Δεν γνωρίζουμε πως ακριβώς δικαιολογούν στην οδό Μιχαλακοπούλου τη συνέχιση έκδοση των εφημερίδων του ΔΟΛ, όταν ήδη είναι σαφές σε όλους πως η οικογένεια Ψυχάρη εγκατέλειψε το μαγαζί. Σαν το ποντίκι πριν τη βύθιση του πλοίου. Για τα μεγαλοστελέχη του ΔΟΛ που προφανώς δεν πεινάνε τα παιδιά τους, όπως πολλών δημοσιογράφων του συγκροτήματος, φταίει η κυβερνητική εξουσία που δυσφημεί τις εφημερίδες του ΔΟΛ! Ούτε κουβέντα για την απεργία των εργαζομένων. Εκτός αν και την απεργία την βλέπουν ως δάχτυλο κυβερνητικό. Αντί για τα προβλήματα και τα δάνεια και την αποχώρηση Ψυχάρη, τα μεγαλοστελέχη του συγκροτήματος συνεχίζουν το επιχείρημα πως τους κλείνει ο Τσίπρας.
Γράφει το κύριο άρθρο των “Νέων” σήμερα:
Πάνω Νερά
Μπορεί η εκάστοτε εξουσία να αντιλαμβάνεται με όρους ιδιοκτησιακούς τη σχέση της με τον Τύπο και τα ΜΜΕ. Ωστόσο οι εφημερίδες ανήκουν στους αναγνώστες τους. Αυτοί καθορίζουν την επιρροή τους και αυτοί ορίζουν την τύχη τους.
ΤΑ ΝΕΑ έχουν περάσει από σαράντα κύματα αφήνοντας το αυλάκι της πρύμνης τους στα πάνω νερά, άλλοτε ταραγμένα και άλλοτε όχι, της ελληνικής ιστορίας. ΤΑ ΝΕΑ πάντα κράτησαν μια ζωντανή σχέση με το αναγνωστικό τους κοινό. Φάνηκε ακόμη κι όταν ΤΑ ΝΕΑ εμποδίστηκαν να φτάσουν στο περίπτερο. Θέλουμε λοιπόν να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που είχαν μια κουβέντα να πουν για εμάς – καλή ή κακή – ερήμην μας.
Η πρώτη αναφορά του Τύπου – και το αμείλικτο μέτρο κρίσης – είναι η αλήθεια. Δεν αποτελεί όμως την πρώτη προτεραιότητα της εξουσίας που – το είπαμε ήδη – επείγεται να έχει το μονοπώλιο της ενημέρωσης. Αυτό επιτυγχάνεται με λογοκρισία – που όμως δεν είναι αποδεκτή σε συνθήκες δημοκρατίας. Όποτε επιλέγεται η δυσφημιστική ενοχοποίηση των ΜΜΕ και του δανεισμού τους με την ελπίδα να αποσταθεροποιηθεί η σχέση τους με τις τράπεζες και, τελικά, η επιχειρηματική τους λειτουργία. Από κοντά και η διαρκής πίεση προς τη Δικαιοσύνη, της οποίας η κρίση προεξοφλείται δημοσίως από χείλη κυβερνητικά.
Το πού οδηγούν όλα αυτά μπορεί κανείς να το αντιληφθεί καλύτερα χωρίς εφημερίδες. Οδηγούν προς τα πίσω. Αλλά η Ιστορία – ιδίως σε μαρξιστική θεώρηση – οδηγεί μόνο μπροστά. Είναι μια αντίφαση που εικονογραφεί με ειρωνική γραμμοσκίαση τα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών. Λογικό: Πώς να πεις ψέματα στους άλλους, όταν δεν τολμάς να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου; Και τότε πώς να δεις την αλήθεια γραμμένη;