Σήμερα δεν κυκλοφόρησαν “Τα Νέα” και σίγησε ο Βήμα FM. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του συγκροτήματος του ΔΟΛ ενώ περίμεναν στωϊκά, όπως εδώ και μήνες έπραταν, το μεγάλο αφεντικό να δώσει κάτιτις από τα χρωστούμενα χωρίς ούτε μια στιγμή να πιέσουν με τα δικά τους όπλα, ενημερώθηκαν πως η “οικογένεια Ψυχάρη αποχωρεί από το ΔΟΛ”. Και έγινε ο κακός χαμός. Μια στιγμή όμως πριν αρχίσουμε τα περί ελευθεροτυπίας και λοιπά δαιμόνια. Στην υπόθεση κατάρρευσης του ΔΟΛ αυτό που τραγικά λείπει είναι ο φορέας που θα εκφράσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της ενημέρωσης.
Μιλάνε για τις τράπεζες που θα αναλάβουν το μαγαζί είτε για να του βάλουν οριστικά λουκέτο με εκποίηση της περιουσίας του, είτε να βρουν άλλον επενδυτή, είτε να διορίσουν μάνατζερ. Μιλάνε για τα χαμόγελα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλε από τη …μέση τον “εχθρό”, τον κάποτε πανίσχυρο ΔΟΛ και τα παιχνίδια διαπλοκής του. Το γεγονός δεν αλλάζει. Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης τα βρόντηξε, σκασίλα του δηλαδή για τους απλήρωτους, για το δώρο `των Χριστουγέννων, για το ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν έχουν τα ταϊσουν τα παιδιά τους.
Σκασίλα του επίσης που δεν πλήρωνε χρόνια τώρα τις δόσεις δανείων στις τράπεζες με το πολιτικό και τραπεζικό σύστημα να του κάνουν αβάντα μέχρι και τελευταία στιγμή, σκασίλα του και πως θα πορευτούν οι τράπεζες από εδώ και πέρα. Αυτός και η οικογένεια του αποχωρούν κι αν ισχύουν αυτά που ελέχθησαν στη συνέλευση του ΔΟΛ, πηγαίνουν διακοπές στο εξωτερικό!
Ποιος ακριβώς ήταν ο δημοσιογράφος-στέλεχος που πήγε να επιρρίψει ευθύνες μόνο στις τράπεζες; Που ήταν ο συγκεκριμένος όταν ο εκδότης αθετούσε τις πληρωμές μήνα το μήνα; Προφανώς κανόνιζε την αποζημίωση του για την έξοδο από το μαγαζί. Όπως και στην περίπτωση του Mega που οι μεγαλόσχημοι εργοδοτικοί έτρεξαν πρώτοι να φύγουν από το πλοίο που βούλιαζε αφήνοντας τους απλήρωτους να άγονται και να φέρονται από φωνασκούντα στελέχη πως φταίνε οι τράπεζες και η κυβέρνηση. Μέχρι που ο μέτοχος του καναλιού Φώτης Μπόμπολας το είπε κατάμουτρα ότι φταίνε οι μέτοχοι για την κατάντια του Mega. Όπως και ο Παναγιώτης Ψυχάρης που παραδέχθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτό που είχε μάθει σε όλη του τη ζωή. Η εταιρεία έπαιρνε δάνεια με …αέρα.
Άσχετο αλλά σήμερα εκδικαζόταν η υπόθεση μη καταβολής φόρου μισθωτών υπηρεσιών από τους Κώστα Γιαννίκο-Γιώργο Κουρή στο Alter. Το θυμόμαστε το Alter; Έβαλε λουκέτο πριν πέντε χρόνια. Και οι εμπλεκόμενοι συνεχίζουν να έχουν ΜΜΕ σαν να μην τρέχει τίποτε, αφήστε που πουλάνε προστασία στην κυβέρνηση και αυτή χαριεντίζεται με αυτό. Πριν επτά χρόνια έκλεισε ο “Ελεύθερος Τύπος”, ακολούθησε η “Απογευματινή” και μετά η “Ελευθεροτυπία”. Ενδιάμεσα έκλεισε η “Παρασκευή και 13”, μεταβιβάστηκε χωρίς άχνα υπέρ των εργαζομένων το συγκρότημα του φυγόδικου Πέτρου Κυριακίδη Espresso κ.λ.π.Με εξαίρεση τους εργαζόμενους της “Ελευθεροτυπίας” που προχώρησαν στην έκδοση της “Εφημερίδας των συντακτών”, οι εργαζόμενοι όλων των άλλων Μέσων ή είναι άνεργοι ή εργάζονται με 500 ως 800 ευρώ μάξιμουμ σε αυτό που ονομάζουμε γαλέρες των ΜΜΕ.
Ε, όσο δεν υπάρχει φορέας που θα στέκεται απέναντι σε εκδότες, τράπεζες, κυβέρνηση για τα συμφέροντα των εργαζομένων και της ενημέρωσης, και οι άνεργοι του ΔΟΛ θα βγουν στην αγορά και θα κατεβάσουν κι άλλο τις αμοιβές. Από 300 ευρώ η θέση θα κατέβει στα 200 ευρώ. Ήδη ο Φώτης Μπόμπολας τους απειλεί τους εργαζόμενους του. Να μην μιλάνε πολύ γιατί θα τα βροντήξει κι αυτός και θα κλείσει το μαγαζί. Όταν όλοι γνωρίζουν πως στη δική του περίπτωση, οι τράπεζες του είπαν το ναι και του έδωσαν χρόνο και χώρο στο εκδοτικό σύστημα.
Αλλά όλα αυτά τα χρόνια, έχει κυριαρχήσει στον δημοσιογραφικό κλάδο η υποταγή. Υποταγή που προωθούνταν και ενισχυόταν από συνδικαλιστές και μεγαλοσυνδικαλιστές και μεγαλοδημοσιογράφους ή μεσαίους δημοσιογράφους. Οι οποίοι χρόνια τώρα σιτιζόμενοι σε αυλές πολιτικών και οικονομικών φανερών ή αθέατων συμφερόντων, έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ενημέρωση και τη δημοσιογραφία. Μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα στην εφημερίδα “Μακεδονία” όπου δεν αντιδρά κανείς για την προοώθηση των συμφερόντων των απλήρωτων; Αντιθέτως νουθετούν τους απλήρωτους να συνεχίσουν να εργάζονται αμισθί για το καλό της επιχείρησης και απειλούν όσους τολμάνε να αγωνιστούν για το δίκιο τους.
Στην περίπτωση του ΔΟΛ καλοβλέπουν σχέδιο σωτηρίας τύπου Μαρινόπουλου. Να βρούν δηλαδή οι τράπεζες άλλον επενδυτή και να σβήσουν τα χρέη για να συνεχιστεί η λειτουργία των ΜΜΕ. Θεμιτό ως αίτημα για να μη χαθούν θέσεις εργασίας και να μην κλείσει μια εκδοτική εταιρεία. Με ποιούς όρους όμως αυτό θα συμβεί; Υπάρχει κάποιος φορέας που θα απαιτήσει έλεγχο των σχεδίων από τις τράπεζες; Υπάρχει κάποιος που θα απαιτήσει την κατοχύρωση των θέσεων εργασίας και τον έλεγχο επί του περιεχομένου, δηλαδή της ενημέρωσης; Υπάρχει κανείς που θα απαιτήσει κατοχυρωμένοους μισθούς με συλλογική σύμβαση εργασίας; Ή πάλι θα βρεθούν μάνατζερ που θα σύρουν τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους σε σωσμένες εκδοτικές εταιρείες με μισθούς 600 ευρώ κι άν;
Σε όλα τα παραπάνω να προστεθούν οι μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι να σιγήσουν όσοι της πάνε κόντρα. Σκασίλα της επίσης για την ενημέρωση και τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους. Αντιθέτως όσο πιο εξαθλιωμένοι γίνουν, τόσο πιο διαχειρίσιμοι και υπάκουοι θα είναι στις εντολές για ελεγχόμενη ενημέρωση.
Το λόγο τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ. Αν δεν μιλήσουν αυτοί για το συμφέρον τους και όχι για το συμφέρον του εργοδότη, της τράπεζας ή των διευθυντικών στελεχών της επιχείρησης, τότε είτε ζήσει είτε καταρρεύσει ο ΔΟΛ το αποτελέσμα ίδιο θα είναι. Η υποταγή και εξαφάνιση της δημοσιογραφίας, απλώς με άλλα αφεντικά.