Στις 16 Φεβρουαρίου η ΕΣΗΕΑ οργάνωσε και δημοσιογράφοι συμμετείχαν σε σεμινάριο για την Ασφάλεια Δημοσιογράφων σε εμπόλεμες ζώνες και επικίνδυνες καταστάσεις με τη συμμετοχή ειδικών του στρατού και της ασφάλειας. Δυο εβδομάδες μετά, οι δυνάμεις καταστολής εφάρμοσαν τις μεθόδους “εκπαίδευσης” επάνω στους δημοσιογράφους και στους φωτορεπόρτερ στη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων οργής και πολιτικής αντίδρασης στο προδιαδεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών. Την Κυριακή ένας φωτορεπόρτερ έφαγε την κρότου λάμψης των ΜΑΤ στην κοιλιά (φωτό από Μάριο Λωλό), ένας φωτορεπόρτερ ο Γιάννης Λιάκος του INTIME έφαγε πέτρα από πίσω από τα ΜΑΤ, ένας φωτορεπόρτερ δέχθηκε μπουνιά στο πρόσωπο και τους έσπασαν το κινητό του. Στις 4 Μαρτίου εργαζόμενοι των ΜΜΕ έφαγαν ξύλο, η φωτορεπόρτερ Μαρία Χουβαρδά, ο Νικόλας Γεωργίου κι άλλοι δέχθηκαν κρότου κάμψης στο κεφάλι, τους ψέκασαν στο πρόσωπο.
Όλα αυτά τα επεισόδια δεν χωράνε στα συμφωνημένα σεμινάρια της ΕΣΗΕΑ με τους πολιτικούς προϊσταμένους των δυνάμεων καταστολής. Οι δημοσιογράφοι (και για την ΕΣΗΕΑ;) είναι καλοί μόνο όταν βρίσκονται πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ, αν προσπαθούν να καταγράψουν απλώς τα γεγονότα, τότε γίνονται εχθροί. Γιατί καταγράφουν τα χημικά και μέσα στο Μετρό, ενάντια σε παιδιά και γιαγιάδες, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις πολιτών χωρίς καμία πρόκληση, αφηνιασμένοι άνδρες των ΜΑΤ να βρίζουν και να χτυπάνε κεφάλια αδιακρίτως.
Η αμείωτη στοχοποίηση συναδέλφων φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων στο δρόμο από την αστυνομία, δεν ευαισθητοποίησε ούτε αυτή τη φορά τις συνδικαλιστικές ενώσεις. Μόνο αν στοχοποιήσουν ενσωματωμένους ιδιωτικογράφους που μεταφέρουν το κυβερνητικό αφήγημα και αντιγράφουν non paper, συγκινούνται;