Τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη ήταν μια καμπή από πολλές απόψεις. Έφεραν στο προσκήνιο κάτω από πολλούς προβολείς την εγκληματική διαχείριση της πανδημικής κρίσης Covid19 από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανέδειξαν πως η επιλογή καταστολής είναι η σφραγίδα της στην αντιμετώπιση της υγιεινομικής κρίσης αλλά και η μόνη απάντηση της νεοφιλεύθερης πολιτικής. Τα παρακάτω κείμενα αναρτήθηκαν στο Facebook το διήμερο 8 και 9 Μαρτίου και δημοσιεύονται στο blog μας ως ενδεικτικά για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Του Dimitris Soultas
Εκείνο που θεωρώ σοβαρότερο απ’ όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες είναι το γεγονός ότι το Μαξίμου ήταν αυτό που έστειλε non paper σε βουλευτές και στελέχη, όπου υπήρχε ο “φάκελος” του πολίτη που κακοποιήθηκε (ονοματεπώνυμο, πολιτική ένταξη, συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχε). Την ύπαρξη αυτού του non paper παραδέχθηκαν έμμεσα ο Κυρανάκης και ευθέως ο Καλλιάνος.
Δεν πρόκειται εν ολίγοις για μία πρωτοβουλία του Κυρανάκη να “ψάξει”, είναι κυβερνητική επιλογή από τη μία να δηλώνουν οι βουλευτές ότι δεν συμφωνούν με τη στάση του αστυνομικού και στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο να επιτίθενται στο θύμα, βγάζοντας στη φόρα όλα τα προσωπικά δεδομένα. Η δήλωση της Πελώνη, μπορεί να προκαλεί γέλιο με το ασυνάρτητο “πρόσωπα που φαίνονται στην κάμερα είναι τα πρόσωπα που φαίνονται στν κάμερα”, αλλά κι εδώ υπάρχει μια εξωφρενική παραδοχή. Άπαξ και ένας πολίτης έχει καταγραφεί σε βίντεο ένας βουλευτής μπορεί να βγάλει στον αέρα ονοματεπώνυμο και πολιτική ένταξη. ‘Ηδη βλέπω ότι διάφοροι πρόθυμοι έχουν αρχίσει να στοχοποιούν και αυτόπτες μάρτυρες “αποκαλύπτοντας” ότι ανήκουν σε πολιτικά σχήματα της Αριστεράς. Το “αριστερός” δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πολιτική θέση ενός πολίτη, αλλά είναι απόδειξη ενοχής.
Στο non paper υιοθετούνται επίσης όλοι οι ισχυρισμοί της Αστυνομίας, με κορυφαίο το “προσπάθησε να αφαιρέσει το όπλο του αστυνομικού”, κάτι που μπορεί να μη φαίνεται πουθενά στο βίντεο, αλλά ήδη άλλοι πρόθυμοι διακινούν “ντοκουμέντο” όπου ο πολίτης υποτίθεται ότι έχει αφαιρέσει το όπλο, το οποίο περιέργως φαίνεται να παραμένει στη θήκη που υπάρχει στο δεξί πόδι του αστυνομικού.
Η βίαιη συμπεριφορά ενός αστυνομικού μπορεί να παρουσιαστεί ως “μεμονωμένο” περιστατικό (αν και τα “μεμωνομένα” έχουν γίνει σχεδόν καθημερινά). Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης όμως να δίνει γραμμή με φακελώματα πολιτών δεν είναι “μεμονωμένη”. Είναι κεντρική πολιτική επιλογή και αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία.
Της Maria Louka·
Απίστευτη on air λογοκρισία
Στην πρωινή εκπομπή του Σκαι με τον Δημήτρη Οικονόμου η Λιάνα Κανέλλη αναφέρθηκε στο βίντεο που καταγράφει αστυνομικούς της ομάδας Δράση να φωνάζουν «πάμε να τους σκοτώσουμε». Μόλις το είπε ο Οικονόμου τη διέκοψε, άρχισε να ωρύεται με εντελώς τραμπούκικο ύφος, έλεγε ότι δεν το επιτρέπει αυτό στην εκπομπή, της υποδείκνυε να ζητήσει συγνώμη και την έκλεισε.
Αυτό είναι λογοκρισία. Είναι καραμπινάτη απόπειρα απόκρυψης ενός καταγεγραμμένου γεγονότος. Είναι αποσιώπηση της ανθρωποκτόνου πρόθεσης που εκφράστηκε πεντακάθαρα και ρητά από άνδρες της Ελληνικής Αστυνομίας, οι οποίοι για πολλές ώρες τη χθεσινή νύχτα ξυλοκοπούσαν αφιονισμένοι και ασχημονούσαν σε μια γειτονία, χτυπώντας γυναίκες, πιτσιρίκια, περαστικούς.
Αυτό δεν είναι ενημέρωση. Είναι παραχάραξη της αλήθειας και κατάπνιξη οποιασδήποτε φωνής ξεφεύγει από τον ρυθμό που δίνει η ΓΑΔΑ.
Του Dimitris Soultas
Φαινόμενα αστυνομικής βίας, πολλές φορές απείρως αγριότερης απ’ αυτό που συνέβη την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη, υπάρχουν σε όλο τον κόσμο.
Όταν συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό η πολιτική ηγεσία έχει δύο τρόπους να το αντιμετωπίσει. Ο πρώτος είναι να προσπαθήσει να καταλαγιάσει την οργή που υπάρχει στην κοινωνία, με δηλώσεις καταδίκης του γεγονότος, με το να θέσει σε διαθεσιμότητα τον αστυνομικό που βιαιοπράγησε και τη διαβεβαίωση ότι το κράτος δεν θα ανεχθεί από τα ίδια του τα όργανα βία κατά των πολιτών. Έστω για επικοινωνιακούς λόγους, όπως γίνεται συχνά, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να μη ρίξεις λάδι στη φωτιά.
Ο δεύτερος τρόπος είναι αυτός της όξυνσης. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το πώς αντιμετώπισε ο Τραμπ το Black lives matter μετά τη δολοφονία του George Floyd. Δεν συγκρίνω καταστάσεις, απλώς θέλω να επισημάνω τον τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία μια κατάσταση στην κοινωνία. Ο Τραμπ λοιπόν καθημερινά έκανε λόγο για τους “ακροαριστερούς” Δημοκρατικούς, που είναι φιλαράκια με τους Antifa και την ώρα που το κίνημα εξαπλωνόταν σε όλη την χώρα έκανε μονότονα καθημερινά την ανάρτηση “Law and order”. Προφανώς στις διαδηλώσεις υπήρχε και βία και σπασίσματα και πλιάτσικα. Αλλά όποιος κάνει focus μόνο σ’ αυτά χάνει την ουσία. Και η ουσία ποια είναι; Ότι ακόμα και μετριοπαθείς πολίτες είναι εξοργισμένοι, ότι ακόμα και ψηφοφόροι του κυβερνώτος κόμματος δεν θέλουν να βλέπουν μια αστυνομική δύναμη να λειτουργεί σαν συμμορία. Ειδικά όταν η κοινωνία είναι πιεσμένη από καταστάσεις όπως η πανδημία και η δεκαετής φτωχοποίηση.
Ποια από τις δύο στάσεις επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση μετά από τον ξυλοδαρμό του πολίτη την Κυριακή; Εμφανώς τη δεύτερη. Χλιαρή αποδοκιμασία αρχικά και στη συνέχεια “γραμμή” στα στελέχη και στους βουλευτές της να στοχοποιήσουν όχι τον αστυνομικό, αλλά το θύμα. Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται οργανωτής των πάντων. Είναι ο “φίλος των μπαχαλάκηδων”, είναι ανεύθυνος, είναι η πηγή του κακού. Ακόμα και αν για την οικονομία της συζήτησης δεχθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όλα αυτά, το βασικό θέμα το οποίο έχει να λύσει η κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε εκτάκτως στους τηλεοπτικούς δέκτες και δεν αφιέρωσε ούτε ένα δευτερόλεπτο για το θύμα της αστυνομικής βίας. Ούτε καν μια έμμεση αναφορά.
Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν επιδιώκει να ηρεμήσει τα πνεύματα. Δεν δείχνει καμία πρόθεση να αντιμετωπίσει το χρόνιο πρόβλημα με αστυνομικές δυνάμεις που λειτουργούν σαν σερίφηδες και θέλουν να πάνε “να γαμήσουν, να σκοτώσουν”. Και το ακόμα πιο επικίνδυνο, θέλοντας να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, χρεώνει την επίθεση κατά του αστυνομικού σε όποιον συμμετείχε στην συγκέντρωση (Δοκιμασμένη πρακτική αυτή και με την Marfin, όπου ακόμα και μετά από 11 χρόνια όποιος συμμετείχε στις τότε διαδηλώσεις ουσιαστικά χαρακτηρίζεται ως εν δυνάμει δολοφόνος).
Δεν είσαι κατά του διχασμού όταν το πρώτο που κάνεις είναι να ρίχνεις λάσπη στο θύμα κακοποίησης από αστυνομικό. Δεν είσαι κατά του διχασμού όταν σε όλες- μα σε όλες τις δηλώσεις σου- εμφανίζεις δύο μέτωπα που βρίσκονται σε αντιπαράθεση, όπου οι άλλοι είναι οι εχθροί που θα κατατροπωθούν από το δικό σου “Law and Order”.
Του Γιάννη Μακριδάκη
Ο δικτατορίσκος της οικογενειοκρατίας, αντί να παραιτήσει τους εκλεκτούς των αμερικανικών συμφερόντων υπουργούς του (Χρυσοχοΐδη Χούντας, Κεραμεως Κολεγίων κ Μενδώνη Επενδύσεων) υπακούοντας στο αίτημα της κοινωνίας, επιχείρησε πάλι να πάρει την υπόθεση πάνω του με μια δήλωση σε πρώτο πρόσωπο, που δείχνει ότι παίζει το τελευταίο χαρτί του κ τα έχει τελείως χαμένα.
Η μπατσοκρατούμενη ελληνική πραγματικότητα εν μέσω θανατικού φέρει την προσωπική σφραγίδα του άριστου αμόρφωτου των Χάρβαρντ κ των ακροδεξιών γραφικών συνεργατών του, που όλοι μαζί αναβιώνουν στην Ελλάδα του 2021 τα προτάγματα του 1967, πατρίς- θρησκεία- οικογένεια – τάξις -ασφάλεια -ανάπτυξις.
Προσωπικά δεν είδα χθες ούτε χούλιγκανς, ούτε ανεγκέφαλους. Είδα οργισμένους ανθρώπους που έχουν βγει από τα όριά τους κ ζητάνε εκδίκηση στην ανελέητη και ασύδοτη μπατσοκρατία, όπως έγινε και πέρσι στη Χίο, που μπούκαραν οι πολίτες στο ξενοδοχείο των ΜΑΤ κ τους κάνανε τουλούμι.
Όταν η πολιτική στηρίζεται αποκλειστικά στην πρόσληψη από το παράθυρο ανεγκέφαλων μπράβων της νύχτας, που τους φοράει στολή μπάτσου κ τους ξαμολάει να δέρνουν ανηλεώς πολίτες κ να σπάνε περιουσίες ανθρώπων, τότε η πολιτική αυτή αποτελεί τυραννία, λειτουργεί ως δαδί κ σπίθα στην κοινωνία, απειλεί την κοινωνική ειρήνη κ γυρνάει τον τόπο σε εποχές εμφυλίου.
Του Konstantinos Poulis
Κάθε φορά που υπάρχει ένα θύμα αστυνομικής βίας, επίμονα τα κανάλια ρωτούν “τι προηγήθηκε”.
Είναι σοκαριστική η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν την αστυνομική βαρβαρότητα και ο τρόπος με τον οποίον είναι πάντοτε έτοιμοι να τη δικαιολογήσουν, υπαινισσόμενοι μονίμως ότι το θύμα έχει φταίξει και έχει διαπράξει αδικήματα τα οποία ποτέ δεν είδαμε, ποτέ δεν καταγράφηκαν, αλλά είναι αρκετά σοβαρά ώστε να δικαιολογούν τη βία που δέχτηκε.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να ρωτήσουμε ακριβώς το ίδιο για το συγκεκριμένο θύμα που δέχτηκε επίθεση χθες από διαδηλωτές.
Ξέρετε τι είχε κάνει νωρίτερα η αστυνομία;
Είχε σαπίσει στο ξύλο έναν νεαρό ο οποίος δεν είχε διαπράξει κανένα αδίκημα. Και ξέρετε τι έκανε μετά η αστυνομία; Αντί να απολογηθεί για την εγκληματική συμπεριφορά των αστυνομικών στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, τους παρείχε πλήρη κάλυψη και στη συνέχεια έδωσε στη δημοσιότητα μέσω του βουλευτή Κυρανάκη στοιχεία της δικογραφίας στη δημοσιότητα.
Η αστυνομία δηλαδή ως οργανισμός επέλεξε όχι μόνο να καλύψει τους εγκληματίες στους κόλπους της αλλά και να δημοσιοποιήσει την ταυτότητα του θύματος και τα στοιχεία ενός “φακέλου” που κάπως έφτασε στα χέρια του βουλευτή.
θα ρωτήσει κανείς πώς γίνεται η ευθύνη εδώ να είναι συλλογική. Νομίζω ότι το δεδομένο πως έχουμε έναν οργανωμένο θεσμό του κράτους που συμπεριφέρεται σαν συμμορία και που χωρίς καμία εξαίρεση επιβραβεύει τη βαρβαρότητα αντί να την τιμωρεί, μας δίνει το δικαίωμα να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία ως σύνολο.
Όπως αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων άνθρωπος, η οργή πυροδοτείται μία φορά όταν βλέπουμε την αστυνομική βαρβαρότητα και βεβαίως πολλαπλασιάζεται όταν βλέπουμε η βαρβαρότητα αυτή να καλύπτεται από τον αρμόδιο υπουργό με συστηματική διασπορά ψευδών ειδήσεων από εξαγορασμένα Μέσα Ενημέρωσης.
Στη συνέχεια οι αστυνομικοί περνούν με μηχανές μέσα από τη διαδήλωση, όπως κάνουν πολλές φορές, τραυματίζοντας διαδηλωτές.
Αυτά λοιπόν είχαν συμβεί νωρίτερα στο θύμα. Η πράξη αυτού που τον κατέβασε από τη μηχανή και τον κλώτσησε είναι παράνομη, συνεπώς δεν θα είχα καμία αντίρρηση αν οι αστυνομικοί δεν είχαν φύγει και έμεναν για να τον συλλάβουν. Αυτό δεν συνέβη. Τους ακούσαμε μετά να ουρλιάζουν κάτι για γαμήσια και σκοτωμούς.
Αν κάποιος πιστεύει στον θεσμικό ρόλο της αστυνομίας και έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη σε αυτήν, καλό θα είναι να αντιληφθεί ότι η τήρηση ίσων αποστάσεων μπορεί να είναι μία καλή πρακτική για καβγάδες που ξεσπάνε μεταξύ μεθυσμένων τουριστών το καλοκαίρι, αλλά στις δημοκρατίες και η αστυνομία δεσμεύεται από τον νόμο.
Του Giorgos Diplas
Εδώ και καιρό μια χούφτα νεαρών των γυμναστηρίων με ελλειπή εκπαίδευση κ ανύπαρκτη παιδεία ξεβρακωνουν παιδιά χτυπάνε ανελέητα,βρίζουν, ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τρομοκρατούν, σέρνουν τους φοιτητές σαν σακιά στους δρόμους, χαστουκίζουν γυναίκες,
κάνουν σωματική έρευνα σε κορίτσια κ αγόρια για χαβαλέ,κυνηγάνε μαναδες με παιδιά στις πλατείες, ανθρώπους που κάθονται στα παγκάκια ήσυχοι να ξαποστάσουν κ κάνεις δεν μίλησε.
Σήμερα ένας αστυνομικός τραυματίστηκε (?)
Και ο πρωθυπουργός, βγήκε ΧΘΕΣ να μας πει ότι δεν θα ανεχτεί άλλη βία.
Ηρθε δεύτερος γιατί του το μήνυσε ο λαός νωρίτερα…
Του είπε ότι η πανδημία δεν γίνεται να διαχειριστεί από την αστυνομία,
ούτε από τα ΜΜΕ που σκόρπισε εκατομμύρια για να τα εξαγοράσει.
Του δώσαμε χρόνο για να εξοπλίσει το ΕΣΥ και δεν το έκανε.
Η βία θα φέρει βία η δράση αντίδραση.απλό.
Σε ότι αφορά τον τραυματισμένο αστυνομικο
Τι να πω…Δεν θα πω ψέμματα…βγαίνω για έναν περίπατο κ έντρομος επιστρέφω πίσω αν διαπιστώσω ότι ξέχασα την ταυτότητα…
έντρομος από μικρό παιδί αλλάζω πεζοδρόμιο στη θέα ενός περιπολικού…
έντρομος έχω δεχτεί κατ’ επανάληψη κ με τρόπο ταπεινωτικό εξακρίβωση στοιχείων αν είμαι λόγω δουλειάς έξω πεζός αργά τη νύχτα…
έντρομος εγώ που ως μουσικός σε κανονικές συνθήκες εκθέτω επι σκηνής τον εαυτό μου σε 200 ακροατές κάθε μέρα…
συγγνώμη… δεν θα πώ καλά έπαθε,
-γιατί δεν παίζω το παιχνίδι του διχασμού- αλλά δεν τον λυπάμαι …
Και ξέρετε κάτι? Ο τρόμος είναι βία…
Κ κάποτε γίνεται μίσος. στην επόμενη πίστα.
Από τον Ηλία Γκότση
Πάμε να τους γ…με πάμε να τους σκοτώσουμε!
Για όποιον απορεί πώς παράγεται η βία ας πούμε σαν μία πρώτη απάντηση ότι καμία καταδίκη δεν έχει αξία αν δεν συνοδεύεται από μία ανάλυση.
Καταδίκες με γενικεύσεις χωρίς αναλύσεις οδηγούν απλά στη νομιμοποίηση του προνομίου της κρατικής βίας.
Όταν δημόσιοι υπάλληλοι, υποτιθέμενοι υπηρέτες του λαού χτυπούν τον κόσμο, φωνάζουν σαν χουλιγκάνοι πάμε να τους σκοτώσουμε, πάμε να τους γ…με, όταν έχεις προσβάλει επανειλημμένα την αξιοπρέπεια των ανθρώπων και τους έχεις κάνει να νιώθουν αβοήθητοι και ανίσχυροι, όταν χρόνια τώρα οδηγείς σε εξαθλίωση και απαξίωση τη νεολαία, τότε σαν κράτος δημιουργείς τις προϋποθέσεις να γεννηθεί η βία από την απέναντι μεριά.
Ο Ρόλο Μέι ένας σπουδαίος θεωρητικός της υπαρξιακής ψυχολογίας συνδέει τη βία με το αίσθημα της ανημποριας και της απώλειας του ελέγχου. Λέει ότι η βία έρχεται όταν οι άνθρωποι νιώθουν
αβοήθητοι, ανήμποροι και πως δεν μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο.
Αυτό έχει μία ιδιαίτερη σημασία γιατί το κράτος αυξάνοντας και επικυρώνοντας την κρατική βία στην πραγματικότητα δηλώνει την αδυναμία του να διαχειριστεί την πιο μεγάλη κρίση που έχει βιώσει αυτή η χώρα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά.
Από την άλλη όταν η λαϊκή βία έρχεται σαν μία απάντηση στην κρατική βία αυτό επίσης υποδηλώνει την αδυναμία να παράγουμε στο εδώ και τώρα εναλλακτικές πρακτικές στην κυριαρχία.
Έτσι Θα πρότεινα ότι αντί να φωνάζουμε ότι καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται, κάτι που είναι αυτονόητο, να εστιάζουμε και να φωνάζουμε ότι καταδικάζουμε αυτούς που δημιουργούν και παράγουν τις προϋποθέσεις για την γέννηση της βίας.