*σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Το σύστημα παίζει τα ρέστα του – στο τραπέζι των ΜΜΕ, αποκλειστικά
Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου στο tvxs
Ευρώπη άκουσες τα νέα; Ο θεσμικός εκπρόσωπος της ΕΕ Γιούνκερ επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας μας. Ο γερμανός υπουργός εξωτερικών Σταϊνμάγιερ επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας μας. Οι οίκοι της χρεοκοπίας μας απειλούν με υποβάθμιση αν κάνουμε εκλογές, οι επενδυτές του πρόσκαιρου κέρδους πουλάνε μετοχές, οι οικονομικοί γύπες φτερουγίζουν ανήσυχα. Κι ο πρωθυπουργός της χώρας καλεί τις αγορές να επιτεθούν στην …χώρα του.
(Και τα ελληνικά ΜΜΕ μεταφέρουν μια εικόνα ξαναζεσταμένου grexit αποκλείοντας τις άλλες ειδήσεις – φτιάχνουν κλίμα.)
Γιατί τόσος “πανικός”; Υποτίθεται ότι η Ευρώπη είναι μια δημοκρατική περιοχή του πλανήτη που το καμάρι της είναι οι θεσμοί και η διάκριση των εξουσιών που διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού (και θέλει να τους εξάγει μάλιστα στις “βάρβαρες” χώρες) και η Ελλάδα μια δημοκρατική χώρα. Και οι εκλογές το λίκνο και η καρδιά της δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών: εδώ οι άνθρωποι αποφασίζουν, και όχι οι ελίτ, οι κληρονομικώ δικαιώματι άρχοντες ή οι εκατομμυριούχοι δικτάτορες: ή μήπως όχι;
Ποιος νομιμοποιεί τον μαιτρ της φοροαποφυγής Γιούνκερ ή τον νεοφιλελέ πρώην σοσιαλδημοκράτη Σταϊνμάγιερ να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας παραβιάζοντας τις θεσμικές τους ιδιότητες; Και σε ποιους απευθύνονται; Κρατικοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι μαζί με τον τραγικό πρωθυπουργό μας, παρακαλούν τις αγορές να συντρίψουν την χώρα μας; ή να επιβάλλουν με τη βία τους εκλεκτούς τους στην κυβέρνηση;
Αν αυτοί, ειδικά ο Γιούνκερ, που τόσα debate και διαδικασίες καταναλώθηκαν κατά την εκλογή του ως προέδρου της Κομισιόν για να πείσουν ότι η Ευρώπη προχωρά στην ενοποίηση και βαθαίνει την δημοκρατία ισχυροποιώντας τους κοινούς θεσμούς της, δεν το έχουν σε τίποτα να ξεσκίσουν κάθε θεσμική τους υποχρέωση προειδοποιώντας ένα ευρωπαϊκό λαό “να μην κάνει το λάθος”… τότε η παράσταση θα μείνει από θεατές. Όλοι καταλαβαίνουν πια ότι πίσω από τις πιέσεις βρίσκεται ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός που αμφισβητείται πλέον έντονα πανευρωπαϊκά και ένα ρήγμα στην Ελλάδα θα μπορούσε να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου εναντίον του – να ξυπνήσει την Ευρώπη από τον λήθαργο της λιτότητας και να ενεργοποιήσει το ντόμινο της αλλαγής.
Ο εκλεκτός της Μέρκελ Γιούνκερ, ο συνεργάτης της Μέρκελ Στάϊνμάγιερ, ο εκλεκτός της Μέρκελ Σαμαράς: όλοι μαζί με μια φωνή αρνούνται το δικαίωμα αυτού του λαού να αποφασίζει.
Γιατί η δημοκρατία βλάπτει σοβαρά την υγεία των οικονομικών αποικιοκρατών και κυρίως, αποκαλύπτει τα πήλινα πόδια των γιγάντων του πλεονάσματος.
Κι ανοίγει την σελίδα της απομυθοποίησής τους: Οι μίζες ως κυρία μέθοδος πωλήσεων δεν περιποιούν τιμή στην πρώτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης – ο καταναλωτικός δανεισμός ως μέθοδος παγίδευσης άλλων χωρών στο χρέος δεν είναι εταιρική πρακτική σε μια “ενωμένη” Ευρώπη. Και η στήριξη μιας πελατειακής παρασιτικής πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, που μισεί τις μεταρρυθμίσεις αλλά μεταφέρει ευχαρίστως τις διαχειριστικές πομπές της στις πλάτες του λαού στο όνομά τους, δεν έχει καμιά σχέση με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Τι απειλείται από την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα; Το δόγμα της λιτότητας ως μόνη εναλλακτική, η αποικιοκρατική παγίδα χρέους χωρίς αναπτυξιακή διέξοδο, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου έναντι πινακίου φακής στα συμφέροντα, η παράδοση του τουρισμού στα γραφεία all inclusive και των επόμενων γενεών ελλήνων στην εξάρτηση από τους πλούσιους βόρειους γείτονες.
Τι ευνοείται από την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα; Η ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση, το αμοιβαίο όφελος από την αντιμετώπιση του χρέους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η επιβίωση της οικονομίας με ραχοκοκκαλιά την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, το σταμάτημα της υπερχρέωσης των νοικοκυριών, η μεταρρύθμιση του πελατειακού κράτους των ημετέρων και η ικανοποίηση των ελαχίστων δικαιωμάτων του λαού στην ζωή, το εισόδημα και το φυσικό περιβάλλον.
Δεν είμαστε όμως στο 2012 μέσα στην σύγχυση των προθέσεων και των δυνατοτήτων. Ο λαός δεν έχει πια να χάσει τίποτα. Γι αυτόν η πολιτική αλλαγή είναι το φυσιολογικό, το απαραίτητο, η μοναδική του πιθανότητα επιβίωσης. Και αδιαφορεί για την ολική επαναφορά των εκβιαστικών διλημμάτων του 2012: του πουλάνε ληγμένα και το ξέρει…
Κι όμως: τα ελληνικά ΜΜΕ μεταφέρουν μια εικόνα ξαναζεσταμένου grexit αποκλείοντας τις άλλες ειδήσεις – φτιάχνουν κλίμα.
Το “σύστημα” έχει τα ΜΜΕ δικά του. Σε καθεστώς ομηρείας τα ιδιωτικά με προσωρινές άδειες, θαλασσοδάνεια, κομματικούς δημοσιογράφους… Σε καθεστώς υποτέλειας στον κυβερνητικό εκπροσώπο την κρατική ΝΕΡΙΤ…
Τα ΜΜΕ έχουν την δύναμη με τον καθημερινό βομβαρδισμό ανησυχίας, φόβου και προπαγάνδας να μεταφέρουν μια τελείως διαφορετική εικόνα: να παρουσιάσουν όλον τον κόσμο εναντίον μας, όλη την Ευρώπη υπέρ του Σαμαρά, όλους τους επενδυτές αρνητικούς και πανικόβλητους. Μπορούν έναν κουρασμένο λαό να τον απελπίσουν ή τουλάχιστον να πείσουν τους νέους να απέχουν από τις εκλογές αφού “όλοι είναι ίδιοι” και να κάνουν την ήττα διαχειρίσιμη.
Η κατασκευή “συναίνεσης” ήταν και είναι ακόμη το ατού του “συστήματος” – και τα ΜΜΕ ο κατασκευαστής: με το καλό παλιότερα (καταναλωτισμός) ‘η με το κακό τώρα (φόβος). Εδώ θα κριθούν οι αντοχές της κοινωνίας μας, οι δυνατότητες αντίστασης στις σειρήνες του εφιάλτη και στις προφητείες καταστροφής.
Και σίγουρα, ο νόμος για τα ΜΜΕ θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης – να τελειώσει πια το πιο διεφθαρμένο καθεστώς κομματικής εξυπηρέτησης στην επικοινωνία και τα δίκτυα ενημέρωσης πανευρωπαϊκά – και αντίστοιχα οι δυνατότητες αλλοίωσης της λαϊκής ετυμηγορίας με την παραπληροφόρηση και καθημερινή πλύση εγκεφάλου. Πόσο μάλλον για να προστατευθεί η πληροφόρηση, άρα και η οικονομική σταθερότητα, κατά την διάρκεια της εθνικής διαπραγμάτευσης για το χρέος από την νέα κυβέρνηση τους επόμενους μήνες.
Μέρκελ, Γιούνκερ, Σταϊνμάγιερ και Σαμαράς δεν θα είχαν καμιά απήχηση στον ελληνικό λαό χωρίς την καθημερινή εκστρατεία φρίκης και εκβιασμών εν χορώ των δόλιων ΜΜΕ της μνημονιακής εποχής και των λαϊκιστών εκπροσώπων τους. Και παρά την εγγενή αδυναμία τους να καθορίσουν και αυτήν την φορά τις εξελίξεις λόγω της γενικευμένης φτωχοποίησης και απελπισίας του κόσμου, κάποια επιρροή στο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν, ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικίες και ειδικά τους συνταξιούχους που έχουν ακόμη κάτι να φοβηθούν.
Το σύστημα παίζει τα ρέστα του – στο τραπέζι των ΜΜΕ, αποκλειστικά.
*σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου