Το κράτος και οι διαδοχικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών είναι συνένοχες στο έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη. Το ίδιο και το ιδιωτικό κεφάλαιο, που ασχολείται μόνο με τα κέρδη του και όχι με τις ανθρώπινες ζωές – «τα κέρδη τους, οι ζωές μας», όπως γράφει και το σύνθημα σε ένα φοιτητικό πανό, που τα λέει όλα.
Οι ευθύνες, όμως, δεν σταματούν εκεί. Διότι έχουν και συνεργούς, εκούσιους και ακούσιους. Στις τάξεις τους ανήκουν τα (συντριπτικά περισσότερα) ΜΜΕ, που εξυπηρετούν και προωθούν τα συμφέροντά κυβερνήσεων, ιδιοκτητών και άλλων κέντρων εξουσίας, δυσφημώντας συστηματικά και κυνικά κάθε κοινωνικό αγώνα.
Το ίδιο συμβαίνει με τις πλειοψηφίες των διοικήσεων στις συνδικαλιστικές ενώσεις του κλάδου, οι οποίες συγκυβερνώνται από τις παρατάξεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Την ΕΣΗΕΑ, την ΕΣΠΗΤ, την ΕΣΗΕΜΘ, την ΠΟΕΣΥ και άλλες.
Είναι αυτές που κάνουν τα στραβά μάτια στον βιασμό της αντικειμενικής ενημέρωσης και τη μετατροπή των Μέσων σε εχθρούς και χειραγωγούς της κοινωνίας, «θάβοντας» τις ανάγκες της και καταγγέλλοντας τις απεργίες. Οι ίδιες που ανέχονται τους εκβιασμούς των δημοσιογράφων και την εντατικοποίηση της δουλειάς που τους μετατρέπει σε αναπαραγωγούς δελτίων Τύπου και non papers.
Είναι οι Ενώσεις που δεν κάνουν τίποτα για τους άθλιους μισθούς που καθιστούν τους εργαζόμενους ομήρους των εντολοδόχων τους, των αφεντικών και των golden boys. Που φτάνουν να συντάσσουν λίστες προγραφών, σε συνεργασία με διευθυντικά στελέχη, καταδικάζοντας τους ανεπιθύμητους να μένουν στο περιθώριο ή χωρίς δουλειά.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ανακοίνωση που έβγαλαν η ΕΣΗΕΑ και η ΕΣΠΗΤ, με τίτλο «Δημοσιογραφία για το δημόσιο συμφέρον – Μία συγγνώμη και μία υπόσχεση» προκαλεί οργή και αηδία. Η δήθεν αυτοκριτική είναι μια κυνική προσπάθεια του συνένοχου στο έγκλημα να «ξεπλυθεί» απέναντι στα θύματά του, για να συνεχίσει να κάνει τα ίδια και χειρότερα.
Η ΕΣΗΕΑ, η ΕΣΠΗΤ και οι άλλες Ενώσεις δεν δικαιούνται της συγχώρεσης κανενός – ό,τι κάνουν το κάνουν συνειδητά και με ανταλλάγματα. Ούτε είναι σε θέση να δώσουν υποσχέσεις – δεν θέλουν και δεν μπορούν να τις τηρήσουν.
Το μόνο που τους πρέπει είναι η χλεύη και η πολιτική διαπόμπευση. Το «θάψιμο» στα αζήτητα της ιστορίας και της κοινωνίας.
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή (ΕΣΗΕΑ)