Η κυβέρνηση αποφάσισε πως ο έκπτωτος βασιλιάς θα κηδευόταν τυπικά ως ιδιώτης. Ουσιαστικά, όμως, η κηδεία έγινε με ευθύνη, έξοδα και κάλυψη του κράτους –για έναν «ιδιώτη» χωρίς καν ελληνικό διαβατήριο– με στόχο η ΝΔ να χαϊδέψει προεκλογικά το χουντοβασιλικό ακροατήριο που βρίσκει πολιτική στέγη στα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα. Ειδικά η τηλεοπτική κάλυψη έγινε με πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται για ένα από τα «ψευδογεγονότα» που κατασκευάζει δεκαετίες η πολιτική εξουσία.
Όλα οργανώθηκαν και έγιναν με απόλυτη συνεργασία των δύο πόλων. Η κυβέρνηση, αρχικά, μέσω της κρατικής ΕΡΤ, κάλυψε με πολυδάπανο τρόπο τον χώρο της Μητρόπολης και την τελετή στο Τατόι. Με σκηνοθέτη τοποθετημένο από τα «σαλόνια» του Μαξίμου, σύμφωνα με καταγγελία «συνταξιούχο ηχολήπτη», προκειμένου να έχει τον πλήρη έλεγχο της εικόνας. Μιας εικόνας που διαμοιράστηκε στη συνέχεια σε όλα τα ιδιωτικά κανάλια πανελλαδικά, αλλά και στις διαδικτυακές τηλεοράσεις και τις ιστοσελίδες. Τα κανάλια, με τη σειρά τους, διασκόρπισαν τους ρεπόρτερ στους δρόμους και ανταπέδωσαν προσφέροντας και στην κρατική τηλεόραση εικόνα και ήχο από την «πομπή». Εφάρμοσαν επίσης τις κλασικές μεθόδους κατασκευής, με σφικτά πλάνα πάνω σε πρόσωπα και ζουμ σε μέλη των βασιλικών οικογενειών, καταφέρνοντας έτσι να παρουσιάσουν μια σύναξη κάποιων εκατοντάδων ως συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων.
Η κηδεία έγινε «θέαμα», παρουσιάστηκε ως «γεγονός», με όλα τα χαρακτηριστικά του κατασκευασμένου τηλεοπτικά εμπορεύματος, με βασικό (αλλά όχι μοναδικό) στόχο την τηλεθέαση. Γι’ αυτό κυριάρχησαν οι έντονα μελοδραματικοί τόνοι, οι λεπτομερείς αναφορές στο ενδυματικό πρωτόκολλο, οι εκτενείς αφηγήσεις για τα μέλη βασιλικών οικογενειών. Όπως, επίσης, και η τακτική των αποσπασματικών ειδήσεων, με τον διαχωρισμό της κηδείας από τις ιστορικές πολιτικές προεκτάσεις της έκπτωτης μοναρχίας στη χώρα μας.
Η κάλυψη πραγματοποιήθηκε για ένα χλιδάτο στιγμιότυπο διασημοτήτων, με σαφή όμως πολιτικό προσανατολισμό από τους ιθύνοντες του τηλεοπτικού θεάματος που χρησιμοποίησαν –παραβιάζοντας κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία– όρους όπως «λαϊκό προσκύνημα», «θρήνος για τον τέως βασιλιά» κι άλλες τέτοιες προκλητικά αντιδημοκρατικές αναφορές.
Η πολιτική σημασία των πραγματικών γεγονότων και των κυβερνητικών επιλογών αποκρύφτηκε, καθώς ακόμη και σε ενημερωτικές συζητήσεις δεν τέθηκαν τα σοβαρά ερωτηματικά, παρά τις αναφορές για το «πολιτειακό που έχει λυθεί». Γιατί τόση κυβερνητική συμμετοχή στην κηδεία ενός ιδιώτη, γιατί στο Τατόι που είναι δημόσια περιουσία, ποιος πληρώνει τα έργα, ποιος πλήρωσε για τη μεταφορά εκατοντάδων βασιλοφρόνων από όλη την Ελλάδα;
Την απάντηση έδωσαν όσοι ονειρεύονται τα χουντοβασιλικά καθεστώτα και συνεχίζουν να έχουν σχέση με απόγονους ή να χρηματοδοτούν επίγονους, εκπροσώπους του οικονομικού κεφαλαίου που παραβρέθηκαν στην κηδεία. Ή και η εφημερίδα που διένειμε την ελληνική σημαία με το στέμμα στο κέντρο της αλλά και τα κυβερνητικά στελέχη που δεν μπορούν να κρύψουν τις χουντικές καταβολές και στοχεύσεις τους.
Στις συζητήσεις που έγιναν στα τηλεοπτικά κανάλια κυριάρχησε σε επικίνδυνο βαθμό η λογική της «αναθεώρησης της ιστορίας». Με τον παραποιημένο κατασκευασμένο τηλεοπτικό λόγο, προβλήθηκε η βασιλική μοναρχία και οι λαμπρές συνήθειές της, χωρίς ιδιαίτερη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα που πότισαν με αίμα αυτή τη χώρα. Την αποστασία, τις φυλακίσεις, τη δολοφονία Λαμπράκη, το δημοψήφισμα, την καταδίκη της μοναρχίας με τις παλλαϊκές διαδηλώσεις.