Για την επικοινωνιακή τακτική του Μαξίμου ουδέν μεμπτό υπάρχει στην αποκάλυψη του περιφερόμενου πολιτικού “θιάσου”. Όχι γιατί δεν πρόκειται να προκαλέσει πολιτική αντιπαράθεση στο πολιτικό σκηνικό ή αντιδράσεις του “κοινού των ψηφοφόρων”. Αλλά επειδή πλέον είναι η κυρίαρχη εφαρμογή ενός νέου (για την ελληνική πολιτική σκηνή, πολύ παλιού για την αμερικάνικη- ευρωπαϊκή), μοντέλου χειραγώγησης. Ξεκινώντας από την αρχή ότι στην εικονική απεικόνιση- προβολή μέσω τηλεοπτικών -διαδικτυακών- ψηφιακών μέσων το “προϊόν” δεν είναι η κάλυψη γεγονότων -προσώπων ή προγραμμάτων αλλά το ίδιο το κοινό, οι ψηφοφόροι, το “συγχυσμένο κοπάδι” κατά τον Λίπμαν, η πολιτική επικοινωνία υποχώρησε για να κυριαρχήσει το μάνατζμεντ, η αφήγηση και σκηνοθεσία πολιτικών ιστοριών. Αυτή την τακτική ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον από τότε που την “επικοινωνία” της ανέλαβε η πολυεθνική της Edelman και ο γκουρού πολιτικής αφήγησης ιστοριών Στάν Γκρίνμπεργκ.