Από τον Δημήτρη Μηλάκα στο “Ποντίκι” Ξεκινώντας από τα βασικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δημοσιογραφία, όπως και κάθε δραστηριότητα, δεν ασκείται στο κενό. Οι δημοσιογράφοι είναι (όσο κι αν κάποιοι διαφωνούν) άνθρωποι που έχουν, όπως όλοι, τις αντιλήψεις τους, την ιδεολογία και την προσωπικότητά τους. Με άλλα λόγια κάθε τι που μεταδίδουν ή αναλύουν «παραμορφώνεται» μέσα από την οπτική γωνία που βλέπουν και αντιλαμβάνονται τα πράγματα.
Πέρα από τον ανθρώπινο (ο δημοσιογράφος παραδεχτήκαμε ότι είναι άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι) υποκειμενικό παράγοντα που διαμεσολαβεί μεταξύ του γεγονότος και του αναγνώστη / ακροατή / τηλεθεατή, η είδηση είναι καταδικασμένη να υποστεί και την παραμόρφωση που επιβάλλει η οπτική γωνία (δηλαδή η γραμμή ή τα συμφέροντα) του Μέσου το οποίο την παρουσιάζει.
Αυτό, θέλουμε – δεν θέλουμε, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναζητούμε / διεκδικούμε τη θέση μας όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στο «κύκλωμα» της ενημέρωσης. Μέσα απ’ αυτό το πλαίσιο είναι υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων και το κοινό να επιλέξει αυτό που του ταιριάζει και να κρίνει.
Ο δημοσιογράφος εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός. Μπορεί ωστόσο να είναι έντιμος. Αρκεί:
● Να μην παραποιεί την αλήθεια.
● Να μην έχει κρυφό (γραφεία Τύπου υπουργείων, οργανισμών, κομμάτων) αφεντικό.
● Να μην παζαρεύει με την εξουσία τη θέση εργασίας του (πόσες και πόσες θέσεις εργασίας άραγε εξασφαλίζονται με κομματικές υποδείξεις και διαπιστευτήρια;).
● Να υποτάσσει το σχόλιο και την άποψή του στην πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει πρώτα και κύρια να προβάλει πριν την αναλύσει.
Τα πιο πάνω αυτονόητα και ελάχιστα για μια καθαρή και έντιμη δημοσιογραφική δραστηριότητα είναι προφανές ότι το τελευταίο διάστημα έχουν σαρωθεί από τις σκοπιμότητες αυτών που διαχειρίζονται τα media (τα ιδιωτικά και δυστυχώς τα δημόσια), τοποθετώντας τα δίπλα σε αυτούς που υποστηρίζουν και απέναντι στους άλλους που πολεμούν.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο είναι φυσικό να φυτρώνουν και να ευδοκιμούν οι… κατάλληλοι δημοσιογράφοι – πιστόλια, οι οποίοι προσφέρουν με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους δίνοντας το στίγμα σ’ έναν ολόκληρο κλάδο, ο οποίος τελικά παραδόθηκε και βουλιάζει στον βούρκο της ανυποληψίας..