Σοκαρίστηκαν τα μίντια με τις συνθήκες “δουλε(ί)ας” στη Ρόδο αν και τα ρεπορτάζ στις tv εκπομπές ασχολήθηκαν ως συνήθως με τη “ψυχαγωγικό-διασκεδαστική” κάλυψη του γεγονότος. Όταν τους επισημαίνεται πως και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ εργάζονται σε ακραίες συνθήκες, σιωπούν. Ή όπως γράφει ο Yannis Kemmos παρουσιαστής απαντά πως έτσι γίνεται για το …κυνήγι της είδησης και είναι φυσιολογικό γιατί υπάρχει ανταγωνισμός. Αντιγράφουμε το εύστοχο σχόλιο του.
<<Μέσα σε όλη την ιστορία για τον εργαζόμενο σερβιτόρο-ναυαγοσώστη στη Ρόδο, στέλνει μήνυμα πολίτης σε εκπομπή και σημειώνει πως και εργαζόμενους στα ΜΜΕ στέλνουν σε ακραίες συνθήκες να εργαστούν με χιόνια, κρύο ή καύσωνες για να πάρει την απάντηση από τον δημοσιογράφο ότι αυτό γίνεται για το κυνήγι της είδησης… Αλήθεια; Το κυνήγι της είδησης δικαιολογεί να λιποθυμούν ρεπόρτερ μπροστά στις κάμερες στημένοι για ώρες στον καύσωνα; Κάτι που το έχουν δει τηλεθεατές πολλές φορές. Να πέφτουν σε παγωμένα νερά;
Και με τι εξοπλισμό ασφαλείας; Τι ακριβώς παρέχουν τα ΜΜΕ στους εργαζόμενους που τρέχουν έξω για το ρεπορτάζ σε ακραίες συνθήκες;
Ειδικά ρούχα και παπούτσια; Τα έξοδα τους που είναι όλη τη μέρα στο δρόμο; Εξοπλισμό μήπως; Οχήματα μετακίνησης; Τηλέφωνα για επικοινωνία;
Να σας πω λοιπόν πως πέρα από ΜΜΕ κάθε κατηγορίας μετρημένα στα δάχτυλα και κατά περίπτωση, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δουλεύουν με δική τους ευθύνη, με δικό τους εξοπλισμό, χωρίς παρεχόμενα ρούχα και παπούτσια για τις ακραίες συνθήκες, με δικά τους τηλέφωνα, και με δικό τους τρόπο μετακίνησης.
Και δεν το κάνουν ούτε καν για τα φιλοδωρήματα γιατί απλά δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχουν και εκτός έδρας για τις αποστολές ή υπερωρίες στις περισσότερες περιπτώσεις.
Οι περισσότεροι το κάνουν, ανέχονται αυτές τις συνθήκες γιατί είναι αναγκασμένοι να επιβιώσουν και κάποιοι με αντάλλαγμα να βλέπουν τη μούρη τους στο γυαλί. Για την απατηλή αίσθηση της αναγνωρισιμότητας. Από ματαιοδοξία!
Μην μπερδεύετε τους εργαζόμενους στα πάνελ και τα φώτα με αυτούς που τρώνε τη σκατίλα στο δρόμο μπροστά ή και πίσω από τις κάμερες. Δεν έχουν καμία σχέση ούτε στις συνθήκες δουλειάς, ούτε και στις απολαβές. Να μιλήσουμε για τα καντήλια που σχεδόν σε καθημερινή βάση ακούνε εργαζόμενοι; Για τις παρενοχλήσεις; Για τα ωράρια που δεν τελειώνουν ποτέ; Που πρέπει όποια ώρα, ότι μέρα, εκτός ωραρίου να πρέπει να είσαι στην τσίτα;
Να πούμε πως πλέον οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταργηθεί και ένας άνθρωπος του επιβάλλεται να τα κάνει όλα ακόμα κι αν αυτό είναι 5 και 6 διαφορετικές ειδικότητες και επαγγέλματα;
Βέβαια θα βρεθούν αρκετοί στο χώρο που το βιώνουν αυτό να σου πούνε το αντίστοιχο του «είναι καλά τα φιλοδωρήματα» όπως και αν μεταφράζεται αυτό. Ψώνιο, Πάθος, Ανωριμότητα; Μαζοχισμός;
Σημασία έχει πως όχι, «το κάνουν για την είδηση» δεν αποτελεί δικαιολογία για τις συνθήκες που βιώνουν εργαζόμενοι ούτε στα ΜΜΕ και αντίστοιχα πουθενά στον εργασιακό μεσαίωνα της Ελλάδας.
Και να είστε σίγουροι πως όπως οι εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο Beach Bar αλλά και σε πολλά καταστήματα τουρισμού και εστίασης δεν τολμούν να μιλήσουν για τις συνθήκες ή θα βγουν να πούνε ότι δεν ξέρουν τι λένε άλλοι και πως για τους ίδιους είναι όλα καλά και τους αρέσει αυτό που βιώνουν για τα φιλοδωρήματα, το αντίστοιχο ισχύει και για τα ΜΜΕ και για όλους τους εργασιακούς χώρους.
Η σιωπή είναι χρυσός.