στη στήλη Πισω απο τις καμερες στο κυριακάτικο ΠΡΙΝ
Από τη Μ. Παπαχριστούδη
Το σύνθημα γίνεται και πάλι επίκαιρο στο χώρο των μίντια με αφορμή την ειλλημμένη απόφαση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ να υπογράψει με τον «εργοδότη» -όπως η ίδια τον χαρακτηρίζει- υφυπουργό Ψηφιακής Πολιτικής, Λευτέρη Κρέτσο, ένα κείμενο που βαφτίζεται ως «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας» για τους δημοσιογράφους των δημόσιων ΜΜΕ. Σύμβαση, βεβαίως, δεν είναι σε καμία περίπτωση, αφού δεν περιλαμβάνει ούτε ένα μισθολογικό ζήτημα που να αφορά τους εργαζόμενους. Έχει, όμως, οικονομικό ενδιαφέρον για την πλευρά του «εργοδότη»-κράτους αφού έγινε αποδεκτή η απαίτησή του να αυξηθεί και τυπικά το ωράριο των εσωτερικών συντακτών από τις έξι στις επτά ώρες.
Επί του «κανονιστικού πλαισίου» η στήλη ήδη έχει αναφερθεί πριν δυο Κυριακές, ενώ το εν λόγω κείμενο – που στηρίζουν οι δυο παρατάξεις με αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ, οι οποίες έχουν την πλειοψηφία στο ΔΣ – έχουν καταγγείλλει όλες οι άλλες δυνάμεις στην ΕΣΗΕΑ. Πέρα από το κείμενο, ωστόσο, έχουν σημασία και οι διαδικασίες.
Η περίφημη διαπραγμάτευση για τις «συλλογικές συμβάσεις» ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018 από τις συγκεκριμένες παρατάξεις. Από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΜΜΕ δεν υπήρξε καμία αντίδραση, όμως, κι έτσι η διαπαραταξιακή συμμαχία εγκατέλειψε κάθε απόπειρα συζήτησης και φυσικά ούτε καν έθεσε ζήτημα άσκησης πίεσης με αγωνιστικούς όρους. Ανταποκρίθηκε μόνο το κράτος, που κατάφερε, μετά από διαδοχικές συναντήσεις, να επιβάλλει όλους τους όρους του για τους δημοσιογράφους στα δημόσια ΜΜΕ. Κυρίως, πώς η ΕΣΗΕΑ θα εγκαταλείψει τη συζήτηση για τα μισθολογικά, τα οποία πονηρά αφήνονται για τη διοίκηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές, όταν η κυβέρνηση θα αποφασίσει – πάλι με υπουργική απόφαση – το ύψος των μισθών. Όλο αυτό το διάστημα τόσο η ΕΣΗΕΑ ως όργανο όσο και οι δυο σύμμαχες παρατάξεις δεν ενημέρωσαν κανέναν, δεν ζήτησαν την άποψη των ιδίων των εργαζομένων, δεν προχώρησαν σε γενικές συνελεύσεις.
Κι αφού η συμφωνία επήλθε η συμμαχία προσπαθεί τώρα να διαχειριστεί τις εύλογες και μεγάλες αντιδράσεις που ξέσπασαν εντός της Ένωσης και στα δημόσια Μέσα, μοιράζοντας υποσχέσεις για το μέλλον, όταν ο «εργοδότης» θα αποφασίσει τους μισθούς.