Γράφει ο Λάμπρος Παπαξενάκης στο mediagr.org
Τον Μάιο του 1999, δύο πούλμαν, με πρωτοβουλία καλλιτεχνών και διαννουμένων, διοργάνωσαν ταξίδι για να μεταφερθεί ανθρωπιστική βοήθεια και φάρμακα στο βομβαρδισμένο, αλλά και ξεχασμένο από τους πάντες, Βελιγράδι. Κάποιοι, από αυτούς που θυμάμαι, ήταν η Τάνια Τσανακλίδου, η Πένυ Ξενάκη (που τραγούδησαν εκεί για εμψύχωση την Πρωτομαγιά), ο Δημήτρης Παπαχρήστος (φωνή του Πολυτεχνείου), ο πρώην βουλευτής της ΠΟΛ.ΑΝ, Στέφανος Στεφανόπουλος, η τότε βουλευτής του ΣΥΝ, Στέλλα Αλφιέρη, ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης, ο Άρης Δαβαράκης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Γιώργος Θαλασσινός, ο Αιμίλιος Ζαχαρέας (πολιτικός Ε.ΑΡ., πατέρας Μάρας Ζαχαρέα), ο πρύτανης του Παντείου, Ηλιας Σιδηρόπουλος, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, Πέπη Ρηγοπούλου και Γιάγκος Ανδρεάδης, η συνάδελφος Ευγενεία Λουπάκη κ.ά.
Όταν ενημέρωσα τους τότε συναδέλφους του πειραϊκού ρεπορτάζ ότι θα συμμετέχω, χωρίς δεύτερη σκέψη η πάντα πρωτοπόρα και στο πλευρό των αδύναμων, η αξέχαστη Πόπη Χριστοδουλίδου (εφ. ΕΘΝΟΣ τότε), η αξέχαστη ψηλή του πειραϊκού, Πόπη Χασιώτη (εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ τότε) η Σταυρούλα Σπυριδάκου και η Ηλιάνα Τσαγκάρη (εφ. Η ΒΡΑΔΥΝΗ) δήλωσαν αμέσως συμμετοχή (αψηφώντας τους όποιους κινδύνους) και ενημέρωσαν τις εφημερίδες τους.Εκεί, συναντήσαμε τους Έλληνες συναδέλφους (θυμάμαι την Ελένη Καλογεροπούλου) να δίνουν τη μάχη της πραγματικής ενημέρωσης σε ένα πολύ αντίξοο μιντιακό περιβάλλον των αμερικανονατοϊκών συνθηκών.
Ένα αποτύπωμα από εκείνη την αποστολή αποτυπώνεται με τις φωτό από το δημοσίευμα της Πόπης Χριστοδουλίδου στο ΕΘΝΟΣ και τίτλο “Στη γη των γενναίων”. Στην πρώτη φωτό, Π. Χριστοδουλίδου, Π. Χασιώτη, Ηλιάνα Τσαγκαρη και Σέρβοι μαχητές περήφανοι με την ελληνική σημαία.
Στην δεύτερη, ο υπογράφων, η Π. Χριστοδουλίδου, η Στ, Αλφιέρη, η Π. Χασιώτη, η Στ. Σπυριδάκου και ο σύζυγός της.Για την ιστορία: τότε εργαζόμουν στην ΕΡΤ (ραδιόφωνο), είχα ενημερώσει τους αρμοδίους για το 3ήμερο ταξίδι, ουδείς ενδιαφέρθηκε να με βγάλει για ανταπόκριση. (Πρόεδρος δ.σ. Παν. Παναγιώτου, γενικός διευθυντής Ε.ΡΑ. Γιάννης Τζαννετάκος). Τον Δεκεμβριο που τελείωσε η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου δεν ανανεώθηκε ποτέ γιατί φάνηκε ότι δεν άρεσε εκείνη η αποστολή και η πρωτοβουλία μου.
Ως φόρος τιμής και μνήμης στις απούσες και απόντες εκείνου περπετειώδους “ταξιδιού”.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΞΕΝΑΚΗΣ