Για την Πολιτική της Πολιτιστικής Απόγνωσης, γράφει ο δημοσιογράφος-αναλυτής Chris Hedges στο τελευταίο του άρθρο για τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ. Φωτίζει ορισμένες από τις αιτίες της ήττας των δημοκρατικών κάνοντας λόγο για το “σύμπτωμα Τραμπ”. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του.
The Mourning After – του Mr. FishΤελικά, οι εκλογές ήταν μια απόγνωση. Απελπισία για τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης που εξατμίστηκαν με την αποβιομηχάνιση. Απελπισία για την απώλεια 30 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας σε μαζικές απολύσεις. Απόγνωση για τα προγράμματα λιτότητας και τη διοχέτευση του πλούτου προς τα πάνω στα χέρια αρπακτικών ολιγαρχών. Απελπισία για μια φιλελεύθερη τάξη που αρνείται να αναγνωρίσει τα δεινά που προκάλεσε κάτω από τον νεοφιλελευθερισμό ή να αγκαλιάζει προγράμματα τύπου New Deal που θα βελτιώσουν αυτή τη δυστυχία. Απόγνωση για τους μάταιους, ατελείωτους πολέμους, καθώς και τη γενοκτονία στη Γάζα, όπου οι στρατηγοί και οι πολιτικοί δεν λογοδοτούν ποτέ. Απόγνωση για ένα δημοκρατικό σύστημα που έχει καταληφθεί από την εταιρική και ολιγαρχική εξουσία.
Αυτή η απελπισία υπάρχει στα σώματα των απαξιωμένων μέσω των εθισμών στα οπιοειδή και στον αλκοολισμό, τον τζόγο, τους μαζικούς πυροβολισμούς, τις αυτοκτονίες —ιδιαίτερα στους μεσήλικες λευκούς άντρες— τη νοσηρή παχυσαρκία και την επένδυση της συναισθηματικής και πνευματικής μας ζωής σε θεάματα και τη γοητεία της μαγικής σκέψης, από τις παράλογες υποσχέσεις του χριστιανικού δικαιώματος στην πεποίθηση ότι “η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ εμπόδιο στις επιθυμίες μας”. Αυτά είναι συμπτώματα μιας βαθιά άρρωστης κουλτούρας, αυτό που ο Φρίντριχ Νίτσε αποκαλεί επιθετικό αποπνευματοποιημένο μηδενισμό.
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα σύμπτωμα της άρρωστης κοινωνίας μας. Δεν είναι αυτός η αιτία του. Αυτός είναι ο εμετός από τη φθορά. Εκφράζει την παιδική λαχτάρα να είναι κάποιος παντοδύναμος θεός. Αυτή η λαχτάρα αντηχεί στους Αμερικανούς που αισθάνονται ότι τους έχουν μεταχειριστεί ως ανθρώπινα απορρίμματα. Αλλά η αδυναμία να είσαι θεός, όπως γράφει ο Έρνεστ Μπέκερ, οδηγεί στη σκοτεινή εναλλακτική του — την καταστροφή σαν θεός.
Η Κάμαλα Χάρις και το Δημοκρατικό Κόμμα, μαζί με το κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο συμμάχησε με τη Χάρις, ζουν στο δικό τους σύστημα πεποιθήσεων που δεν βασίζεται στην πραγματικότητα. Η Χάρις, η οποία χρίστηκε από τις ελίτ των κομμάτων και δεν έλαβε ποτέ ούτε μία ψήφο, διαλάλισε με περηφάνια την υποστήριξή της από τον Ντικ Τσένι, έναν πολιτικό που έφυγε από την εξουσία με ποσοστό αποδοχής 13%. Η αυτάρεσκη «ηθική» σταυροφορία κατά του Τραμπ πυροδότησε το εθνικό τηλεοπτικό ριάλιτι που έχει αντικαταστήσει τη δημοσιογραφία και την πολιτική. Μειώνει την κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση για την προσωπικότητα του Τραμπ. Αρνείται να αντιμετωπίσει και να κατονομάσει τις εταιρικές δυνάμεις που ευθύνονται για την αποτυχημένη δημοκρατία μας. Επιτρέπει στους Δημοκρατικούς πολιτικούς να αγνοούν ευγενικά τη βάση τους – το 77% των Δημοκρατικών και το 62% των ανεξάρτητων υποστηρίζουν το εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ. Η ανοιχτή συμμαχία με την “εταιρική καταπίεση” και η άρνηση να λάβουν υπόψη τις επιθυμίες και τις ανάγκες του εκλογικού σώματος στειρώνουν τον Τύπο και τους επικριτές του Τραμπ. Αυτές οι εταιρικές μαριονέτες δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, πέρα από τα δικά τους συμφέροντα. Τα ψέματα που λένε σε εργαζόμενους άνδρες και γυναίκες, ειδικά με προγράμματα όπως η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (NAFTA), κάνουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά από οποιοδήποτε από τα ψέματα που είπε ο Τραμπ.
Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο «The Decline of the West» προέβλεψε ότι, καθώς οι δυτικές δημοκρατίες αποσυντίθενται και πεθαίνουν, μια τάξη «υποτιμημένων κακοποιών», ανθρώπων όπως ο Τραμπ, θα αντικαθιστούσε τις παραδοσιακές πολιτικές ελίτ. Η δημοκρατία θα γινόταν απάτη. Το μίσος θα καλλιεργούνταν και θα τροφοδοτούσε τις μάζες.
Το αμερικανικό όνειρο έχει γίνει αμερικάνικος εφιάλτης.
Οι κοινωνικοί δεσμοί, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων εργασίας που έδιναν στους εργαζόμενους Αμερικανούς μια αίσθηση σκοπού και σταθερότητας, που τους έδιναν νόημα και ελπίδα, έχουν διαλυθεί. Η στασιμότητα δεκάδων εκατομμυρίων ζωών, η συνειδητοποίηση ότι δεν θα είναι καλύτερο το αύριο για τα παιδιά τους, η ληστρική φύση των θεσμών μας, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης και της δικαιοσύνης, έχουν προκαλέσει, μαζί με την απόγνωση, αισθήματα αδυναμίας και ταπείνωσης. Έχει γεννήσει μοναξιά, απογοήτευση, θυμό και μια αίσθηση αναξιότητας.
«Όταν η ζωή δεν αξίζει να τη ζεις, όλα γίνονται πρόσχημα για να απαλλαγούμε από αυτήν…», γράφει ο Émile Durkheim. «Υπάρχει μια συλλογική διάθεση, όπως και μια ατομική διάθεση, που ωθεί τα έθνη στη θλίψη. … Επειδή τα άτομα εμπλέκονται πολύ στενά στη ζωή της κοινωνίας».
Οι παρακμασμένες κοινωνίες, όπου ένας πληθυσμός απογυμνώνεται από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική εξουσία, ενστικτωδώς απλώνει το χέρι του στους ηγέτες της λατρείας. Το παρακολούθησα κατά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο ηγέτης της λατρείας υπόσχεται μια επιστροφή σε μια μυθική χρυσή εποχή και ορκίζεται, όπως κάνει ο Τραμπ, να συντρίψει τις δυνάμεις που ενσωματώνονται σε δαιμονισμένες ομάδες και άτομα που κατηγορεί για τη δυστυχία τους. Όσο πιο εξωφρενικοί γίνονται οι ηγέτες της λατρείας, όσο περισσότερο οι ηγέτες της λατρείας αψηφούν τους νόμους και τις κοινωνικές συμβάσεις, τόσο μεγαλύτερη δημοτικότητα αποκτούν. Οι ηγέτες της λατρείας έχουν ανοσία στα πρότυπα της καθιερωμένης κοινωνίας. Αυτή είναι η έκκλησή τους. Οι ηγέτες της λατρείας αναζητούν την απόλυτη εξουσία. Όσοι τους ακολουθούν τους δίνουν αυτή τη δύναμη με την απελπισμένη ελπίδα ότι οι ηγέτες της λατρείας θα τους σώσουν.
Όλες οι λατρείες είναι λατρείες προσωπικότητας. Οι ηγέτες της λατρείας είναι ναρκισσιστές. Απαιτούν απόλυτη υπακοή. Επιβραβεύουν την πίστη πάνω από την ικανότητα. Έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Δεν ανέχονται την κριτική. Είναι βαθιά ανασφαλείς, ένα χαρακτηριστικό που προσπαθούν να καλύψουν με υπερβολική μεγαλοπρέπεια. Είναι ανήθικοι και κακοποιούν συναισθηματικά και σωματικά. Βλέπουν τους γύρω τους ως αντικείμενα προς χειραγώγηση για τη δική τους ενδυνάμωση, απόλαυση και συχνά, σαδιστική ψυχαγωγία. Όλοι όσοι βρίσκονται εκτός της λατρείας χαρακτηρίζονται ως δυνάμεις του κακού, προκαλώντας μια επική μάχη στην οποία φυσική έκφραση της είναι η βία.
Ολόκληρα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας έχουν πλέον λυγίσει. Περιφρονούν αυτόν τον κόσμο και ό,τι τους έχει κάνει. Η προσωπική και πολιτική τους συμπεριφορά είναι εκούσια αυτοκτονική. Επιδιώκουν να καταστρέψουν, ακόμα κι αν η καταστροφή οδηγεί σε βία και θάνατο. Δεν συντηρούνται πλέον από την παρηγορητική ψευδαίσθηση της ανθρώπινης προόδου, χάνοντας το μοναδικό αντίδοτο στον μηδενισμό.
Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ εξέδωσε το 1981 μια εγκύκλιο με τίτλο «Laborem exercens », ή «Μέσα από την εργασία». Επιτέθηκε στην ιδέα, θεμελιώδη για τον καπιταλισμό, ότι η εργασία ήταν απλώς μια ανταλλαγή χρημάτων με εργασία. Η εργασία, έγραψε, δεν πρέπει να περιορίζεται στην εμπορευματοποίηση των ανθρώπων μέσω των μισθών. Οι εργαζόμενοι δεν είναι απρόσωπα εργαλεία για να τους χειραγωγούμε σαν άψυχα αντικείμενα για να αυξηθεί το κέρδος. Η εργασία είναι απαραίτητη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αυτοεκπλήρωση.
Ο Πάπας κατηγόρησε την ανεργία, την υποαπασχόληση, τους ανεπαρκείς μισθούς, την αυτοματοποίηση και την έλλειψη ασφάλειας εργασίας ως παραβιάσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτές οι συνθήκες, έγραψε, ήταν δυνάμεις που αναιρούσαν την αυτοεκτίμηση, την προσωπική ικανοποίηση, την ευθύνη και τη δημιουργικότητα. Η εξύψωση της μηχανής, προειδοποίησε, μειώνει τα ανθρώπινα όντα στην κατάσταση των σκλάβων. Ζήτησε πλήρη απασχόληση, έναν κατώτατο μισθό αρκετά μεγάλο για να συντηρήσει μια οικογένεια, το δικαίωμα του γονέα να μένει σπίτι με τα παιδιά και θέσεις εργασίας και ένα μεροκάματο για τα άτομα με αναπηρία. Υποστήριξε, για τη διατήρηση γερών οικογενειών, την καθολική ασφάλιση υγείας, τις συντάξεις, την ασφάλιση ατυχημάτων και τα ωράρια εργασίας που επιτρέπουν ελεύθερο χρόνο και διακοπές. Έγραψε ότι όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν συνδικάτα με δυνατότητα απεργίας.
Πρέπει να επενδύσουμε την ενέργειά μας στην οργάνωση μαζικών κινημάτων για την ανατροπή του εταιρικού κράτους μέσω συνεχών πράξεων μαζικής πολιτικής ανυπακοής. Αυτό περιλαμβάνει το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουμε – την απεργία. Στρέφοντας την οργή μας στο εταιρικό κράτος, ονομάζουμε τις αληθινές πηγές εξουσίας και κατάχρησης. Αντιστρέφουμε τον παραλογισμό να κατηγορούμε για τον θάνατο μας ομάδες που έχουν δαιμονοποιήσει όπως οι εργάτες-μετανάστες χωρίς έγγραφα, οι μουσουλμάνοι ή οι μαύροι. Κάνουμε δυνατή την αποκατάσταση μιας ανοιχτής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που υπηρετεί το κοινό καλό παρά το εταιρικό κέρδος. Δεν πρέπει να απαιτήσουμε τίποτα λιγότερο από πλήρη απασχόληση, εγγυημένα ελάχιστα εισοδήματα, καθολική ασφάλιση υγείας, δωρεάν εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα, ισχυρή προστασία του φυσικού κόσμου και να μπει τέλος στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρέπει να δημιουργήσουμε τη δυνατότητα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σκοπό και αυτοεκτίμηση. Αν δεν το κάνουμε, θα εξασφαλίσουμε έναν εκχριστιανισμένο φασισμό και τελικά, με την επιταχυνόμενη οικοκτονία, την εξάλειψή μας.
Πηγή: chrishedges.substack.com