Στη στήλη Πίσω απο τις κάμερες στο ΠΡΙΝ της Κυριακής
Της Μ. Παπαχριστούδη
Βρέθηκε μέγα πολιτικό ζήτημα για το οποίο μπορούν άφοβα και ελεύθερα να σφαχτούν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολιτευόμενη ΝΔ. Η ΕΡΤ και το αν έχουν δικαίωμα οι εξωτερικοί ή εσωτερικοί της δημοσιογράφοι να σχολιάζουν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επί τρεις ημέρες το επικοινωνιακό σύστημα καταλήφθηκε από διαξιφισμούς, βαρύγδουπες δηλώσεις, πολεμικά τσιτάτα και ιαχές. Στην ποδιά των πολιτικών στελεχών ξεσπάθωσαν και τα συστήματα των ενσωματωμένων προπαγανδιστών υπό τον μανδύα δημοσιογραφικής παρουσίας φωνασκώντας και διαδίδοντας τον ανούσιο για την πραγματικότητα των πολιτών, κουρνιαχτό.
Ο πολιτικός καβγάς βεβαίως είχε αρχίσει εδώ και καιρό, απηχώντας τη λυσσαλέα μάχη που διεξάγεται στο εσωτερικό της πλήρως ελεγχόμενης πολιτικά κρατικής τηλεόρασης για το ποια πρόσωπα-δημοσιογράφοι, εντός ή εκτός ΕΡΤ, έχουν εκπομπές και ρόλο σχολιαστή.
Και τα δυο πολιτικά κόμματα έχουν την ίδια λογική απέναντι στην ΕΡΤ. Την αντιμετωπίζουν ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογικής προπαγανδιστικής μηχανής για τη χειραγώγηση του κοινού. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά πως τα ιδιωτικά κανάλια «χειραγωγούνται» με κόπο, ενώ τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται κοντά στη Νέα Δημοκρατία. Η επαναφορά της ΕΡΤ μετά το λουκέτο Σαμαρά του πρόσφερε το προνόμιο να θέσει υπό πλήρη έλεγχο έναν ολόκληρο τηλεοπτικό οργανισμό. Εντός ΕΡΤ ωστόσο διεξάγονται φανερές και αθέατες μάχες διαφόρων μηχανισμών, ενώ ιδιαίτερα εμφανείς είναι και οι ενδοκυβερνητικές κόντρες με τους διάφορους υπουργούς και τα δημοσιογραφικά ελεγχόμενα βιλαέτια τους.
Η ΝΔ από τη δική της πλευρά συνεχίζει παραδοσιακά να έχει δυσανεξία έναντι της ΕΡΤ. Για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοφιλελεύθερης δεξιάς ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας πρέπει να είναι ένας μικρός οργανισμός που θα προσφέρει σέρβις στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ένα μοντέλο αμερικάνικης δηλαδή κρατικής τηλεόρασης, χωρίς καμία επιρροή και κυρίως χωρίς «ανταγωνισμό» με την ιδιωτική τηλεόραση.
Ο νέος αυτός πολιτικός καβγάς για την ΕΡΤ, ανάμεσα στους δυο μονομάχους της κυβερνητικής εξουσίας, κατέδειξε πως το κίνημα που αναπτύχθηκε από τον Ιούνιο του 2013 και μετά με αίτημα τη λειτουργία μιας ΕΡΤ που να εξυπηρετεί με αμεροληψία το δημόσιο λόγο, έχασε. Και σε αυτό έχουν σοβαρότατο μερίδιο ευθύνης οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και δημοσιογράφοι της.