Του Στάθη-2005, Λεύκωμα εκδόσεις Πατάκη
Της Ματίνας Παπαχριστούδη στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Ήταν 1η Ιουλίου 1989, όταν οι Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανακοίνωναν την περίφημη συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Η σκανδαλολογία, με επίκεντρο το σκάνδαλο Κοσκωτά, έδινε τον τόνο σε μια πολιτική σκηνή στην οποία τις εξελίξεις καθόριζαν τα τότε εκδοτικά συμφέροντα. Στη σκιά τους γεννήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση από τους τότε ισχυρούς, στους οποίους σύσσωμο το πολιτικό σύστημα παρέδωσε την εξουσία της επικοινωνίας και της προπαγάνδας. Το πρώτο νομοθέτημα της συγκυβέρνησης ΝΔ-Συνασπισμού, άλλωστε, ήταν ο νόμος 1866 για την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, ως ανάγκη να τεθεί τάξη στο χαοτικό ραδιοφωνικό τοπίο που είχε γιγαντωθεί στις στάχτες της «ελεύθερης ραδιοφωνίας».
Ήταν και η καλύτερη ευκαιρία να στρωθεί ο δρόμος για την είσοδο των συγκροτημάτων Βαρδινογιάννη, Λαμπράκη, Μπόμπολα, Τεγόπουλου και Αλαφούζου στην ιδιωτική τηλεόραση, με το άρθρο 4, το οποίο έδινε την πρωτοκαθεδρία σε όσους είχαν ήδη συμμετοχή σε ΜΜΕ. Οι εκδότες ήταν βεβαίως ήδη έτοιμοι, αφού ήδη από τον Μάϊο του 1989, ένα μήνα πριν τις εκλογές του Ιούνη, συνέστησαν την εταιρεία «Τηλέτυπος», συμφωνώντας στα πρόσωπα που θα μετείχαν στο πρώτο τηλεοπτικό εγχείρημα, αυτό του Mega Channel.
Το κανάλι εξέπεμψε τον Νοέμβριο του 1989 με την οικουμενική πλέον κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού, ενώ ακολούθησε ο ΑΝΤ1 ως συνασπισμός των Κυριακού, Βουδούρη του Ελεύθερου Τύπου και Χρ. Καλογρίτσα της Πρώτης.
Ως το 1993, όταν ξέσπασε η δεύτερη μεγάλη πολιτική κρίση στη χώρα στη σκιά του σκανδάλου Κόκκαλη, είχαν βγει στον αέρα άλλα τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια με σαφή πολιτική κατεύθυνση και γραμμή, στηριζόμενα επίσης από εκδοτικά συγκροτήματα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, λίγο πριν εγκαταλείψει την κυβέρνηση εκείνη τη χρονιά, είχε καταγγείλει (τι ειρωνεία…) τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» που ήθελαν να τον ρίξουν.
Έτσι, μπήκε στην πολιτική και μιντιακή ορολογία ο όρος της διαπλοκής, που καθορίζει για 30 και πλέον χρόνια τις κινήσεις επί πολιτικής σκηνής, καθοδηγεί και υπαγορεύει αποφάσεις, επιβάλλει υπουργούς και βουλευτές και, κυρίως, διαμορφώνει στάσεις και αισθητική στην κοινωνία.