Ο τίτλος δεν είναι ακόμα μία υπερβολή για να “τσιμπήσει” ο αναγνώστης. Είναι η αλήθεια. Μπήκαμε στον Δεκέμβριο δηλαδή στον δωδέκατο μήνα του 2015 και οι εργαζόμενοι της “Μ” είναι απλήρωτοι σχεδόν 6 μήνες ή περισσότερο από 6 μήνες. Δεν υπάρχει καθαρή εικόνα για τους απλήρωτους μισθούς, καθώς η εταιρία πληρώνει με κάποια ποσά κάθε εβδομάδα, βάσει ποσοστών, που διαφέρουν από εργαζόμενο σε εργαζόμενο, χρωστά και Κυριακάτικα και άδειες ενώ το δώρο Χριστουγέννων το καταβάλει τμηματικά εδώ και… 2 μήνες.
Αν, επίσης, αναλογισθεί κανείς ότι οι μισθοί που ισχύουν στο συγκρότημα έχουν ήδη υποστεί μειώσεις κατά 30%, μετά την επιβολή ατομικών συμβάσεων εργασίας, τότε η “πραγματική” μείωση σε σχέση με τη ΣΣΕ του 2009 είναι ακόμα μεγαλύτερη του 50%.
Το κλίμα εντός του συγκροτήματος είναι τεταμένο και ήδη δυο συντάκτες έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας, ενω η ΕΣΗΕΜΘ “χαλαρά” από την Στρατηγού Καλλάρη χαζεύει το Θερμαϊκό.
Το “εργατικό κόστος”
Στην παρούσα συγκυρία η περίπτωση της εφημερίδας “Μακεδονία” είναι η πλέον χαρακτηριστική του κλίματος και των συνθηκών που επικρατούν στο χώρο του Τύπου. Μετά και το κλείσιμο της εφημερίδας “Αγγελιοφόρος” τα δεδομένα στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης έχουν σαφώς χειροτερέψει. Οι “εκδότες” και οι “καναλάρχες” επισείουν το λουκέτο και τον φόβο της ανεργίας για να πιέσουν ακόμα περισσότερο προς τα κάτω τους ήδη πετσοκομμένους μισθούς. Το “εργατικό κόστος” στην ενημέρωση πρέπει να “εναρμονισθεί” στο καθεστώς που έχει επιβληθεί στην “αγορά” της πληροφορίας, όπου με κυρίαρχο το φθηνό και ανακυκλώσιμο “πληροφοριακό εμπόρευμα” του διαδικτύου, η ενημέρωση έχει μετασχηματισθεί σε συνοδευτικό στοιχείο των διαφημίσεων και της προώθησης της κατανάλωσης και όχι προϊόν απόδοσης κέρδους. Παρότι και στο διαδικτύο η παραγωγή ειδήσεων σε συντριπτικο ποσοστό (70%-80%) περνάει από τα χέρια των επαγγελματιών δημοσιογράφων, η δημοσιογραφική εργασία τείνει να εκφυλισθεί ως μισθολογική αξία στα επίπεδα της ανειδίκευτης απασχόλησης. Επαγγελματίες με 15-20 χρόνια στο χώρο, καλούνται να απασχοληθούν με 500-600 ευρω, αν τα βρουν, ενώ σε συγκροτήματα όπως της “Μ” το ότι πληρώθηκαν οι 5,5 – 6 μήνες από τους 11 μήνες εργασίας, πλασάρεται από την εργοδοσία ως μέγα κατόρθωμα. Οι “σκαφτιάδες” της ενημέρωσης δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν σε ικανοποιητικούς μισθούς. Πρέπει να τους διεκδικήσουν. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για την μικρή κάστα των διευθυντικών στελεχών και των “επώνυμων” του κλάδου, που αποτελούν το μακρύ χέρι των διαπλεκόμενων συμφερόντων και αμείβονται παχυλά και παίζουν ρόλο “διάπλασης” και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Τσουλήθρα προς τα κάτω
Η παραοικονομία της ενημέρωσης έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα τον κλάδο και οι εκδότες θεωρούν ότι μπορούν να συμπιέσουν κι άλλο τους μισθούς σε επίπεδα που λόγω της φτωχοποίησης, δεν θα επιτρέπουν πολλές σκέψεις αντίδρασης. Από κοντά και οισυμβιβασμένες ή “βολεμένες” και κρατικοδίαιτες διοικήσεις των Ενώσεων ρίχνουν λάδι στην τσουλήθρα προς τα κάτω και υπερτονίζουν με κάθε τρόπο και μέσο την ανάγκη “συνεννόησης” με τα αφεντικά και την πολιτική εξουσία. Στην κατάντια δυστυχώς συναινούν και πολλοί εργαζόμενοι που ψηφίσαν αυτές τις διοικήσεις και πιστεύουν στις πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης των μνημονίων των εγκληματιών της ΕΕ και ΔΝΤ. “Οι Γερμανοί όμως δεν είναι φίλοι μας”, κύριοι της ΕΣΗΕΜΘ, της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ….