φωτο από popaganda.gr
Ο Γολγοθάς των δημοσιογράφων της εφημερίδας “Αυριανή”
Μερικές αληθινές προτάσεις για τους εργαζόμενους
Και μερικές πικρές αλήθειες
Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Κ. Αλέξη Τσίπρα
Κύριε Πρωθυπουργέ, ίσως δεν είστε ενήμερος, αλλά ο εκδότης της εφημερίδας «Αυριανή», Γεώργιος Α. Κουρής, με το έτσι θέλω, έβαλε λουκέτο στην εφημερίδα «Αυριανή» και άφησε στον δρόμο τουλάχιστον 40 δημοσιογράφους, που εις μάτην σχεδόν στο σύνολο, αναζητούν κάποια εργασία. Επί ένα ολόκληρο χρόνο, τους είχε αφήσει απλήρωτους, οπότε οι δημοσιογράφοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, την οποία και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, διεκδικώντας τους μισθούς τους και τα συντάξιμα χρόνια τους. Λαμβάνοντας μόνο το βοήθημα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, και στηριζόμενοι στις πενιχρές συντάξεις των γονέων τους, ή στην φιλευσπλαχνία – όση είναι δυνατή στις μέρες μας – συγγενών και φίλων, όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να είναι συνεπείς στις λοιπές υποχρεώσεις τους.
Και ανάμεσα σε αυτές εκτός από τους διμηνιαίους λογαριασμούς είναι και οι οφειλές προηγούμενες, νυν και επόμενες στις Οικονομικές Εφορίες, για εισοδήματα προηγουμένων ετών, ΕΝΦΙΑ και όπως αλλιώς ονομάζονται.
Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο και το ένα πρόστιμο διαδέχεται το άλλο, ενώ δεν υπάρχει καν η δυνατότητα για υπαγωγή πολλών στις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Και με δεδομένο ότι δεν φαίνεται φως ούτε στην άκρη του τούνελ, ούτε και στην επόμενη τουλάχιστον τριετία, οι συναρμόδιοι υπουργοί, θα πρέπει να προωθήσουν ειδική διάταξη με σχέδιο νόμου για τη διευθέτηση οφειλών των απλήρωτων απολυμένων, σε επίσχεση και οποιασδήποτε μορφής άνεργους του χώρου μας, προς το Δημόσιο με τη διαγραφή των χρεών και των χαρατσιών.
Εκτός αυτού όμως, θα πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο ριζική αλλαγή του σχετικού νομοθετικού πλαισίου που δίνει τη δυνατότητα στους εκδότες να χρωστούν τα δεδουλευμένα προς τους εργαζόμενους-απολυμένους, είτε «πτωχεύοντας» είτε επικαλούμενοι οικονομικά προβλήματα και την ίδια στιγμή να επεκτείνουν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, σε πολλές περιπτώσεις μεταβιβάζοντας την προσωπική τους περιουσία σε συγγενικά πρόσωπα. Κάποτε, θα πρέπει να πάψει η από δεκαετιών προστασία τους και η άκρως εξευτελιστική για τους εργαζόμενους νομοθεσία που το μόνο αποτέλεσμα που επιφέρει είναι να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Και εφόσον υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις υπέρ των εργαζομένων που επιδικάζουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε βάρος των εργοδοτών, να υπάρχει η δυνατότητα να εκχωρείτε το αναλογούν ποσό οφειλής, στο Δημόσιο ή στις Τράπεζες, προκειμένου να το εισπράξουν από τον εργοδότη.
Μόνο έτσι και οι ασυνεπείς εργοδότες θα αναγκασθούν να καταβάλλουν τα οφειλόμενα, οι εργαζόμενοι θα αισθανθούν ότι δικαιώνονται και το κράτος πράγματι θα συμβάλει στην ελάφρυνση των πολιτών, χωρίς μάλιστα να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του.