φωτο: Μάριος Βαλασόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών
Το ρεπορτάζ της Αφροδίτης Τζιαντζή στην efsyn έξω από τη Motor Oil στους εργαζόμενους του Mega που διεκδικούν το αυτονόητο, τα δεδουλευμένα τους.
Κούλουμα στο πεζοδρόμιο, ώσπου να τα πάρουν όλα «ζβάρα»
Στη λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του νοσοκομείου ΚΑΤ, έξω από την τσιμεντόφραχτη είσοδο των διοικητικών εγκαταστάσεων της Μότορ Οϊλ, εδώ και περίπου 20 μέρες, 100 εργαζόμενοι του Mega-λου Καναλιού έχουν κατασκηνώσει με αντίσκηνα, πανό και μαύρες σημαίες. Στη στροφή ταχείας κυκλοφορίας οι επί 17 μήνες απλήρωτοι τεχνικοί με τις οικογένειές τους, λίγοι διοικητικοί και ακόμα λιγότεροι δημοσιογράφοι δίνουν, μέρα και νύχτα, το «παρών», σε 24ωρες βάρδιες.
Ελάχιστοι χαμηλώνουν ταχύτητα να δουν ποιοι είναι αυτοί οι 100 τρελοί που κάνουν Κούλουμα έξω από το περίκλειστο στρατηγείο του ομίλου Βαρδινογιάννη.
Κι όμως αυτοί εκπροσωπούν τις σχεδόν 400 οικογένειες που «βάζουν πλάτη», αβέβαιοι για το αν και πότε θα εισπράξουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, ύστερα από 20, 25, 28 χρόνια δουλειάς. Το ρεπορτάζ ΜΜΕ της «Εφ.Συν.» καλύπτει αδιάλειπτα το «θρίλερ για γερά νεύρα», που είναι η ιστορία του Μega.
Ομως, σήμερα, ο λόγος ανήκει στους εργαζομένους.
«Η βασική ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει στο Μega είναι των μετόχων. Αυτοί αποφάσισαν, τελευταία στιγμή, να μην καταθέσουν φάκελο για άδεια, αιφνιδιάζοντας όλους», μας λέει ο εργαζόμενος του Μega, Μανώλης Δαλετζάκης, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΤΙΤΑ, του σωματείου των τεχνικών.
Το μόνο σωματείο που στηρίζει επίσημα την κινητοποίηση στη Μότορ Οϊλ, αν και, όπως μας λένε, «εκπρόσωποι των άλλων σωματείων -ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ- έρχονται εδώ στο μπλόκο. Ανεπίσημα».
«Στο Mega παίχτηκαν πολλά επιχειρηματικά και πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη των εργαζομένων», συμπληρώνει ο Γιώργος Αλιφέρης, επίσης εκλεγμένος στο Δ.Σ. της ΕΤΙΤΑ.
Ο πρώτος στόχος, μας εξηγούν, «ήταν ανέκαθεν να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας και να υπάρχει την επόμενη μέρα ο σταθμός, να έχουμε δουλειά. Ομως αυτό δεν περνάει από το χέρι μας, αν δεν το επιλέξουν οι μέτοχοι. Ζητάμε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Γι’ αυτό παλεύουμε».
Και γιατί κατασκήνωσαν έξω από τα κεντρικά του ομίλου Βαρδινογιάννη; «Γιατί πιστεύουμε, και είναι γεγονός, ότι ο Βαρδινογιάννης μπορεί (να μας αποπληρώσει…). Εχει και την πολιτική επιρροή και την οικονομική δύναμη και τις διασυνδέσεις και επαφές με τις τράπεζες».
«Αλχημεία» χαρακτηρίζουν οι εργαζόμενοι την τελευταία ανακοίνωση του ομίλου Βαρδινογιάννη. «Χρωστάνε 8-9 εκατομμύρια δεδουλευμένα και, με την αλχημεία που έβγαλε, λέει πως μας δίνει ένα μηνιάτικο και καθαρίζει. Σε αυτό το ποσό αντιστοιχούν οι 750.000 που είπε ότι θα εξοφλήσει. Ενώ έχει το 35% των μετοχών».
Δεσμεύονται τα έσοδα
Από την κυβέρνηση, λένε οι τεχνικοί, θα περίμεναν να βγάλει νομοθετική ρύθμιση, ώστε να πληρώνονται οι μισθοί από τα έσοδα των διαφημίσεων, αντί να τα δεσμεύουν οι τράπεζες. «Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει».
Οσο οι εκπρόσωποι της ΕΤΙΤΑ αναλύουν την κατάσταση, μια ομάδα από γυναίκες, γύρω στα 40 με 50, έχουν βαλαντώσει έξω από το φιμέ τζάμι του τσιμεντένιου φυλακίου σεκιούριτι: «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά/μου το ‘χουν πάρει άλλοι…».
Βλέποντας το «σεράι» του πολυχρονεμένου πασά-Βαρδινογιάννη και την παράγκα των απλήρωτων, που διεκδικούν τα αυτονόητα, δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό.
Το πρώτο είναι ότι σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα, έξω από τα φαραωνικά αρχηγεία της πανίσχυρης επιχειρηματικής οικογένειας, στριμώχνεται σε μικρογραφία η ιστορία των τελευταίων τριών δεκαετιών της Ελλάδας.
Τρεις δεκαετίες δουλειάς στον ίδιο εργοδότη μετράνε οι περισσότεροι εδώ.
«Ηρθαμε παιδιά, 23 χρόνων. Φτάσαμε τα 50, 55. Βάλαμε τα “θεμέλια” να λειτουργήσει το κανάλι, νομίζαμε ότι από εδώ θα πάρουμε σύνταξη. Πολλοί γνωρίσαμε εδώ τους συντρόφους μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, ήταν η ζωή μας».
Μια ζωή που είδαν να γκρεμίζεται, όχι σε μια μέρα, αλλά σε ενάμιση χρόνο παρατεταμένης φθοράς, απλήρωτης εργασίας, τεχνικών παραπλάνησης και στρατηγικής του «διαίρει και βασίλευε».
Η δεύτερη, θλιβερή διαπίστωση είναι ότι οι εργαζόμενοι του Mega είναι μόνοι. Χωρίς τη συμπαράσταση άλλων εργαζομένων. Μήπως πληρώνουν τα σπασμένα των χρόνων αντιλαϊκής μνημονιακής προπαγάνδας, που εκπορευόταν ως «γραμμή» του σταθμού;
Μόνο που η Μαρίνα από το τηλεφωνικό κέντρο, η Μίντα και η Ελένη, διοικητικές υπάλληλοι με 18 και 25 χρόνια δουλειάς, η Αγγελική από την αίθουσα σύνταξης και ο Αλέξανδρος από το αθλητικό ρεπορτάζ -οι μόλις δύο δημοσιογράφοι που κάνουν Κούλουμα στην Κηφισίας- δεν έχουν σχέση με τους επώνυμους μεγαλοδημοσιογράφους που το κοινό αναγνωρίζει ως το «πρόσωπο του Μega».
Εναλλάξ με τις ανακοινώσεις των εργαζομένων στα ηχεία παίζουν λαϊκά και νησιώτικα. «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω», ακούγεται εκκωφαντικά η μπάσα φωνή του Βασίλη Καρρά.
Το κέφι ανάβει, με τη βοήθεια των σαρακοστιανών εδεσμάτων-ρεφενέ και του χύμα τσίπουρου. Μαζί και το βαλάντωμα. «Εδώ θα μείνω», επαναλαμβάνουν με νόημα οι απλήρωτες εργαζόμενες.
«Δεν τη βγάζουμε»
Ο Γρηγόρης Φαρμάκης, διευθυντής φωτογραφίας, εργαζόμενος 28 χρόνια στο κανάλι, περιγράφει ωμά την πραγματικότητα:
«Πώς τη βγάζουμε; Δεν τη βγάζουμε. Πουλιούνται σπίτια, πουλιούνται χρυσαφικά. Σπίτια κινδυνεύουν από τις τράπεζες… Υπάρχει ζευγάρι που έχει δύο κορίτσια φοιτήτριες. Μία στη Χίο, μία στην Καλαμάτα. Ετοιμάζεται να τις μαζέψει. Ο Φίλιππος και η Σοφία, εργαζόμενοι και οι δύο στο Μέγκα, 27 και 19 χρόνια. Στο Μega γνωρίστηκαν, στο Μega παντρεύτηκαν, κάνανε και δύο παιδάκια. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, με τι; Τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων».
Ο γιος του, μαθητής Γ’ Λυκείου, δίνει πανελλαδικές. Τα φροντιστήρια ποιος τα πληρώνει; «Οι γιαγιάδες. Παρακαλάμε να είναι κοντά μας. Αλλιώς δεν υπάρχει διέξοδος».
Δεν επηρεάζονται αρνητικά τα παιδιά; «Φυσικά. Ομως κατανοεί ότι ο πατέρας του δεν έμεινε χωρίς δουλειά γιατί έκανε κάποια αστοχία. Ετοιμάζεται να βγει σε μια αγορά εργασίας που είναι αρένα. Η προσπάθειά μας, σαν γονιών, είναι να βγούνε τα παιδιά στο πεζοδρόμιο για διεκδίκηση, να μη βγούνε με μια μολότοφ στα χέρια που να μην ξέρουν πού την πετάνε».
Πώς απαντάει στο επιχείρημα ότι το κανάλι στο οποίο δουλεύει ήταν τόσα χρόνια η φωνή των μνημονίων; «Δεν φταίνε για τη “γραμμή” του καναλιού ούτε οι χαμηλόμισθοι δημοσιογράφοι ούτε οι διοικητικοί ούτε, πολύ περισσότερο, οι τεχνικοί. Εγώ φωτίζω, ο άλλος παίρνει ήχο. Η δουλειά μας είναι τεχνική. Δεν μπορώ να βάλω άποψη. Δεν μπορώ να φωτίσω καλύτερα έναν πασόκο από έναν νεοδημοκράτη ή συριζαίο. Ο διευθυντής ειδήσεων και οι πολιτικοί σχολιαστές εκφράζουν την πολιτική του καναλιού, που είναι και η γραμμή των μετόχων».
Ηρθε κανένας από τα μεγάλα ονόματα στο μπλόκο; «Οχι. Εξαφανισμένοι όλοι».
Ο Γρηγόρης αποφεύγει να γίνει μελοδραματικός. Ομως η πραγματικότητα είναι σπαραχτική: «Εχουμε 4 νεκρούς την περίοδο της κρίσης. Ο Δημήτρης, από καρδιά. Ο Θάνος, εγκεφαλικό. Ο Μάκης, καρκίνο. Προσφάτως, το τραγικότερο, ο Νίκος, από έμφραγμα, πάνω στη μηχανή. Το κατέγραψαν ως τροχαίο, αλλά η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε το έμφραγμα. Ο Θανάσης έχει πάθει βαρύ εγκεφαλικό και προσπαθεί να κουνήσει το χέρι και το πόδι του».
Ολοι άντρες, όλοι τεχνικοί, όλοι στην κρίσιμη ηλικία των 50-60.
Ποιο «γεύμα αγάπης»;
Κινητοποιήσεις εργαζομένων στο MEGA έξω από τα γραφεία της Μότορ Οιλ Μάριος Βαλασόπουλος
«Του Αγίου Βαλεντίνου, η οικογένεια Βαρδινογιάννη έκανε “γεύμα αγάπης” για 400 επώνυμους. Και 400 απλήρωτοι χαίρουν της αδιαφορίας τους».
Οι Villagers of Ioannina City τραγουδάνε «πάρτε τα ζβάρα όλα, κάψτε τα βρε, κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός».
Μόνο που οι εργαζόμενοι του Μega, που πήραν ζβάρα τη στροφή της λεωφόρου Κηφισίας, δεν φαίνεται να εισακούονται.
Τόσες μέρες έχει βγει κανένας από τον όμιλο Βαρδινογιάννη να σας μιλήσει; «Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μόνο την Τσικνοπέμπτη πήρε ο Τζίγγερ τηλέφωνο στο κανάλι, να μαζέψουμε, λέει, τις κουρελούδες μας, γιατί του χαλάμε τη μόστρα».
Αφήνω τους εργαζομένους να χορεύουν αγκαλιασμένοι. Ο Γιώργος, τεχνικός, ψυχή του πάρτι, χορεύει με πάθος «Staying Alive».
«Είμαστε απλοί άνθρωποι. Οπως ξέρουμε να περνάμε όμορφα, άλλο τόσο ξέρουμε την πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή περνάμε όμορφα, γιατί κλαίμε μέσα μας. Γιατί ξέρουμε ότι μας έχουν πουλήσει οι πάντες. Απλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Θα ακουστεί κάπως, αλλά θα μείνουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Είτε λέγεται ιδρώτας είτε λέγεται αίμα. Θα είμαστε εδώ και θα παλεύουμε για την αξιοπρέπειά μας. Για τίποτε άλλο».