Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ
Όταν η κοινωνία θέτει την ατζέντα, η δημοσιογραφία αποκτά οξυγόνο και οι δημοσιογράφοι μπορούν να αναπνεύσουν. Αυτό συμβαίνει τον τελευταίο μήνα. Η αλλαγή στάσης στα περισσότερα ΜΜΕ στην κάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και την εξοργιστική συγκάλυψη του, ακόμη κι όσων είναι «σιτιζόμενα» στην αυλή του Μαξίμου, είναι απόλυτα εξηγήσιμη. Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει πολλούς λόγους, στεκόμαστε σε ορισμένους από αυτούς.
Το σημαντικότερο είναι ότι την αλλαγή επέβαλε η ίδια η κοινωνία. Για πρώτη φορά μετά τη μνημονιακή περίοδο, μια κυβέρνηση αναγκάζεται να απαντήσει όχι σε κόμματα μέσα στο κοινοβούλιο, αλλά στο λαό, σε συγγενείς θυμάτων, σε σωματεία, στην κοινωνία που ήταν αποκλεισμένη από τα ΜΜΕ. Ο πανικός της κυβέρνησης της ΝΔ κορυφώθηκε μετά την αποτυχία όλων των επικοινωνιακών τακτικών της: Επίθεση σε συγγενείς, χρησιμοποίηση ψευδών ντοκουμέντων, κραυγές κυβερνητικών στελεχών που καλούσαν τους ψηφοφόρους σχεδόν να κηρύξουν εμφύλιο, «μετριοπάθεια» του Μαξίμου που έβγαλε κάποια «φιλελεύθερα» στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να αναγνωρίσουν δημόσια το δικαίωμα των συγγενών και του κόσμου να διαδηλώνουν, ενώ παράλληλα δεν σταμάτησαν να τρομοκρατούν με τον μπαμπούλα επεισοδίων. Η ταχύτητα αλλαγής στη γραμμή για το κυρίαρχο αφήγημα δεν προλάβαινε καν να διακινηθεί.
Σε αυτό το περιβάλλον, με την κυβέρνηση των ολιγαρχών να παραπαίει στο βούρκο της αλαζονείας και των σκανδάλων της, οι ιδιοκτησίες των μίντια, μέρος της ολιγαρχίας κι αυτές, δείχνουν αποπροσανατολισμένες. Σαν να αναζητούν αντίβαρο στην πτώση Μητσοτάκη χωρίς να το βρίσκουν, χώρια οι μεταξύ τους φαγωμάρες για την εύνοια της πολιτικής εξουσίας σε συγκεκριμένη μερίδα του κεφαλαίου.
Τα δημοσιογραφικά στελέχη που κρατούν τα ηνία της φίμωσης και λογοκρισίας μπλόκαραν, έμειναν χωρίς πυξίδα, με εξαίρεση τα «σκυλιά της προπαγάνδας», τους «μισθοφόρους» του Μαξίμου ή τους απλώς ανόητους που ρεζιλεύτηκαν. Στα τηλεοπτικά πάνελ καλούνταν φυσικά κυβερνητικά στελέχη, αλλά απέναντι τους είχαν εκπροσώπους συγγενών. Γεγονότα, μαρτυρίες, γονείς, δηλώσεις και αποκαλύψεις που διάβαζε ο καλά μυημένος πολίτης στο διαδίκτυο, βρήκαν πια θέση στα συστημικά ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι που στενάζουν κάτω από τη μπότα του ελέγχου και της λογοκρισίας βρήκαν κι αυτοί το οξυγόνο τους.