Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι σε “Αυγή” και “Στο Κόκκινο” μπήκαν στο μέτωπο της φωτιάς για να κάνουν τη δουλειά τους, ρεπορτάζ που τους έχει στερήσει έως τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που κλείνει με τη στάση και τακτική της τα μίντια του κόμματος. Στο ραδιόφωνο έγιναν ανταποκρίσεις, στην εφημερίδα ανέβηκαν ρεπορτάζ από τα μέτωπα της φωτιάς. Σε αντίθεση με τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ που αρχικά έπαθε αφωνία μπροστά στη μεγάλη καταστροφή. “Δεν είναι η στιγμή να μιλήσουμε για τις ελλείψεις που έχουν φέρει τη φωτιά στην Αθήνα”, ήταν η πρώτη δήλωση του προέδρου ΣΥΡΙΖΑ τη Δευτέρα ενώ η φωτιά που ξεκίνησε σ΄ένα χωράφι στη Σταμάτα ανενόχλητη πέρασε στον αστικό ιστό και κατέκαψε τέσσερις περιοχές της Αττικής. Σήμερα “διόρθωσε” τη στάση της αντιπολίτευσης που (υποτίθεται) κάνει κι αφού διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια πως πέταγαν τρία μόνο αεροσκάφη όταν τα αρμόδια όργανα έδιναν στα “παπαγαλάκια” ΜΜΕ την είδηση ότι πετούσαν 30!
Δανειζόμαστε και αναδημοσιεύουμε την προσωπική μαρτυρία του δημοσιογράφου Κώστα Παπαντωνίου, απεργού και απλήρωτου από την εταιρεία του ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκε στο μεγάλο μέτωπο στα Βριλήσσια καλύπτοντας με δικό του κόστος την “αποστολή” και κατέγραψε, μεταξύ άλλων και τη “συγκλονιστική στιγμή αλληλεγγύης στην Λ. Αναπαύσεως, με τους δεκάδες εθελοντές να κρατούν ψηλά όλοι μαζί τη μάνικα της Πυροσβεστικής για να φτάσει στο κατάλληλο σημείο ώστε να σβήσει η φωτιά στην εταιρεία με χρώματα και οικοδομικά υλικά.
Και τώρα κάτι πιο προσωπικό, γράφει:
Το σημερινό ρεπορτάζ ήταν απλήρωτο. Και σε ο,τι αφορά την εργασια και σε ο,τι αφορά τα έξοδα μετακίνησης. Το έκανα όμως γιατί η φωτιά έφτασε αυτή τη φορά μεχρι τις πόρτες των πολυκατοικιών. Και δεν γίνεται να είσαι απών. Δεν γίνεται να μην έχουν παρουσία η Αυγή και το Κόκκινο όταν καταστρέφεται το περιβάλλον αμετάκλητα και χάνει η κοινωνία το σπίτι της.
Ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο και ζητούσε ενημέρωση μέσα από τη ματιά που τόσα χρόνια είχε συνηθίσει. Οι τεχνικοί του σταθμού ενώ απεργούσαν αφουγκράστηκαν την ανάγκη και ανέστειλαν τη δίκαιη απεργία τους που είχε προγραμματιστεί πριν το ξέσπασμα της φωτιάς, σε αντίθεση με τις κακές γλώσσες που τους έψεγαν κατηγορώντας τους ότι δεν έχουν συναίσθηση και αποφασίζουν κάθε φορά να βάλουν πάνω από την κρίσιμη συγκυρία το ατομικό τους συμφέρον (αν μπορεί να εννοηθεί ως συμφέρον και οχι ως αυτονόητο δικαίωμα να πληρώνεσαι το μεροκάματό σου στην ώρα του). Αντιστοίχως τράβηξαν κουπί όλη μέρα και χτες και σήμερα οι συνάδελφοι στο σάιτ, το τηλεφωνικό κέντρο και οι εργαζόμενοι σε κάθε πόστο του οργανισμού.
Όμως η δική μας συναίσθηση για μια κατάσταση δεν αναιρεί την απόλυτη έλλειψη συναίσθησης των εργοδοτών μας. Πάμε για δύο μήνες χωρίς αμοιβή και χωρίς να έχει καταβληθεί έστω το επίδομα αδείας. Προσωπικά για να βγάλω τον μήνα βάζω ως όριο εξόδων καθημερινά τα δέκα ευρώ. Η σημερινή μου βενζίνη κόστιζε 20.
Είναι κρίμα (ανάμεσα στα τόσα ‘κρίμα’ που έχουμε λόγο να βαριαστενάξουμε μετά από μια ολική καταστροφή θα ακουστεί δεδομένα ως το πιο ευτελές). Γιατί σήμερα έκανα το πρώτο μου οδοιπορικό με δικό μου αυτοκίνητο και όσο να ‘ναι έχει τη σημασία του. Άργησα λίγο να πάρω μπρος, τα δικά μου λάστιχα για καιρό ήταν μόνο οι σόλες των παπουτσιών. Κρίμα λοιπόν αυτή την πρώτη φορά να τη σημαδεύει η εξαθλιωτική απληρωσιά και το τέλος που έρχεται.
Κατά μία σύμπτωση επίσης, με μεταφυσικό σχεδόν συμβολισμό, το αμάξι μου το πήρα από μια γυναίκα που την λένε Αυγή. Κι ήθελα καιρό να το μοιραστώ, ίσως όμως δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή από τώρα που η συνονόματη εφημερίδα πασχίζει για την ύπαρξη της.
