Από τον Δημήτρη Σούλτα στη
Ο νόμος Παππά έβγαζε από την αρχή μάτι ότι θα είχε πρόβλημα συνταγματικότητας. Αποτέλεσε για την κυβέρνηση επί μήνες το κύριο επικοινωνιακό της εργαλείο με εξαιρετική αποτυχία, κατά την άποψή μου. Αν άφηνε ελεύθερο τον αριθμό των αδειών, αλλά ήταν ανυποχώρητη στο να είναι πληρωμένα από τους καναλάρχες μισθοδοσία, ασφαλιστικές εισφορές και δάνεια, ώστε να είναι κάποιος δικαιούχος και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το χαρτί της νομιμότητας και να μην δώσει τροφή στους αντιπάλους της με το επικείμενο μαύρο.
Ήταν μια χοντροκομμένη πολιτική τακτική που βασιζόταν αποκλειστικά στο επιχείρημα “τους τα πήραμε χοντρά”.
Το ΕΣΡ ορίζεται από το Σύνταγμα ως η αρχή ελέγχου της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας. Αν επέμενε η κυβέρνηση να γίνει μέσω αυτού η διαδικασία, με τους όρους που ανέφερα παραπάνω, θα εξέθετε και τους αντιπάλους της που έβαζαν εμπόδια στην συγκρότησή του.
Η κυβέρνηση πήγε να παίξει το χαρτί του πολέμου με τους καναλάρχες- για την ακρίβεια με κάποιους απ’ αυτούς, γιατί και οι αδειοδοτημένοι με τον νόμο Παππά δεν είναι αγγελούδια- και της γύρισε μπουμεράνγκ. Προφανώς η απόφαση του ΣτΕ δεν διασφαλίζει την “ελεύθερη ενημέρωση”, όπως επιχειρηματολογούν ήδη οι “κομμένοι”. Και δεν την διασφαλίζει, γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Η Ελλάδα, πριν ακόμα υπάρξει ο νόμος Παππά, κατατάσσονταν πολύ χαμηλά, απ’ όλους τους διεθνείς οργανισμούς, στην ελευθερία του Τύπου. Ο χώρος αυτός ήταν και παραμένει ένας χώρος επιλεκτικής προβολής της επικαιρότητας, συναλλαγής, υπόγειων διαδρομών, πιέσεων, απλήρωτων εργαζόμενων, θαλασσοδανείων και αδιαφανών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ούτε ο νόμος Παππά διασφάλιζε ότι αυτό θα σταματήσει, ούτε η απόφαση του ΣτΕ το διασφαλίζει.
Αυτό που θα δούμε από δω και πέρα δεν θα είναι μια μάχη για καλύτερη ενημέρωση. Θα είναι ένα πολιτικό μπρα ντε φερ, όπου ο καθένας θα προσπαθεί να κερδίσει πόντους, με στόχο να τους κεφαλαιοποιήσει στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Και είναι ένα θέμα, που κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καναλάρχες δεν έχουν καταλάβει ότι στην ατζέντα του μέσου πολίτη είναι πολύ χαμηλά. Γιατί ζούμε στη χώρα όπου οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να παλεύουν μέρα με την μέρα για τη δική τους επιβίωση και όχι για την επιβίωση των καναλιών.