“Το πραγματικό πρόβλημα στην ενημέρωση είναι η ιδιοκτησία των ΜΜΕ”, του Κλέωνα Γρηγοριάδη, βουλευτή του ΜεΡΑ 25 στη Βουλή, ο οποίος εξηγεί γιατί δεν αρκούν οι εξεταστιικές επιτροπές για τους “νόμιμους ιδιοκτ΄ήτες της χώρας”, τους ολιγάρχες της ενημέρωσης. (το κείμενο το βρήκαμε στο face book)
Προ ημερών η Ινγκεμπορχ Μπέχελ δέχτηκε επίθεση στον δρόμο από κάποιον που τη χαρακτήρισε «Τουρκάλα πουτάνα » προτού της πετάξει πέτρα. Η αστυνομία ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να της παράσχει προστα σία κι έτσι η δημοσιογράφος θα αναγκαστεί να φύγει από τη χώρα. Υπό κανονικές συνθήκες σύσσωμος ο δημοσιογραφικός , τουλάχιστον , κόσμος της χώρας θα είχε ξεσηκωθεί . Δεν ζούμε όμως σε κανονικές συνθήκες και η πλειονότητα του δημοσιογραφικού κόσμου της χώρας συμμετείχε αντίθετα στο διαδικτυακό λιντσάρισμα της Ολλανδής που τόλμησε να θέσει ευθεία ερώτηση στον πρωθυπουργό . Το διαδικτυακό λιντσάρισμα δεν άργησε να μετατραπεί και σε κανονικό . Η υπόθεση της Ινγκεμπορχ συμπυκνώνει την κατάντια της ελευθερίας της έκφρασης στη χώρα περισσότερο και από τη θέση μας στην αντίστοιχη παγκόσμια κατάταξη.
Πώς φτάσαμε όμως σε αυτή την κατάντια;
Όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν το 2010-11 η Μαρία Σπυράκη και ο Γιάννης Πρετεντέρης καθ’ ομολογίαν τους απέκρυπταν από το κοινό πληροφορίες για τη χρεοκοπία της χώρας είχαμε μπροστά μας ήδη τη νέα, ενσωματωμένη δημοσιογραφία , που ο ρόλος της δεν είναι να ελέγχει την εξουσία αλλά να τη στηρίζει . Όταν την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα του 2015 «όλες οι κοινωνικές ομάδες ήταν υπέρ του ‘‘ναι”» και αυτό αποτυπωνόταν σε δημοσκοπήσεις που έπεσαν 15 ποσοστιαίες μονάδες έξω μέσα σε δύο μέρες, αποκαλύφθηκε και η ενσωμάτωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων στο σύστημα εξουσίας . Εκείνη η εβδομάδα όμως μας βοηθά να αντιληφθούμε και κάτι ακόμα σημαντικότερο . Η σημερινή μονομέρεια της συντριπτικής πλειονότητας των μέσων ενημέρωσης , αν ιδωθεί μόνο ως μονομερής στήριξη στην κυβέρνηση , τότε πράγματι είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολίτευση . Αν όμως συγκριθεί με εκείνη την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα , τότε βλέπουμε μια ομοιότητα. Με την ίδια μονομέρεια που τώρα προωθείται η Μητσοτάκης ΑΕ, προωθούνταν εκείνη την εβδομάδα το «ναι» στο δημοψήφισμα .
Τι κοινό έχουν αυτά τα δύο; Αποτελούν στρατηγική προϋπόθεση επιβίωσης της παρασιτικής ολιγαρχίας . Κοινώς , το «ναι» στο δημοψήφισμα το ήθελαν όλοι οι ολιγάρχες γιατί εξυπηρετούσε απόλυτα τις δουλειές τους, όπως ακριβώς κάνει και η Μητσοτάκης ΑΕ σήμερα.
Αν το δούμε έτσι, φτάνουμε στον πυρήνα του προβλήματος των ΜΜΕ, των εταιρειών δημοσκοπήσεων και της ενημέρωσης εν γένει στην Ελλάδα, που δεν είναι άλλο από το ιδιοκτησιακό.
Σίγουρα οι καραμπινάτες συγκρούσεις συμφερόντων που αναφέρονται στην εξεταστική είναι τρομερά προβληματικές . Σίγουρα η λίστα Πέτσα, η αδιαφάνεια με την οποία έγινε η κατανομή κονδυλίων, είναι ένα όνειδος. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε, όμως, ότι για τους ιδιοκτήτες των μεγάλων Μέσων τα ποσά της λίστας δεν ήταν τόσο σημαντικά, γι’ αυτό άλλωστε κάποιοι από αυτούς δεν τα καταδέχτηκαν.
Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων Μέσων, οι «ιδιοκτήτες της χώρας» όπως είχε αυτοπροσδιοριστεί ένας από αυτούς, έχουν λαμβάνειν περισσότερα από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που δίνει η λίστα Πέτσα. Από άλλες δουλειές, τις οποίες νομιμοποιούν στη συνείδηση του κόσμου τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ.
Γι’ αυτό η συζήτηση πρέπει να βαθύνει, πρέπει να μιλήσουμε πλέον για την κοινωνικοποίηση των μέσων ενημέρωσης. Το να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε το ιδιοκτησιακό των ΜΜΕ με τη δημιουργία νέων ολιγαρχών δίπλα στους ήδη υφιστάμενους , πέρα από αντιδημοκρατικό, είναι και μάταιο. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό έπρεπε να μας διδάξει. Η κοινωνικοποίηση των ΜΜΕ και το πέρασμά τους από την ολιγαρχία στον λαό δεν θα γίνει χωρίς ενεργή συμμετοχή του κόσμου, δεν θα γίνει διά της τεθλασμένης αλλά με ευθεία ρήξη με την παρασιτική ολιγαρχία.