Το περιοδικό Unfollow του Ιανουαρίου κυκλοφόρησε στα περίπτερα με ρεπορτάζ για τιςποινικές ευθύνες που μπορούν να διερευνηθούν για όλους τους κυβερνητικούς και εν γένει κρατικούς λειτουργούς που ενεπλάκησαν με τα μνημόνια και τα συναφή νομοθετήματα. Γράφουν μάλιστα πως οι κύριοι Σαμαράς, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου, Στουρνάρας και άλλοι, κινδυνεύουν με κατηγορία για εσχάτη προδοσία, αν η νέα Βουλή επιλέξει να αποκαταστήσει την αλήθεια…
Και ενώ το περιοδικό πήρε το δρόμο του για το αναγνωστικό κοινό ο Γ. Μουρούτης του Μαξίμου έκοψε το εξώφυλλο και το παρουσίασε στο twitter ως “πολιτική” του ΣΥΡΙΖΑ!
Δικαίως η δημοσιογράφος του Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, γράφει στη σελίδα της στο fb:
” O επικοινωνιακός νους της ΝΔ Γιώργος Μουρούτης πήρε το εξώφυλλο του UNFOLLOW Ιανουαρίου, που κυκλοφορεί, το έκοψε για να μην φαίνεται ότι είναι δημοσίευμα περιοδικού, και το απέδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας για «γκούλαγκ».
Καταπληκτική ιδέα να μαζεύεις ψηφαλάκια αποκρύπτοντας την πηγή δημοσιευμάτων, υπονοώντας ψευδώς ότι ανήκουν σε κόμμα, ευτελίζοντας τη δημοκρατική νομοθεσία και βαφτίζοντας τις προανακριτικές επιτροπές της Βουλής «γκούλαγκ». Άλλος για τη φιλελεύθερη Δεξιά;
Το περιοδικό με πολλά πολιτικά θέματα, παρεμβαίνει στην προεκλογική περίοδο και αυτό φαίνεται πως δεν αρέσει σε πολλούς.
Τα θέματα του UNFOLLOW 37, αναλυτικά:
«Η διάπλασις των νοικοκυραίων», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους νοικοκυραίους το πιο συντηρητικό κομμάτι της νεοελληνικής μικρομεσαίας τάξης: φυσικό κοινό για τη Δεξιά, αλλά και ψηφοφόρους προς άγραν όλων των άλλων κομμάτων. Αν το καλοσκεφτεί κανείς όμως, τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται πια για συγκεκριμένη τάξη ή κοινωνική κατηγορία, αλλά για ένα ρόλο. Κάθε φορά που οι πολιτικοί επικαλούνται «τους νοικοκυραίους», ουσιαστικά αυτό που περιγράφουν είναι η λειτουργία της διαχειριστικότητας και η κεντρική της θέση σε όλες τις πλευρές της ζωής εντός του νεοφιλελεύθερου κόσμου.
«Υποκείμενα του μετασχηματισμού», άρθρο του Χρήστου Λάσκου και του Χριστόφορου Παπαδόπουλου. Στον ευρωπαϊκό Νότο, όσο και στο Βορρά, το ίδιο και στη χώρα μας, αναδύεται ένα νέο «Πολυσύμπαν» των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων, των ανέργων και των απαξιωμένων ειδικευμένων, των νέων εργατών της γνώσης και της μεσαίας τάξης των επιστημόνων, ένα σύμπαν της επισφάλειας, που στις συνθήκες της κρίσης μπορούν να συγκροτήσουν τα κοινωνικά υποκείμενα του μετασχηματισμού, να δημιουργήσουν κινήματα διεκδίκησης και αντίστασης.
«Πού στεκόμαστε σε αυτή την περιπέτεια», άρθρο της Βασιλικής Κατριβάνου. Ο αγώνας για τα δικαιώματα είναι ένα πολιτικό καθήκον κάθε άλλο παρά «αφηρημένο» και «δευτερεύον» σε καιρούς κρίσης.
«Να διαλέξουμε τίμημα», άρθρο του Οld Boy. Οι πρώτοι μήνες του 2015 προβλέπονται μάλλον ιστορικοί. Πρέπει να αποφασίσουμε όλοι μας προς ποια πλευρά της Ιστορίας θέλουμε να σταθούμε.
«Το μίσος για τις Πλατείες», άρθρο του Άκη Γαβριηλίδη και του Μιχάλη Μπαρτσίδη. Σε αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο (η οποία τυπικά άρχισε τις προάλλες, αλλά ουσιαστικά διαρκεί δύο τουλάχιστον χρόνια), ένα φάντασμα πλανιέται πάνω –ή ίσως, ορθότερα, κάτω– από τον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα: το φάντασμα των Πλατειών.
«Η επέλαση της μεταδημοκρατίας», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. «Νόμος-φίμωτρο» στην Ισπανία. Στρατός σε ρόλο αστυνομίας στη Γαλλία και στην Ιταλία. Μυστικές υπηρεσίες εναντίον αριστερών οργανώσεων στη Βρετανία. Στην Ελλάδα αστυνομική βία, κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και πολιτικοποίηση της δικαιοσύνης. Σε όλη την Ευρώπη οι πολιτικές ελίτ δεν κρύβουν την ανοιχτή δυσπιστία τους απέναντι στη δημοκρατία…
«Ποιοι φοβούνται τη φυλακή αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Ποινικές ευθύνες μπορούν να διερευνηθούν για όλους τους κυβερνητικούς και εν γένει κρατικούς λειτουργούς που ενεπλάκησαν με τα μνημόνια και τα συναφή νομοθετήματα, ενώ ο Α. Σαμαράς, ο Γ. Παπανδρέου, ο Ε. Βενιζέλος, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο Γ. Στουρνάρας και άλλοι, κινδυνεύουν με κατηγορία για εσχάτη προδοσία, αν η νέα Βουλή επιλέξει να αποκαταστήσει την αλήθεια…
«Μεθοδεύουν «αριστερή παρένθεση»;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έφτασε στο τέλος της λίγες μέρες πριν εκπνεύσει το 2014. Κάπου ανάμεσα στο «βγαίνουμε από τα μνημόνια» και το «η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία», επιταχύνθηκε η διαδικασία της προεδρικής εκλογής και η πτώση της κυβέρνησης. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που οι Σαμαράς και Βενιζέλος άλλα έλεγαν κι άλλα έκαναν. Όμως, ποιοι ήταν οι λόγοι που τους ώθησαν να εγκαταλείψουν δύο μήνες νωρίτερα τους κυβερνητικούς θώκους; Τι σχέση έχει η επίσπευση των εκλογών με τα σενάρια για την επόμενη μέρα; Ποιοι ελπίζουν στο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης»;
«Το βαθύ κράτος των αγορών», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Aν κάτι χαρακτηρίζει τη σχέση οικονομίας και πολιτικής, δεν είναι η εκ των υστέρων προσαρμογή των αγορών αλλά η προτεραιότητα της οικονομίας, με τις αγορές να διαμορφώνουν τους όρους και να διατυπώνουν τις απαιτήσεις και, στη συνέχεια, την πολιτική να ακολουθεί…
«Οι τροπολογίες της μεγάλης φυγής», ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου. Ρεβεγιόν με… 183 τροπολογίες στη Βουλή, λίγο πριν τα Χριστούγεννα! Η κυβέρνηση «τακτοποίησε» τους πάντες και τα πάντα, φοβούμενη πως φεύγει από την εξουσία. Τραγελαφικές στιγμές στο Κοινοβούλιο.
«Γιάννα Αγγελοπούλου Oil…», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ο Θεόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου έχουν τη φήμη του ζεύγους που οσμίζεται από μακριά τις επιχειρηματικές ευκαιρίες, αλλά και τις επερχόμενες αλλαγές στο οικονομικό και πολιτικό στερέωμα. Ο εφοπλιστής και η άλλοτε σιδηρά κυρία του «Αθήνα 2004» έχουν συνάψει πολιτικές και επιχειρηματικές συμμαχίες σε νεοαναδυόμενες αγορές, με γνώμονα πάντα την επικερδή τοποθέτηση της τεράστιας περιουσίας τους. Την τελευταία δεκαετία τα μεγάλα deals τους, μερικά εκ των οποίων κατέληξαν ζημιογόνα, έγιναν στις αγορές του εξωτερικού. Όμως οι Αγγελόπουλοι ποτέ δεν έβγαλαν από το μυαλό τους την επιστροφή στην Ελλάδα, για να συνεχίσουν το έργο του πλουτίζειν εις βάρος του ελληνικού λαού όπως έκαναν για δεκαετίες. Κι εδώ έρχονται οι γέφυρες φιλίας της Γιάννας με τον ΣΥΡΙΖΑ…
«Αμφίπολη: Το πολιτικό παρασκήνιο και ο ρόλος του Α. Σαμαρά στη σκανδαλώδη ανασκαφή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η ανασκαφή στον τύμβο Καστά και η σύνδεση του χώρου με τον Μεγαλέξανδρο δεν ξεκίνησαν το 2014. Αν πράγματι έγινε κάτι «με εντολή Σαμαρά», αυτό ήταν η πρωτόγνωρη επικοινωνιακή καταιγίδα που τη συνόδευσε. Στο τέλος της ημέρας αυτό που έμεινε ήταν μια αμφίβολη ανασκαφική μέθοδος και… μια εκπρόσωπος τάφου.
«Οι τρεις μύθοι του Low Bap», ρεπορτάζ του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου. Η ενασχόληση του Παύλου Φύσσα με το hip-hop, ανάγκασε την εν λόγω μουσική σκήνη να πάρει σαφή θέση για τη δολοφονία του. Από το low bap, την πιο πολιτικοποιημένη εκδοχή του, οι απαιτήσεις ήταν περισσότερες. Ένα χρόνο αργότερα, οι απαιτήσεις αυτές αποδεικνύονται υπερβολικές, ενώ η πολιτικοποίηση του είδους, όχι ιδιαίτερα στιβαρή. Αναζητώντας τις αιτίες αυτής της αποτυχίας, αρχίζει να διαγράφεται μια άλλη ιστορία για μία απ” τις δημοφιλέστερες υποκουλτούρες των δύο τελευταίων δεκαετιών.