Αυτό που τελικά έχει σημασία στον αγώνα “Στο Κόκκινο”

Πολλές ώρες τώρα μετά τις τελευταίες εξελίξεις προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και να γράψω κάτι σπουδαίο για όλο τον αγώνα που έγινε. Και αποφάσισα απλά να πω τι νιώθω. Τίποτα άλλο.
Ναι έχω μια χαρά. Γιατί γυρίζουν πίσω άνθρωποι που σε αυτή τη ζωή όπως πολλοί από εμάς για να ζήσουν έχουν το μισθό τους. Ναι έχω μια χαρά γιατί αυτοί οι άνθρωποι είτε αρέσει είτε όχι είναι το Κόκκινο και έτσι επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. Ναι έχω μια χαρά γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι συνάδελφοι δηλαδή ακόμα και όταν έχασαν τη δουλειά τους δεν έχασαν την αξιοπρέπειά τους ούτε στιγμή.

Ναι έχω μια χαρά γιατί γνωρίστηκα με του συναδέλφους από το Κόκκινο πάνω σε έναν αγώνα. Ναι έχω μια χαρά γιατί τις τελευταίες μέρες μαζί τους έζησα τρελά πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ. Έδωσα την πρώτη μου ραδιοφωνική συνέντευξη, πήγα μαζί τους σε πορεία στα γραφεία του Σύριζα , μίλαγα μαζί τους με αγωνία στα τηλέφωνα κάθε μέρα, κάναμε την πρώτη απεργία στην Αυγή για εκείνους, φώναξα στη συνέλεσή μας σε αυτούς που έπρεπε για αυτούς που έπρεπε, έκανα τον συνδικαλιστή, έκλαψα από τα νεύρα μου, φώναξα, χτυπήθηκα.
Και ενώ όλοι σήμερα αναρωτιούνται αν τελικά κερδίσαμε ή χάσαμε επεδή τελικά με έναν τρόπο έγιναν αποδεκτές και οι μειώσεις έστω και με τον δικό μας τρόπο, σύντομα και λιτά απαντώ ένα μεγάλο ΧΕΣΤΗΚΑ.
Ναι ήταν αναμενόμενο ότι θα υπήρχε υποχώρηση απέναντι στον εκβιασμό της απόλυσης 7 συναδέλφων μας. Ναι ήταν αναμενόμενο ότι θα κέρδιζαν τις μειώσεις γιατί οι απολυμένοι σε αντίθεση με εκείνους που απολύουν έχουν πάντα πρόσωπο. Δάκρυα στα μάτια και φωνή. Και θα τους φέρναμε πίσω. Αυτό έπρεπε να γίνει. Και σε όσους έσπευσαν να πουν πως όλο αυτό ήταν μάταιο με ευκολία απαντώ πως καλύτερα ένας μάταιος αγώνας από μια μάταιη ζωή.
105 και 5 φορές θα φωνάζω πως τα πιο σπουδαία πράγματα που εμείς κερδίσαμε από αυτον τον αγώνα κάποιοι δεν θα τα νιώσουν ποτέ.
Λέγονται αλληλεγγύη, συντροφικότητα και αγάπη. Ο Αλέξανδρος, ο Γιάννης, η Γιάννα, η Ειρήνη, η Μελίνα, η Ελένη και ο Νίκος επιστρέφουν.