Γράφει στο info-war ο Άρη Χατζηστεφάνου
H δημοσίευση από τους New York Times άρθρου γνώμης για τον Μητσοτάκη με τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή σε όλους» προκάλεσε στον επικοινωνιακό μηχανισμό του Μαξίμου αισθήματα ιλίγγου τα οποία αδυνατεί πλέον να ελέγξει.
Η πρώτη απάντηση, δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου, Γιάννης Οικονόμου, ήταν να προσπαθήσει να πλήξει το περιεχόμενο του κειμένου χτυπώντας τον συντάκτη του (τον βραβευμένο δημοσιογράφο Άλεξ Κλαπ). Πρόκειται για μια κλασική προσπάθεια με επιχειρήματα ad hominem: χτυπάω το πρόσωπο και όχι το επιχείρημά του. Το πρόβλημα, όπως είχαμε προβλέψει προ ημερών, είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος
παίζει το χαρτί της συνομωσίας, επιχειρώντας να συσπειρώσει γύρω από τον Μητσοτάκη, τα ακροδεξιά, νεοφασιστικά και εθνικιστικά στοιχεία του κόμματος (αυτό που περιγράφαμε σαν εκλογικό δάνειο από τη Χρυσή Αυγή). Για αυτό το λόγο παρουσιάζει τον δημοσιογράφο σαν εχθρό της πατρίδας μας ο οποίος συνωμοτεί για να ανοίξουν τα ελληνικά σύνορα και να εισβάλλουν ξένες δυνάμεις (αναφέρεται σε πρόσφυγες αλλά υπονοεί την Τουρκία).
Είναι πλέον σαφές ότι η κυβέρνηση θεωρεί μια τεχνητή αντιπαράθεση με την Τουρκία σαν μοναδική επικοινωνιακή λύση για να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγεί η συνεχής αποκάλυψη σκανδάλων. Ο Μητσοτάκης (και οι επιχειρηματίες που τον στηρίζουν) φαίνεται ότι δεν θα διστάσουν να εμπλέξουν τη χώρα ακόμη και σε διεθνείς περιπέτειες για να διατηρήσουν στη θέση της την πολιτική δυναστεία. Ευχόμαστε να διαψευστούμε αλλά οι κινήσεις των επόμενων ημερών θα είναι κρίσιμες και όλα θα εξαρτηθούν από το εάν τα ΜΜΕ σημαντικών Ελλήνων ολιγαρχών θα δεχθούν να ακολουθήσουν αυτή τη γραμμή.
Το επιχείρημα περί εθνικη΄ς απειλής ήταν το πιο «σοβαρό» από όσα έστειλε ο κεντρικός μηχανισμός της ΝΔ στα ΜΜΕ που ελέγχει (και την ελέγχουν). Γιατί τα υπόλοιπα επιχειρήματα προκαλούν μόνο θλίψη για τις διανοητικε΄ς ικανότητες του επικοινωνιακού επιτελείου Μητσοτάκη. Από τρολ και ελεγχόμενους δημοσιογράφους του κόμματος διαβάσαμε μεταξύ άλλων ότι α) το κείμενο στους NYT ήταν πληρωμένο β) ότι ο δημοσιογράφος δεν εκπροσωπεί την εφημερίδα γιατί δεν ζει στην Αμερική (;) γ) ότι στα άρθρα γνώμης της μεγαλύτερης εφημερίδας του κόσμου ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει.
Καταρχήν η δημοσίευση δεν αποτελεί πληρωμένη καταχώρηση. Σε αντίθεση με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα (και άλλες τριτοκοσμικε΄ς χώρες) που τα παίρνουν από διαφημιστικε΄ς εταιρείες χωρίς να αναφέρουν ότι πρόκειται για advertorial, αυτά δεν γίνονται σε σοβαρά ΜΜΕ του εξωτερικού. Πληρωμένη καταχώρηση στους NYT ήταν το κείμενο που είχε δημοσιεύσει ο δήμαρχος Μπακογιάννης με χρήματα των δημοτών της Αθήνας, για να στήσει το προφίλ του στο εξωτερικό. Το κείμενο δεν είναι πλέον διαθέσιμο στη σελίδα των NYT γιατί όπως όλες οι διαφημίσεις απομακρύνονται μόλις λήξει η περίοδος για την οποία έχεις πληρώσει.
Το ότι ο συντάκτης δεν έχει κύρος γιατί δεν έγραψε το κομμάτι στις ΗΠΑ αλλά στην Ελλάδα (ναι, το διαβάσαμε και αυτό) δεν χρειάζεται ιδιαίτερη κριτική. Υπό μια έννοια βέβαια αντικατροπτρίζει τον επαρχιωτισμό των ελληνικών ΜΜΕ που δεν στηρίζονται σε δίκτυα ανταποκριτών ούτε πληρώνουν για αποστολε΄ς δημοσιογράφων στο εξωτερικό. Γιατί ποιος γνωρίζει τα διεθνή θέματα καλύτερα από ένα συντάκτη που κάθεται σε ένα γραφείο στην Αθήνα;
Το επιχείρημα ότι ο συντάκτης δεν εκπροσωπεί την εφημερίδα είναι αληθές, η άποψη όμως ότι ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη είναι ψευδής. Κάθε λέξη του κειμένου έχει ελεγχθεί από ομάδες συντακτών της εφημερίδας για τα περιστατικά στα οποία αναφέρεται. Όσοι έχουμε αρθρογραφήσει σε ξένα μέσα γνωρίζουμε ότι μάς ζητούνται διασταυρωμένες πηγές για κάθε μια πληροφορία που αναφέρουμε.
Το ότι δεν εκπροσωπεί βέβαια επισήμως την εφημερίδα δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι βρίσκεται σε σύγκρουση με τη γραμμή των New York Times. Όταν παραδείγματος χάριν διάφοροι δημοσιολόγοι και αξιωματούχοι υποστήριζαν ότι πρέπει να γίνει πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και τα κείμενά τους δημοσιεύονταν σε εφημερίδες όπως οι NYT και η Washington Post, ήταν δεδομένο ότι απηχούσαν τις θέσεις των εφημερίδων.
Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Τα διεθνή ΜΜΕ για διάφορους λόγους αφήνουν κατά διαστήματα να ακουστούν και διαφορετικε΄ς φωνές (κάτι που πλέον θεωρείται αδιανόητο στη χώρα του #108). Όπως φαίνεται όμως η τάση αποκαθήλωσης του Μητσοτάκη κερδίζει έδαφος στον διεθνή Τύπο, άρα το συγκεκριμένο κείμενο δεν εντάσσεται σε αυτές τις εξαιρέσεις.
Εχουμε γράψει και στο παρελθόν ότι οι New York Times αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία της εξωτερικης πολιτικης της Ουάσιγκτον. Για αυτό το λόγο παρακολουθούμε κάθε τους λέξη χωρίς να δεχόμαστε κάθε τους λέξη. Η άποψη που προωθεί τμήμα της αντιπολίτευσης ότι «αφού το έγραψαν οι NYT έτσι έχουν τα πράγματα» είναι επικίνδυνη. Όπως επικίνδυνο είναι να πιστεύουμε πως αφού διαφωνούμε με την κεντρική γραμμή μιας εφημερίδας ό,τι και να γράφει θα είναι λάθος.
Προς το παρόν τρώμε το ποπ κορν μας παρακολουθώντας τον επικοινωνιακό μηχανισμό της ΝΔ να πνίγεται σε διαδοχικά κύματα πανικού. Καιρός να δουλέψουν τα λεφτά τους αντιμετωπίζοντας δημοσιογράφους που δεν πληρώνονται άμεσα ΄ή έμμεσα από τα κρατικά ταμεία που ελέγχει η οικογένεια Μητσοτάκη.