Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Στο ρεπορτάζ των μίντια κυριαρχούν πληροφορίες και ειδήσεις για έντονη κινητικότητα στον χώρο. Για εξαγορές, συνεργασίες με πολυεθνικές, επεκτάσεις ή διασπάσεις εταιρειών, επαναφορά χρεοκοπημένων εκδοτών με λεφτά επίσης χρεοκοπημένων επιχειρηματιών. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις εξελίξεις και ανεξάρτητα των μεταξύ τους ανταγωνισμών, είναι η απαίτηση των μιντιαρχών να αναλάβει αποκλειστικά το κράτος το κόστος λειτουργίας των Μέσων τους με την επιδότηση της εργασίας, την ανάληψη των ασφαλιστικών εισφορών και την «παγιοποίηση» των επιδοτήσεων.
Όταν, στις αρχές του ’90, μαίνονταν οι εκδοτικοί πόλεμοι ανάμεσα στους τότε μιντιάρχες και τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» –σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη– η δημοσιογράφος Ισαβέλλα Παπαζήση, με εμπειρία δεκαετιών στο ρεπορτάζ ΜΜΕ, προειδοποιούσε: Όσο κι αν πολεμάνε μεταξύ τους οι εκδότες, έχουν πάντα ενιαίο μέτωπο απέναντι στους εργαζόμενους δημοσιογράφους. Η εκτίμησή της επιβεβαιώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ρίχνει όμως φως και σήμερα στο πώς και γιατί αφορά τον δημοσιογραφικό κλάδο το αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ. Στον χώρο των ΜΜΕ δεν υπάρχουν από το 2009 συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι δημοσιογράφοι παρέχουν εργασία με ατομικές συμβάσεις, εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές, εφιαλτική εντατικοποίηση εργασίας, ειδικά στα λεγόμενα ψηφιακά Μέσα. Εδώ και χρόνια, δεν υπάρχουν υπερωρίες ή αμοιβή για εργασία το Σάββατο ή την Κυριακή. Ο μισθός που παρέχεται στις ιστοσελίδες κυμαίνεται από 240 έως και 800 ευρώ στη συντριπτική πλειονότητα.
Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου που αφορούν τη διευθέτηση του χρόνου, τις απολύσεις και τον ψηφιακό συνδικαλισμό, εξαφανίζεται στον κλάδο των ΜΜΕ η προοπτική της υπογραφής ενιαίας συλλογικής σύμβασης εργασίας, ανεξάρτητα του είδους της επιχείρησης. Είναι βέβαιο πως οι εργοδότες στα μίντια θα επιβάλλουν ακόμη χειρότερες συνθήκες εργασίας. Η χρησιμοποίηση του εργαζόμενου στα ΜΜΕ με τον χαρακτήρα που προωθεί το νομοσχέδιο, ως «ελεύθερου επαγγελματία» ο οποίος διαπραγματεύεται ατομικά τον χρόνο που θα τον εκμεταλλεύονται με τον κατώτατο μισθό, απελευθερώνει τους μιντιάρχες στην πολλαπλή χρησιμοποίησή του σε όλες τις εταιρείες τους και για όλες τις θέσεις παραγωγής.