Η λέξη «πρόσφυγες» έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο των δελτίων ειδήσεων και των δηλώσεων των Ελλήνων επισήμων. Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά οι λέξεις «μετανάστες», «λαθρομετανάστες» ή «εισβολείς»
Και περούκες στον πόλεμο της προπαγάνδας
Από τη Μαριάννα Τζιαντζή στο ΠΡΙΝ της Κυριακής
«[…] τα γυναικόπαιδα που βλέπαμε τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν αληθινά αλλά μέρος του σχεδίου των Τούρκων», σύμφωνα με
την ΕΡΤ. Τα περί “fake γυναικόπαιδων” εντάσσονται στη γενική πολιτική κατεύθυνση του ρατσισμού και του εθνικισμού, της δικαίωσης της αυτοδικίας και της καλλιέργειας στον λαό του φόβου και του μίσους.
Αν υπήρχε ένα διεθνές ψηφιακό μουσείο προπαγάνδας, τα εκθέματά του αυτές τις μέρες θα αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Εδώ θα φιλοξενούνταν βίντεο από δελτία ειδήσεων, αποσπάσματα από ραδιοφωνικές εκπομπές, δηλώσεις πολιτικών, αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ. Περίοπτη θέση ανάμεσα στα εκθέματα θα κατείχε η «αποκάλυψη» –έτσι χαρακτηρίστηκε–της ΕΡΤ, την περασμένη Πέμπτη, για τις τρεις περούκες που βρέθηκαν από Έλληνες στρατιώτες στην όχθη του Έβρου, κοντά στο χωριό Φέρρες. Στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ διαβάζουμε: «Στον Έβρο βρέθηκαν γυναικείες περούκες, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα γυναικόπαιδα που βλέπαμε τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν αληθινά αλλά μέρος του σχεδίου των Τούρκων».
Η εικόνα δείχνει τρεις αναμαλλιασμένες γυναικείες περούκες ριγμένες στα χορτάρια. Και αυτό σημαίνει πως οι γυναίκες που προσπαθούσαν να πατήσουν τα ελληνικά χώματα αλλά και τα μωρά που κρατούσαν στην αγκαλιά τους, δεν ήταν αληθινά, γεγονός που μας θυμίζει ένα παλιό κλασικό ανέκδοτο για τους τρεις επιστήμονες που πετούσαν με ελικόπτερο πάνω από την Ιρλανδία.
Επιτρέψτε μου την παρέκβαση: Καθώς οι τρεις επιστήμονες πετούσαν πάνω από τους καταπράσινους αγρούς, είδαν ένα μαύρο πρόβατο. Ο πρώτος είπε: «Όλα τα πρόβατα στην Ιρλανδία είναι μαύρα». Ο δεύτερος είπε: «Στην Ιρλανδία υπάρχουν και μαύρα πρόβατα». Και ο τρίτος είπε: «Στην Ιρλανδία υπάρχει τουλάχιστον ένα μαύρο πρόβατο». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιος από τους τρεις μίλησε με ακρίβεια, όπως δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε ποιον από τους τρεις θυμίζει ο ανώνυμος συντάκτης της ΕΡΤ, ο οποίος αφήνει να εννοηθεί ότι «όλα» τα γυναικόπαιδα που έχουν μαζευτεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα ΔΕΝ είναι αληθινά.
Προφανώς κάποιοι, τουλάχιστον τρεις, πέρασαν τα σύνορα φορώντας γυναικείες περούκες τις οποίες σύντομα ξεφορτώθηκαν. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι «φαίνονται» γυναίκες –με παιδιά ή χωρίς– στις τηλεοπτικές εικόνες είναι μεταμφιεσμένοι άντρες ή ότι η χρήση περουκών εντάσσεται στις «δόλιες πρακτικές» της Τουρκίας, όπως η ρίψη δακρυγόνων με drones, οι επίσημες απειλές και τα πάμπολλα fake news. Πολύ περισσότερο, οι τρεις περούκες δεν σημαίνουν ότι τα παιδιά των συνόρων δεν είναι «αληθινά» παιδιά. Τι είναι τότε; Κούκλες τυλιγμένες σε φασκιές;
Η λέξη «πρόσφυγες» έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο
των δελτίων ειδήσεων και των δηλώσεων των Ελλήνων επισήμων. Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά οι λέξεις «μετανάστες», «λαθρομετανάστες»
ή «εισβολείς»
Η κοινή λογική λέει ότι η περούκα δεν είναι το πιο βολικό μέσο μεταμφίεσης για όποιον θέλει να περάσει το ποτάμι. Καθώς οι περισσότεροι που έχουν μαζευτεί στα σύνορα είναι μουσουλμάνοι, είναι πολύ πιο εύκολο για έναν άντρα να φορέσει μια μαντίλα ή ένα σεμνό γυναικείο φόρεμα, το λεγόμενο «νικάμπ».
Η λέξη «πρόσφυγες» έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο των δελτίων ειδήσεων και των δηλώσεων των Ελλήνων επισήμων. Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά οι λέξεις «μετανάστες», «λαθρομετανάστες» ή «εισβολείς» και, κατά περίπτωση, «Τουρκμένιοι τζιχαντιστές». Θα τους έλεγαν «υγειονομικές βόμβες», όπως είχαν χαρακτηριστεί παλιότερα, αν δεν υπήρχε η βαριά σκιά του κορονοϊού, ο οποίος δεν είναι προσφυγικής κοπής. Μερικές φορές, μέσα σε μια έκρηξη ουμανισμού, τους χαρακτηρίζουν «δυστυχισμένους» ή «κατατρεγμένους» ανθρώπους, πιόνια στο παιχνίδι του Ερντογάν.
Τα φερόμενα ως γυναικόπαιδα της ΕΡΤ δεν είναι δημοσιογραφικό ή γλωσσικό ολίσθημα. Ο τρόπος παρουσίασης της είδησης ακολουθεί τη γενική πολιτική κατεύθυνση του ρατσισμού και του εθνικισμού, της δικαίωσης της αυτοδικίας και της καλλιέργειας στον λαό του φόβου και του μίσους. Και, φυσικά, ούτε νύξη για τον βοηθητικό αλλά κρίσιμο ρόλο που έπαιξε η Ελλάδα στη γέννηση της μεγάλης στρατιάς των εκτοπισμένων, των «δυστυχισμένων».