Λίπασμα οι εργαζόμενοι στο χωράφι των «νέων» ΜΜΕ
Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος στην “Εφημερίδα των Συντακτών”
Nα λοιπόν που και το… Δημόσιο κάνει απολύσεις. Και μάλιστα κατακαλόκαιρο, χωρίς να κουνηθεί φύλλο ή να προκληθεί κοινωνική αναταραχή. Τι κι αν μιλάμε για το «Δημόσιο του ιδιωτικού τομέα»; Η ουσία είναι ότι μετά τα όσα συμβαίνουν, τίποτα πλέον δεν είναι απίθανο.
Αυτά θα μπορούσε να σκέφτεται ή να ψιθυρίζει, μονολογώντας μελαγχολικά, οποιοσδήποτε από τους 1.500 -και περισσότερους- εργαζόμενους στα πάλαι ποτέ «μαγαζιά-γωνία» των ΜΜΕ. Τα «μαγαζιά», δηλαδή, που αποτελούσαν το κυρίως τμήμα της ραχοκοκαλιάς τού επί δεκαετίες κυρίαρχου μιντιακού συστήματος, το οποίο δεν υπάρχει πια..
Τα «Νέα» και το «Βήμα» σταμάτησαν να κυκλοφορούν αυτήν την εβδομάδα, με τον «εκκαθαριστή» να τα οδηγεί σε ξαφνικό θάνατο, αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους που «έβαλαν πλάτη» για να κρατήσουν τα έντυπα ανοιχτά.
Το «Εθνος», η «Ημερησία» και το «Goal» έχουν να κρεμαστούν στα περίπτερα εδώ και περίπου δυόμισι μήνες, καθώς οι εκεί εργαζόμενοι επέλεξαν την αξιοπρέπεια της απεργίας αντί του εξευτελισμού της απλήρωτης εργασίας. Ολες οι ιστοσελίδες με αναφορά στα παραπάνω έντυπα έχουν διακόψει επίσης τη ροή τους.
Την ίδια στιγμή το πάλαι ποτέ Mega-λο κανάλι, την πλειοψηφία του οποίου ήλεγχαν οι ίδιοι ιδιοκτήτες, λειτουργεί χωρίς εργαζόμενους. Και ταΐζει τους τηλεθεατές του «κονσέρβα» εδώ και πάνω από ένα χρόνο, μαζεύοντας διαφημιστικά έσοδα τα οποία πηγαίνουν απευθείας στα ταμεία των τραπεζών.
Στο σκηνικό έρχεται να προστεθεί και η κατάρρευση ακόμη δύο επιχειρήσεων που αποτελούσαν σημαίες και ταυτόχρονα «σπονδύλους» του ίδιου συστήματος: του τυπογραφείου «Ίριδα» και του πρακτορείου διανομής εντύπων «Ευρώπη».
Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν πρόκειται για καταστροφή, αλλά για αναγκαία αναπροσαρμογή, έστω και βίαιη. Αν πιστέψουμε δε την ανακοίνωση-επικήδειο του πρώην ΔΟΛ, όλα τελικά θα πάνε καλά – αν όχι καλύτερα.
Σύμφωνα άλλωστε με τα γραφόμενα εκεί, η επιχείρηση θα «περάσει το συντομότερο σε μια νέα εποχή με σιγουριά και αυτοπεποίθηση». Κάτι ανάλογο, υποθέτουμε, ενδέχεται να δούμε σχετικά σύντομα στις ιστοσελίδες του «Πήγασου», που ακολουθεί προς την ίδια κατεύθυνση – έστω και με καθυστέρηση και από διαφορετικό δρόμο.
Σε ποιους όμως θα εμπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση αυτή η «νέα εποχή»;
Προφανώς στους νέους ιδιοκτήτες των παραπάνω μέσων, οι οποίοι τα απέκτησαν κυριολεκτικά έναντι πινακίου φακής και τα παραλαμβάνουν «του κουτιού», αφού με το -πρωτόγνωρο και συνάμα προκλητικό, από κάθε άποψη- format που υπέστησαν απηλλάγησαν από δάνεια, χρέη και εργαζόμενους. Διότι έτσι διασφαλίζουν τον αναγκαίο «στρατό» και «εξοπλισμό» για την προώθηση των άλλων επιχειρηματικών σχεδίων τους.
Προφανώς στους πρώην ιδιοκτήτες, που αποχωρούν μειδιώντας και με ασφάλεια για άλλους «παραδείσους», αφού το νομικό πλαίσιο τούς το επιτρέπει.
Προφανώς, επίσης, στις τράπεζες οι οποίες ξεμπερδεύουν εγγράφοντας ένα «τοξικό» ποσό της τάξης των 350 εκατομμυρίων ευρώ στους ισολογισμούς τους (τόση περίπου είναι η διαφορά ανάμεσα στα δάνεια που είχαν δώσει και τα χρήματα που πήραν από τους πλειστηριασμούς που έχουν γίνει), για να το μεταφέρουν σύντομα σε όλους τους Ελληνες φορολογούμενους μέσω της νέας ανακεφαλαιοποίησής τους.
Πιθανότατα δε και στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση (έστω όχι στο σύνολό της), που θεωρούν ότι μπορούν πλέον να αναδιατάξουν τον χάρτη των επιχειρηματικών και πολιτικών συμμαχιών τους στον νευραλγικής σημασίας κλάδο των ΜΜΕ.
Σίγουρα πάντως αυτό δεν ισχύει για τους εργαζόμενους, οι οποίοι είδαν κόπους δεκαετιών, μισθούς και αποζημιώσεις ύψους δεκάδων χιλιάδων ευρώ να μετατρέπονται σε «λίπασμα» για να ξανακαρπίσει η διαπλοκή στο οργωμένο χωράφι των μίντια. Μαζί βεβαίως με τα εκατοντάδες εκατομμύρια των ασφαλιστικών τους εισφορών, που είτε «κουρεύτηκαν» με το PSI, είτε δεν αποδόθηκαν ποτέ, είτε απαλλοτριώθηκαν από την κυβέρνηση για να εξυπηρετηθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις.
Δεν ισχύει ούτε για την ενημέρωση, την οποία περιμένουν ακόμη πιο μαύρες μέρες και πολύ περισσότερα «fake news».
Φυσικά ΜΜΕ θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Οπως και θέσεις εργασίας σε αυτά. Οπως και «προϊόν». Με τι όρους όμως;
Την απάντηση την είχε δώσει απευθυνόμενος σε συνδικαλιστές ο Στ. Ψυχάρης, όταν εξακολουθούσε να είναι ισχυρό αφεντικό και είχε ακόμη τα λογικά του: Αφήστε να καθαρίσει η αγορά, το τοπίο και μετά θα σας δώσουμε και συλλογική σύμβαση.
Το τοπίο καθαρίζει σιγά σιγά και θα καθαρίσει πλήρως μετά και τα «κραχ» που απομένουν σε ορισμένα «μαγαζιά» ακόμη, παλιά και νεότερα. Η δε ανάπτυξη στρίβει ήδη στη γωνία.
* Εργαζόμενος στον «Πήγασο» (σε επίσχεση)