Νέα επίθεση ΜΑΤ σε δημοσιογράφους μη τυχόν και μιλήσουν…

Γράφει η Μαρία Λούκα στη σελίδα της στο fb

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξακολουθεί να αγνοεί τους πάνω από 25.000 πολίτες που άφησαν σχόλια στο προφίλ της, ζητώντας να παρέμβει ως νομικός και ως Πρόεδρος, για να αποτρέψει ένα εξελισσόμενο κρατικό έγκλημα. Και η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σ’ αυτή την εξόντωση και μαζί μ’ αυτήν να εξολοθρεύσει οποιαδήποτε φωνή σύνεσης ή ευαισθητοποίησης, στιγματίζοντας την ως «φιλο – τρομοκρατική» – τι κι αν ανάμεσα σ’ αυτές τις φωνές συγκαταλέγονται η Διεθνής Αμνηστία, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων – και να θεμελιώσει την πολιτική της πάνω στην επίδειξη πυγμής, τη λογοκρισία και την καταστολή. Δεν τη νοιάζει που παρανομεί.

Τη νοιάζει μόνο να βγει από τον χορό των συνεχών και πολλαπλών αποτυχιών, να ντοπάρει το πιο μικρόψυχο και ακροδεξιό κομμάτι της εκλογικής της βάσης και να σφίξει παραπάνω τον κορσέ του αυταρχισμού πάνω μας.Σκέφτομαι ότι οι απεργίες πείνας είναι από τα πιο φορτισμένα και αγωνιώδη θέματα που χρειάστηκε να καλύψουμε, γιατί συνιστούν πάντα μια ακροβασία κινδύνου ανακατεμένη με την ιερότητα του σώματος που όταν δεν έχει τίποτα άλλο για να παλέψει, γίνεται το ίδιο το σώμα χαράκωμα.

Γι’ αυτό θυμάμαι έντονα το αποκαμωμένο πρόσωπο του Θοδωρή Ηλιόπουλου στο δωμάτιο του νοσοκομείου, την ισχνή σκιά του Νίκου Ρωμανού στο παράθυρο, τα σπαρακτικά γράμματα του Βασίλη Δημάκη. Και τα λυτρωτικά δάκρυα που ρίξαμε όταν βρέθηκε η λύση. Όταν έρχονταν αυτή η πολυπόθητη στιγμή της λύσης στις απεργίες πείνας και καταλαβαίναμε ότι ένας άνθρωπος κρατήθηκε στη ζωή, συνήθως γράφαμε στους τίτλους των θεμάτων μας και στα δελτία ειδήσεων «Ανάσα». Κι ήταν κυτταρικά ενσώματος τίτλος. Τις παίρναμε και τις γράφαμε.

50η μέρα σήμερα

Ακόμα μια μέρα κυβερνητικής ασφυξίας