Στη στήλη Πισω απο τις καμερες στο κυριακάτικο ΠΡΙΝ
Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη
Η είδηση, λένε, γεννήθηκε κάπου στα 1300 μ.Χ., πριν την ανακάλυψη της τυπογραφίας, όταν ένας βασιλιάς έστειλε μήνυμα το οποίο μεταφέρθηκε από καβαλάρη από την Ευρώπη στην Ασία. Το μήνυμα εκείνο προκάλεσε γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή.
Οκτώ σχεδόν αιώνες μετά, επικρέμεται η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου μετά από το τουίτ του προέδρου των ΗΠΑ. Από εκείνη τη στιγμή, καταγράφεται μαζική υστερία στην κάλυψη της προετοιμασίας πολεμικών επιχειρήσεων μέσα από το ίδιο μέσο, η οποία αναμεταδίδεται με τους παραδοσιακούς διαύλους των ΜΜΕ, τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων.
Έτσι, αν στον πόλεμο του Κόλπου πρωτοεμφανίστηκε η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία», σήμερα παρουσιάζεται για πρώτη φορά η «ενσωματωμένη ειδησεογραφία». Όλες τις προηγούμενες μέρες τα μεγαλύτερα διεθνή δίκτυα, παγκόσμιοι κολοσσοί της ενημέρωσης, μετέδιδαν και διένειμαν στα παραδοσιακά διεθνή Μέσα τις βιντεοσκοπήσεις των στρατιωτικών τηλεοπτικών μονάδων των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ιράν ή του Ισραήλ. Μαζί με αυτές, μεταδίδονταν ως σόου στις οθόνες υπολογιστών, τάμπλετ και κινητών τηλεφώνων κατασκευασμένα βίντεο, φωτογραφίες και αναλύσεις, με θέμα τις αποτρόπαιες επιπτώσεις μιας χημικής επίθεσης. Η προπαγανδιστική τους κατεύθυνση εξαρτιόταν από τους «σκηνοθέτες»: τους «αντάρτες» -μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Συρία ή τους «αντάρτες» -μακρύ χέρι της Ρωσίας στην ίδια χώρα. Θύμα και στις δυο περιπτώσεις ο λαός της. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη ούτε φυσικά αξιοπιστία. Έχει εξαφανιστεί η σημαντικότερη λειτουργία της ενημέρωσης, η παρουσία και ουδετερότητα της δημοσιογραφικής ματιάς και καταγραφής.
Εννοείται ότι παράλληλα με τη νέα αυτή βιομηχανία της «ενσωματωμένης ειδησεογραφίας», λειτουργεί η παραδοσιακή προπαγανδιστική μηχανή της χειραγώγησης,που χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορο μέσο της παραγωγής θεάματος. Στην ταινία «Ένα Ροζ Σκάνδαλο κι Ένας Πόλεμος» του Μπάρι Λέβινσον, δόθηκε με απόλυτα αληθή τρόπο η βιομηχανία κατασκευής ενός πολέμου-σόου για τις ανάγκες του τότε Αμερικανού προέδρου, Μπίλ Κλίντον. Οι ομοιότητες με τη σημερινή κατασκευή είναι εφιαλτικές. Κι όπως στην ταινία στο τέλος δολοφονούν και τον σκηνοθέτη του σόου-πολέμου, έτσι και στην πραγματικότητα –καθ’ υπέρβαση- έχει ήδη δολοφονηθεί η ενημέρωση όσον αφορά στο τι πραγματικά συμβαίνει στη σκηνή των διεθνών πολιτικών συμφερόντων.