Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Είδηση στο σύνολο των τηλεοπτικών δελτίων, σε πλειάδα ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, ακόμη και των «έγκυρων» ενημερωτικών, έγινε μια εικόνα της Παναγίας που κλαίει. Σε πολλές, δε, από τις εκπομπές που χαρακτηρίζονται ως «ενημερωτικές», έφεραν και «εμπειρογνώμονες» για να εξηγήσουν το θαύμα, αποδίδοντάς το στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Η επιτομή της… διασκεδαστικής πληροφόρησης, με κοντινά πλάνα στα δάκρυα της Παναγιάς και τη συγκινησιακή έκπληξη των παρουσιαστών στα πλάνα αρχείου χιλιάδων πιστών.
Πρόκειται για τα ίδια δελτία και τηλεοπτικές εκπομπές, που πετάνε στα σκουπίδια γεγονότα όπως τους 12 νεκρούς πρόσφυγες από το κρύο στα ελληνικά σύνορα, μεταξύ αυτών έφηβοι και παιδιά. Καταγγελίες ότι ελληνικές αρχές παράτησαν 25 Σύριους πρόσφυγες σε χιονισμένη νησίδα του Έβρου, επίσημες αναφορές για την εγκληματική τακτική επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο που έγινε “περήφανη εθνική πολιτική” του Μαξίμου. Τα κυβερνητικά non paper με τα επιχειρήματα της ακροδεξιάς πολιτικής προς τα ΜΜΕ, δεν χρειάζονται επίσης να γίνουν ρεπορτάζ ή θέμα ενημερωτικής εκπομπής. Γιατί και τότε θα απαιτηθεί να κληθούν στα πλατό οι ειδικοί εμπειρογνώμονες.
Μια από τις βασικές αρχές του θεάματος στην τηλεόραση είναι η πρόσκληση ικανοποιητικής συγκίνησης η οποία θα αφοπλίσει τη λογική σκέψη, τη γέννηση ερωτημάτων, την κατανόηση φαινομένων, θα οδηγήσει σε κινητοποίηση του συνειδητού και δράση των υποκειμένων του. Μια άλλη αρχή του θεάματος είναι πως τους θεατές δεν τους εντυπωσιάζει η ίδια η πραγματικότητα- πολύ περισσότερο όταν δεν έχουν ιδέα για αυτήν, αλλά εντυπωσιάζονται από την σκηνοθετημένη παρουσίαση των γεγονότων της, σαν αυτά να βιώνονται ευκολότερα από δεύτερο χέρι. Για αυτό η τηλεοπτική ενημέρωση παραμένει κυρίαρχη μηχανή χειραγώγησης μέχρι και σήμερα.
Η παρουσίαση της εικόνας που κλαίει χωρίς καμία δημοσιογραφική έρευνα ή έστω το λογικό ερώτημα “πως μπορεί αυτό να συμβεί” και η συνειδητή απόκρυψη της αποτρόπαιας πραγματικότητας πως το ελληνικό κράτος δολοφονεί στυγνά πρόσφυγες και μετανάστες, έχουν κοινό παρανομαστή. Την ιδεολογική υπεροχή στην τηλεόραση της σκοταδιστικής θεοκρατικής ατζέντας, την πολιτική επικράτηση στο δημοσιογραφικό δυναμικό της του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου -ακροδεξιού αφηγήματος, χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση.