Πώς να γράψετε στα ΜΜΕ για την Παλαιστίνη, γράφει η Σισόνκε Μσιμάνγκ** στο theintercept.com. Ένας συνοπτικός οδηγός για τη”σωστή” συμπεριφορά στα μέσα ενημέρωσης όταν πρέπει να γράψουν για μια «περίπλοκη» κατάσταση. Οι Οδηγίες- συγκεκριμένες λέξεις ανα χώρα, άλλες για το Ισραήλ, άλλες για τη Γάζα, παθητική φωνή, τονισμός στα συναισθήματα των Ισραηλινών, επιθετικοί προσδιορισμοί όταν πρόκειται για Παλαιστίνιους- έχουν απόλυτη ισχύ για τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες στη σύγκρουση Ισραήλ- Ιράν.
Το Ισραήλ, εφοδιασμένο με όπλα δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, δημιούργησε αυτή την κόλαση.Σκοπεύει να τη διατηρήσει. Η Γάζα θα παραμείνει υπό πολιορκία. Μετά από μια πρώτη έκρηξη στις παραδόσεις διεθνούς βοήθειας κατά την έναρξη της κατάπαυσης του πυρός, το Ισραήλ μείωσε για άλλη μια φορά τη βοήθεια με φορτηγά.
Αλλά η γενοκτονία στη Γάζα είναι μόνο η αρχή. Ο κόσμος καταρρέει κάτω από την επίθεση της κλιματικής κρίσης, η οποία προκαλεί μαζικές μεταναστεύσεις, αποτυχημένες πολιτείες και καταστροφικές πυρκαγιές, τυφώνες, καταιγίδες, πλημμύρες και ξηρασίες. Καθώς η παγκόσμια σταθερότητα ξετυλίγεται, η τρομακτική μηχανή της βιομηχανικής βίας, που αποδεκατίζει τους Παλαιστίνιους, θα γίνει πανταχού παρούσα. Αυτές οι επιθέσεις θα γίνουν, όπως και στη Γάζα, στο όνομα της προόδου, του δυτικού πολιτισμού και των υποτιθέμενων «αρετών» μας για να συντρίψουμε τις φιλοδοξίες εκείνων, κυρίως φτωχών έγχρωμων ανθρώπων, που τους έχουν απανθρωποποιήσει και αποβάλλει ως ανθρώπινα ζώα.
Στον ένα χρόνο γενοκτονίας στη Γάζα, διακρίνουμε την κυριαρχία ενός νέου καθεστώτος στη διαχείριση της προπαγάνδισης του πολέμου. Αν στον πόλεμο στην Ουκρανία εγκαθιδρύθηκε το μοντέλο της πλήρους ενσωμάτωσης των ΜΜΕ στις προπαγανδιστικές μηχανές των εμπολέμων, ΝΑΤΟ – Ουκρανίας και Ρωσίας, στα εδάφη της Παλαιστίνης το σιωνιστικό κράτος επιβάλλει ένα τρομοκρατικό καθεστώς για τη δημοσιογραφία, θεσπίζοντας την πρακτική στοχευμένων δολοφονιών δημοσιογράφων.
Ποτέ άλλοτε σε πολεμικές συγκρούσεις δεν υιοθετήθηκαν ως συνήθης πρακτική οι στοχευμένες δολοφονίες δημοσιογράφων – εδώ όμως, οι ρουκέτες και οι σφαίρες του ισραηλινού στρατού είχαν συγκεκριμένα ονόματα δημοσιογράφων γραμμένα πάνω τους.