Της Πόπης Χριστοδουλίδου
Όταν γνωρίζεις πολύ καλά ότι δουλεύεις σε ΜΜΕ εφοπλιστή ή υπερεργολάβου ή ιδιοκτήτη ομάδας ή οποιουδήποτε μεγαλοεπιχειρηματία και πως, αυτός “παίζει” πολιτικά “παιχνίδια”
με το ΜΜΕ , που έχει , αλλά, ‘εχεις την εντιμότητα και δεν γίνεσαι απαραίτητα τσιράκι του, χαφιές ή ρουφιάνος του και προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά
σου, κρατώντας αποστάσεις, όσο αυτό είναι κατορθωτό…
Όταν βλέπεις τον λαό να πεινάει και όλους τους συναδέλφους σου εργαζόμενους του τόπου σου να υποφέρουν κι εσύ δίνεις μάχη για να παίξει ένα ρεπορτάζ με τους εργαζόμενους έστω του ενός λεπτού….
Όταν το κανάλι σου κάνει ατομικές συμβάσεις με μειώσεις μισθών κι εσύ φοβάσαι και το δέχεσαι και μάλιστα, όταν απολύεται γιατί ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ παλιά γενναία και εξαίρετη συνάδελφος σου, την ώρα που φεύγει, εκείνη με το κεφάλι ψηλά, εσύ δεν σηκώνεσαι μες την δημοσιογραφική αίθουσα… ούτε για να την χαιρετήσεις…
Όταν ανέχεσαι τα μεγάλα ονόματα να σε “κλωτσοπατινιάζουν” και να παίρνουν μισθό μεγαλύτερο και από διευθύν. σύμβουλο μεγάλης πολυεθνικής, ενώ, εσύ εργάζεσαι 15ωρα με μισθό πείνας….
Κι όταν κατηγορούνται αυτοί οι λεφτάδες από τα αρμόδια όργανα του σωματείου σου για πραγματική και απαξιωτική για την δημοσιογραφία, προπαγάνδα, εσύ τους υποστηρίζεις και
φανατικά, μάλιστα…
Όταν, αντί να τρέξεις στο Σωματείο σου, μόλις καταπατήσουν κάθε εργατικό σου δικαίωμα, σιωπάς και βλέπεις τους τεχνικούς να αντιδρούν και τους χαρακτηρίζεις εσύ ή άλλοι δίπλα σου, υπεραριστερούς έτοιμους για απόλυση…
Όταν ακούς διαπλεκόμενο να “κοροϊδεύει” σε εκπομπή, σήμερα, όσους συναδέλφους σου δέχτηκαν τα παράπονα του κόσμου για το κανάλι σου και ζήτησαν μια συγνώμη και δεν τον βάζεις στη θέση του, όπως του αξίζει…
Όταν και τώρα ΦΟΒΑΣΑΙ- τι να φοβηθείς άλλο- και “δεν σηκώνεις από τη γη λίθους του δίκαιου αγώνα σου ή δεν κάνεις το μολύβι σου σημαία να βγεις σε εκπομπές , να δώσεις το μικρόφωνο στο λαό, να πας σε όλα τα κόμματα με λεβεντιά να απαιτήσεις το ψωμί της οικογένειας σου…
Συνάδελφε να γνωρίζεις, πως είμαστε δίπλα σου ότι ζητήσεις, ότι και να συνέβη στο παρελθόν ,( βλέπε μαύρο στην ΕΡΤ, όπου είδα λίγους δικούς σας συντάκτες και τεχνικούς, δηλαδή, μια εξαίρεση στον κανόνα), θα δώσουμε στην πράξη αγώνα μαζί σου και όχι στα λόγια… κι εγώ , που ανέφερα πολλά πικρά, θα έχω την… ανάσα, που μου χρειάζεται για να σταθώ στο πλευρό σου γιατί ο κλάδος μας ματώνεται από χρόνια και έχουμε χρέος σε κάθε ΜΜΕ να σταθούμε όρθιοι…Να μην πέσουμε αμαχητί.Αυτό ποτέ!