Διαπλοκή και ξεπούλημα στο νέο τεύχος του Unfollow στα περίπτερα

«Μερικά πράγματα που ξέρω για το Ακραίο Κέντρο», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Δεν πρόκειται απλώς για καινούριο όρο. Είναι το ξεσκέπασμα, ακόμα και σε επίπεδο ονομασίας, μιας πολύ οργανωμένης πολιτικής στρατηγικής, που στηρίζει την πιο ακραία, βίαιη βιοπολιτική επιβολή και πολιτική καταστολής στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.

«Απ’ άκρο σ’ άκρο: Ολοκληρωτισμοί και δημοκρατία», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η 23η Αυγούστου, θεσπισμένη από την ΕΕ ως «Ημέρα μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού», αναζωπύρωσε την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων», η οποία δεσπόζει στον ελληνικό δημόσιο διάλογο όλα τα χρόνια της κρίσης. Αν και η παράλληλη μελέτη των «ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών» δεν είναι καθόλου «ανιστόρητη», καταπώς τη θέλει μια μερίδα της Αριστεράς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο ιδεολογικό στόχο: να συσκοτίζει τους ολοκληρωτικούς χώρους που γεννά η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.

«Κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να μη ζήσουμε σαν δούλοι», άρθρο του Γιάννη Μηλιού. Το κρίσιμο διακύβευμα για το αμέσως επόμενο διάστημα είναι να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερός στην πορεία ρήξης και ανατροπής που χάραξε το 2012 και χάρη στην οποία κατάφερε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό.

«Επικίνδυνες Διαλεκτικές (Η Εξίσωση Αριστερά-Άθως)», άρθρο του Θοδωρή Ρακόπουλου. Η πρόσφατη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Άγιο Όρος αλλάζει τις μεταβλητές της εξίσωσης Αριστερά-Άθως και θέτει, για μια ακόμη φορά, το ερώτημα: Ποιους αξιώνει να εκπροσωπεί η Αριστερά;

«Με αφορμή τα 40 χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη 1974…», άρθρο του Βασίλη Ασημακόπουλου. Πώς μεταμορφώθηκε το ΠΑΣΟΚ από πολιτική πρωτοπορία στον αγώνα για μια Ελλάδα «λεύτερη και σοσιαλιστική» στο κόμμα που παρατηρούμε σήμερα;

«Το φιάσκο της επίσκεψης της κυρίας Μάλμστρομ», ρεπορτάζ του Αποστόλη Φωτιάδη. Στο μεταναστευτικό, η Ελλάδα κάνει τη βρώμικη δουλειά των Ευρωπαίων. Η πρόσφατη επίσκεψη της αρμόδιας Επιτρόπου της ΕΕ Σεσίλιας Μάλμστρομ στη Λέσβο σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη για στρατιωτικοποίηση των μεταναστευτικών ελέγχων, αποτελούν καίριο παράδειγμα αυτής της συμπαιγνίας.

«Οι ανοιχτοί λογαριασμοί του κράτους: τρομονόμοι και δίκες εν κρυπτώ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των φυλακών Κορυδαλλού, εκτυλίσσεται ακόμα μία δίκη «τρομοκρατών». Των κατηγορούμενων δηλαδή για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παιδιών τα οποία συνελήφθησαν σε ηλικία 20 και 25 ετών και που η πολιτική ηγεσία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ τα παρουσίασαν περίπου σαν τον διάβολο. Ποιον απασχολεί, αλήθεια, σήμερα η δικαστική τύχη του «εσωτερικού εχθρού»; Ποιον ανησυχεί το γεγονός ότι όποιος πέσει στα νύχια της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη;

«Των Ελλήνων τα ιερά», άρθρο του Δημήτρη Πλάντζου. Tο πραγματικό διακύβευμα της Αμφίπολης δεν είναι ούτε η τήρηση της ανασκαφικής δεοντολογίας ούτε οι παρεμβάσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στο έργο των αρχαιολόγων. H Αμφίπολη (κατά το πρότυπο της Βεργίνας) προορίζεται να καταστεί για τους γηγενείς ό,τι και η Αμυγδαλέζα για τους αλλόφυλους: ένα δυστοπικό πεδίο σωματικής και ηθικής επιτήρησης.

Οι στήλες του UNFOLLOW:

«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου. «Ο (μισαλλόδοξος, αυταρχικός, αδαής, αδιάφορος) κόσμος πεινάει». Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνεται να μπαίνουν σε μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Μολονότι, πράγματι, η ευθεία καταστρατήγησή τους μπορεί να αφορά περιορισμένο αριθμό ατόμων κάθε φορά, σε αυτόν τον περιορισμένο αριθμό προβάλλεται η αξία τους για το σύνολο μιας κοινωνίας και κρίνεται το κράτος ως θεματοφύλακας της αξίας αυτής.

«Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου. «Τσιριμωκο-δημοκρατία…». Ε, λοιπόν, πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναζητώντας «Τσιριμώκους», ενδεχομένως και «Γαρουφαλιάδες», πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περί «κυρίαρχου λαού»;

«Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου. «Pax Americana: Δεν έτυχε… απέτυχε». Η φάρσα του Νοριέγκα, ο οποίος υπήρξε αρχικά υπάλληλος του Μπους στη CIA και στη συνέχεια εχθρός του στον Λευκό Οίκο, ξαναγράφεται για άλλη μια φορά σαν ιστορία. Σχεδόν 25 χρόνια αργότερα το Πεντάγωνο καλείται να βομβαρδίσει το κράτος του Ισλάμ (ISIS), το οποίο μέχρι πριν από μερικά χρόνια χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε μέσω του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς του Άσαντ στη Δαμασκό

«Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη. «To σώμα το καλοκαίρι». Κοινό είναι σε όλες τις εκφάνσεις της επικαιρότητας το σώμα που κινείται διαρκώς ανάμεσα στην ταπείνωση και την αναίρεσή της, στην κακοποίηση και στον καθησυχασμό, στη βαναυσότητα και στον γελοιογραφικό ευτελισμό του. Ένα γκροτέσκο σώμα.

«Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου «Το κίνημα “δεν φεύγω από την εξουσία” σε πλήρη δράση». Χρήματα που αλλάζουν χέρια κάτω απ’ το τραπέζι, συμβιβασμοί, υποσχέσεις, ανίερες συμμαχίες με βάση το προσωπικό συμφέρον, επιχειρηματικές παρεμβάσεις και πολιτικοί που προσφάτως αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα να εμφανίζονται ως «ρυθμιστές» της πολιτικής ζωής. Δεν ξέρουμε αν ισχύει η ρήση ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είναι όμως σίγουρο ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην ανηλεή προσπάθεια της κυβέρνησης να εξαγοράσει χρόνο παραμονής στην εξουσία!

Στο UNFOLLOW 33, διαβάστε ακόμη:

«Mέτριος», διήγημα της Νατάσας Τριτάκη

«Θάνατος Ρώσου ποιητού», ποίημα της Όλγας Παπακώστας

«Η βία ως αντι-έννοια και ο underground μαρξισμός του Ζωρζ Λαμπικά», κριτική τουΧρήστου Νάτση

«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW

«Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή

και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη