ΑΝΤΙΟ, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ, ΑΝΤΙΟ!
Από τον Αλέξανδρο Αρβανιτά στη σελίδα του στο fb
Όταν μεγαλώνεις, συμφιλιώνεσαι με την ιδέα του θανάτου. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Όλοι είμαστε περαστικοί σε τούτο τον κόσμο. Παρ’ όλ’ αυτά, απόλυτη αποδοχή δεν υπάρχει. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε νέους ανθρώπους. Σε συναδέλφους οι οποίοι με τη στάση ζωής τους τίμησαν το επάγγελμα. Σε μαχητές, οι οποίοι δεν κυνήγησαν ποτέ προσωπικά οφέλη. Βρέθηκαν σε κάθε μάχη του κλάδου. Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος. Η συναδέλφισσα, Πόπη Χριστοδουλίδου, η φίλη, η αγωνίστρια, η μαχήτρια, η συντρόφισσα δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Συνομήλικοι, γνωριστήκαμε στο “ΕΘΝΟΣ”. Η Πόπη κάλυπτε τότε το πειραϊκό και το ναυτιλιακό ρεπορτάζ. Ένα ρεπορτάζ που μπορούσες να κάνεις την τύχη σου. Αρκεί να βρίσκεσαι με τη… σωστή πλευρά. Αυτήν της… πρωτοπόρου εφοπλιστικής τάξης. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Με τους ναυτεργάτες και τους ανθρώπους του μόχθου. Στον Πειραιά ήταν πάντα απέναντι στην κάθε μορφής εξουσία. Δίπλα στους “από κάτω”.
Η Πόπη υπήρξε συνδικαλίστρια όχι με τον τρόπο που ξέρουμε. Αλλά με τον τρόπο που εκείνη ήξερε. Δηλαδή να νοιάζεται και να παλεύει για τα δίκια των κατατρεγμένων. Να υπερασπίζεται τη δουλειά των συναδέλφων της απέναντι στα αφεντικά. Και αυτό το πλήρωσε με την ίδια την εργασία της. Με την Πόπη χαθήκαμε. Βρισκόμασταν στις πορείες και τους αγώνες του κλάδου. Εννοείται ότι εκείνη παρέμενε αταλάντευτη στα πιστεύω της. Όπως τότε που την πρωτογνώρισα. Στις απόψεις της. Στη στάση ζωής. Μέχρι τέλους συνδικαλιζόταν στις γραμμές των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και οι συνάδελφοί της την τίμησαν, στέλνοντάς την εκπρόσωπό τους στην ΕΣΗΕΑ και τον ΕΔΟΕΑΠ. Γιατί ήξεραν. Η Πόπη ήταν καθαρή. Είχε μπέσα, μαγκιά, ψυχή. Η Πόπη ήταν δική τους. Δική μας. Μόνο ένα “φάουλ” έκανε η συντρόφισσά μας. Την κοπάνησε νωρίς και μας άφησε άφωνους, αποσβολωμένους, λυπημένους, θλιμμένους. Με ένα “γιατί” στο στόμα. Γιατί, ρε συντρόφισσα; Γιατί μας την κοπάνησες έτσι ξαφνικά; Καλό σου ταξίδι, αρχόντισσα. Καλό αντάμωμα συναδέλφισσα. Αντίο, ή, μάλλον, εις το επανιδείν, Πόπη μας. Μορφές σαν και σένα δεν ξεχνιούνται. Γιατί, όσο και αν δεν σου αρέσει, υπήρξες μορφή…