Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Πέρασε πια μήνας και το στόρυ της Ρούλας Πισπιρίγκου συνεχίζει να πουλιέται κομμάτι το κομμάτι σε κρατική και ιδιωτική τηλεόραση. Η φερόμενη ως δολοφόνος, κατηγορούμενη μητροκτόνος έχει αναχθεί στο απόλυτο προϊόν τηλεοπτικής κατανάλωσης και κέρδους. Για ένα τηλεοπτικό κοινό έτοιμο να ψυχαγωγηθεί έως θανάτου, αδηφάγο να τρυπώσει στις πιο αβάσταχτες λεπτομέρειες του δράματος, τηλεθεατές πεινασμένους να γευτούν τη “βαρβαρότητα του άλλου” για να σιωπήσουν τη βαρβαρότητα που δέχονται καθημερινά οι ίδιοι στη ζωή τους.
Η εμμονή κανιβαλισμού στην υπόθεση της Πάτρας από το σύνολο των τηλεοπτικών σταθμών, που με τη σειρά τους επηρεάζουν και παρασύρουν στην επιτυχή πώληση του θεαματοθηρικού προιόντος “Ρούλα Πισπιρίγκου” και τον συγκρατημένο έντυπο Τύπο, δεν οφείλεται μόνο στα πιστοποιημένα χαρακτηριστικά της infotaiment (ενημεροδιασκεδαστικής) τηλεοπτικής πληροφόρησης.
Και στο απώτερο αλλά και πρόσφατο παρελθόν τα γεγονότα δολοφονιών είναι τα πλέον αγαπητά και προσοδοφόρα για τη μετατροπή τους σε μελοδραματικά στόρυ. Η κάλυψη τους γίνεται σήριαλ, δραματοποιούνται και επανακατασκευάζονται στο στούντιο με καταπάτηση όλων των κανόνων δεοντολογίας, παραβίαση της κοινωνικής ευθύνης του Μέσου, κατάργηση των θεσμικών όρων λειτουργίας της τηλεόρασης.
Αρκεί να θυμηθούμε τη τρομολαγνική κάλυψη των εγκλημάτων “σατανιστών” και “παιδοκτονίας Δουρή” το 1994, όταν η ιδιωτική τηλεόραση προσδέθηκε στο άρμα της αμερικάνικης δραματοποιημένης ενημέρωσης. Αυτής που σύμφωνα με τον Τζόν ΜακΜάνους αποτελεί τη “δημοσιογραφία των δυνάμεων της αγοράς”, αυτής που ο Λάνς Μπένετ ονοματίζει ως “μελόδραμα των ειδήσεων” το οποίο στέκεται σε επεισόδια και όχι σε θέματα, με τη δραματοποίηση προσωπικών ιδιοτήτων των γεγονότων. Μετά ήρθε η κάλυψη της υπόθεσης Σορίν Ματέι με την οποία η δραματοποιημένη ενημέρωση έγινε επικυρίαρχη. Σύμπτωση πως και στις δυο περιπτώσεις, Πάτρα, Ματέι το χορό της μελοδραματικής κατασκευής στο τηλεοπτικό στούντιο, χειρίστηκε το δίδυμο Μαλέλης-Ευαγγελάτος, σε Mega και ΣΚΑΙ αντίστοιχα.
Και πάλι οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν αρκούν να εξηγήσουν τη φονική ανάλγητη εμμονή στην υπόθεση της Πάτρας. Κατά τη γνώμη μας, συντελεί ένας επιπλέον παράγοντας. Η “πρωταγωνίστρια”, φερόμενη ως δολοφόνος είναι φτωχή. Προσωπικό δείγμα σε μια κατακερματισμένη, “πτωχή τω πνεύματι” και με παντελή απουσία δράσης, ελληνική κοινωνία. Δεν έχει γνωριμίες, πάρε-δώσε και σχέσεις με εταιρείες, γόνους, δημόσιες σχέσεις, υπουργικά γραφεία κι όλα αυτά που προσφέρουν ασφάλεια και ασυλία σε πλειστάκις άλλα τρομερά εγκλήματα βιασμών γυναικών, βιασμών ανηλίκων, δολοφονίας οικογενειών μεταναστών.