϋποθέσεις και όρια στο ποιοι και πως θα μετέχουν. Έγιναν, ενώ Ομοσπονδίες και Σωματεία προκήρυξαν 24ωρη απεργία, που μπορεί να χαρακτηριστεί “πολιτική” και στην οποία συμμετείχαν για πρώτη φορά μικρομεσαίοι επαγγελματίες, όπως ιδιοκτήτες πολύ μικρών επιχειρήσεων, ταξιτζήδες ή παραγωγοί.
Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας συγκεντρώθηκε μαζικά κόσμος με διαφορετική πολιτική τοποθέτηση, αλλά χωρίς καμία πόλωση. Τα πανό και τα έντονα πολιτικά συνθήματα που ξέφυγαν από το αίτημα απόδοσης Δικαιοσύνης για το έγκλημα στα Τέμπη προτάσσοντας την εγκληματική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που οδηγεί σε εγκλήματα ήταν σαφώς κυρίαρχα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Δίπλα όμως σε αυτά υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλου κόσμου, πολίτες που ίσως κατέβηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε διαδήλωση, κόσμος που δεν πηγαίνει καν να ψηφίσει στις εκλογές.
Και βέβαια ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Καθίσταται εμφανές ότι η κυβέρνηση έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη στρωμάτων που παραδοσιακά την στήριζαν, από συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, από “απολιτίκ” που, όπως λένε, “κοιτάνε τη δουλειά τους”, και άλλους.
Η προπαγάνδα κατέρρευσε
Τα πάμπολλα αφηγήματα της κυβερνητικής προπαγανδιστικής μονταζιέρας κατέρρευσαν. Όλες οι καμπάνιες που έγιναν ως “απάντηση” στα ευρήματα των ερευνών των συγγενών απέτυχαν. Η επικοινωνιακή καταιγίδα ενάντια στα συλλαλητήρια παρόλο που προσαρμοζόταν ανά ημέρα και διαθέσεις, συνετρίβη με κρότο. Ο,τιδήποτε κι αν προέβαλε η κυβέρνηση μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου και των κορυφαίων στελεχών της, όχι μόνο δεν έπειθαν τους πολίτες, αλλά εκλαμβάνονταν ως εμπαιγμός στο λαϊκό αίσθημα.
Η τελευταία απόπειρα της κυβέρνησης να διαχωρίσει τους διαδηλωτές σε “καλούς”, αυτούς δηλαδή που έχουν δικαίωμα να εκφράσουν τον πόνο και τη θλίψη τους, και τους άλλους, τους “κακούς” που στοχεύουν σε “ανατροπή” της, άφησε παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη.
Αυτό που δεν έλαβε υπόψη του το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου είναι ότι ο κόσμος δεν πήγαινε στις διαδηλώσεις μόνο για να “τιμήσει τους νεκρούς”, αλλά για να διαμαρτυρηθεί για το καθεστώς διαφθοράς, ατιμωρησίας, αλαζονείας και να απαιτήσει απόδοση δικαιοσύνης και τιμωρία ενόχων όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.
Γνωριμία με την ωμή καταστολή
Για πρώτη φορά χιλιάδες κόσμου ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την ωμή βία και καταστολή της κυβερνητικής εξουσίας. Η παραδοχή του υπουργείου της … αστυνομίας, δια της εκπροσώπου του, ότι “αστυνομικοί με πολιτικά θα βρίσκονται μέσα στους διαδηλωτές”, αποτελεί έμμεση πλην σαφή ομολογία ότι, με εντολή του υπουργού “Προστασίας” του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοϊδη, λειτουργεί ένας μηχανισμός, του οποίου ή δράση, αν δεν είναι παρακρατικής λογικής, σίγουρα δεν φορά τη στολή του επίσημου κράτους.
Αλλωστε, πάμπολλα είναι τα ερωτηματικά σχετικά με το ποιοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες, όπως για παράδειγμα η ομάδα “μυστικών” που φωτογράφισε το Neostrategy.gr, ενδεδυμένων ως “αναρχικών”, μέσα στους διαδηλωτές. Παρόμοιες ομάδες ήταν πάμπολλες και έβγαζαν μάτι.
Αυτή τη φορά το επιχείρημα ότι οι “μπαχαλάκηδες” διέλυσαν μια φιλήσυχη, αναμφίβολα ειρηνική διαδήλωση, δεν είναι δυνατόν να πείσει, όσο και αν το μεγαλοποιούν τα φερέφωνα του Μαξίμου στους μηχανισμούς της τηλεοπτικής. διαδικτυακής και έντυπης ενημέρωσης. Και μπορεί οι 200 – 300 χουλιγκάνοι, μπαχαλάκηδες, δηλαδή οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της κυβέρνησης, εκπλήρωσαν και αυτή τη φορά την συνήθη αποστολή τους, αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί των κύκλων της ανωμαλίας και της εκτροπής, αλλά τι έκαναν οι 4.000 – 5.000 αστυνομικοί του Μ. Χρυσοχοΐδη για να προλάβουν τους προβοκάτορες; Η υποψία, αν όχι βεβαιότητα, ότι τους άφησαν, προκειμένου να “δικαιολογηθεί” η επίθεση δυνάμεων ΜΑΤ στους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων υπήρχαν πάμπολλα παιδιά και ολόκληρες οικογένειες που είχαν κατεβεί στο δρόμο, με στόχο να ανακοπεί το ποτάμι που συνέρρεε στο κέντρο της Αθήνας, και να μην κρατήσουν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τουλάχιστον μέχρι τη νύκτα της 28ης Φεβρουαρίου, είναι κάτι παραπάνω από έντονη.
Προφανώς, τα “μπάχαλα” δεν ήταν αυτά που χαρακτήρισαν τη συγκέντρωση, αλλά ο όγκος, ο παλμός και το πάθος της λαοθάλασσας για “Δικαιοσύνη”, “Οξυγόνο”, κοντολογίς “κράτος Δικαίου”. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, όμως, είδαν με μάτια τουςαφηνιασμένους ΜΑΤατζήδες να επιτίθενται με μένος σε διαδηλωτές που δεν έκαναν απολύτως τίποτα ή προσπαθούσαν απλώς να ξεφύγουν από τον πνιγμό που τους προκάλεσαν τα επικίνδυνα χημικά και οι χειροβομβίδες κρότου – λάμψης.
Εξάλλου, εκατοντάδες βίντεο που κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα κατέδειξαν τόσο τη χρησιμοποίηση παρακρατικού μηχανισμού μέσα στο Συλλαλητήριο όσο και την απρόκλητη βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. Ίσως είναι η πρώτη φορά που κλονίζεται συθέμελαγια πάρα πολύ κόσμο που δεν ασχολείται με την πολιτική η άποψη ότι ο θεσμός της αστυνομίας δεν υπάρχει για την προστασία των πολιτών.
Η κυβέρνηση έχει “αντίπαλο”
Τα μεγάλα συλλαλητήρια έδειξαν ξεκάθαρα επίσης ότι ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο.Στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων βγήκε δυναμικά η κοινωνία, οι “από κάτω”, οι πολιτικοποιημένοι αλλά και οι χωρίς κομματική έκφραση, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό πρόταγμα. Έδειξαν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να καταπιούν αδιαμαρτύρητα τις όποιες επιλογές θα κάνει η κυβέρνηση για να βγει λάδι από αυτό το έγκλημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο μήνα το Μαξίμου ακολουθούσε αμυντική επικοινωνιακή τακτική. Δεν απευθύνεται τόσο στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με αυτά, εξάλλου, εντός των ασφαλών τειχών του Κοινοβουλίου, ως επί το πλείστον περιορίζεται σε “κοκορομαχίες”, οι οποίες δεν ενέχουν κίνδυνο να κλονίσουν την εξουσία της. Είναι πλέον μετρήσιμο το μέγεθος, όχι νούμερα σε δημοσκοπήσεις, είναι εκατομμύρια πολιτών που φώναζαν στην κυβέρνηση ότι την αμφισβητούν, δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς έτσι όπως λειτουργούν, και δεν αποδέχονται την καθεστωτική ασυλία που προσφέρει σε πάσης φύσεως ενόχους. Από τις υποκλοπές, την κερδοσκοπία έως και το έγκλημα στα Τέμπη.
Ο λαός ένα βήμα πιο μπροστά από τα κόμματα
Η αίσθηση και στα δυο μαζικά συλλαλητήρια των Τεμπών είναι ότι ο κόσμος που βγήκε μαζικά στους δρόμους βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τις ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αλλωστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πείθουν τους πολίτες ότι κινούνται έξω από το “μαντρί” που έχει φτιάξει το διεφθαρμένο σύστημα της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής της χώρας, “συνεταίρος” του οποίου είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η λαοθάλασσα δεν εξέφραζε μόνο το αίτημα της απόδοσης δικαιοσύνης για τα θύματα των Τεμπών ή την εναντίωση του για το καθεστώς συγκάλυψης. Στις διάθεση των πολιτών, οι οποίοι άφησαν για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον καναπέ, υπάρχει ένα καινούργιο μήνυμα για τα κόμματα. Δεν εκφράζεται ενιαία και δεν είναι συγκροτημένο, αλλά είναι φανερό ότι απαιτεί μια διαφορετική πολιτική. Αυτό είναι που φοβίζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακόμη περισσότερο πρέπει να προβληματίζει τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Διότι και αυτά κινδυνεύουν να ξαναβρεθούν σε τροχιά διάλυσης, όπως συνέβη στην περίοδο των μνημονίων, οπότε το “παραδοσιακό” πολιτικό σκηνικό, για ευνόητους λόγους, κατέρρευσε.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αποδρομή
Τα συλλαλητήρια της περασμένης Παρασκευής κατέδειξαν χωρίς αμφιβολία ότι το “καθεστώς Μητσοτάκη” βρίσκεται σε αποδρομή και έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Το σύστημα διακυβέρνησης της Ν.Δ που επί έξι χρόνια είναι παντοδύναμο, εξαιτίας της ανυπαρξίας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης από κόμματα της αντιπολίτευσης, που ακύρωνε αλαζονικά κάθε κοινωνική αντίδραση, που κυβερνούσε υπεροπτικά χωρίς να δίνει λογαριασμό, εμφανίζεται σαθρό και αδύναμο.
Το γεγονός ωστόσο ότι το καθεστώς Μητσοτάκη βρίσκεται σε αποσταθεροποίηση δεν σημαίνει ότι θα παραδώσει τα όπλα και θα συνθηκολογήσει εύκολα. Το πιθανότερο είναι ότι θα δώσει σκληρή μάχη για την επιβίωσή του, χρησιμοποιώντας τόσο τα θεσμικά, κοινοβουλευτικά όπλα, όσο και τα εξωθεσμικά, εκμεταλλευόμενο το ότι απέναντί του η αντιπολίτευση δεν έχει πρόταση κυβερνητικής εξουσίας. Προς το παρόν, όμως, η μεγάλη “σπαζοκεφαλιά” και η κύρια απειλή της πτώσης του, είναι το κοινωνικό κίνημα των συλλαλητηρίων.
Πηγή: neostrategy.gr