Ματίνα Παπαχριστούδη στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο ΠΡΙΝ του Σαββατοκύριακου
Λίγοι ίσως θα θυμούνται πως το παραπάνω ερώτημα τέθηκε πριν σχεδόν δέκα χρόνια, στο Κίνημα των Πλατειών, στους αγώνες ενάντια στα μνημόνια, τότε που σύσσωμα τα μέσα ενημέρωσης είχαν μετατραπεί από τους ιδιοκτήτες τους σε δυναμικές μηχανές χειραγώγησης της κοινωνίας, εξαπολύοντας ταυτόχρονα μια τρομερή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των δημοσιογράφων. Το ζητούμενο τότε ήταν ο αγώνας ενάντια στον έλεγχο της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας, η επανασύνδεση των εργαζομένων στα μίντια με την κοινωνία, ο ρόλος τους ως διαμεσολαβητής των αγώνων της κοινωνίας προς την κάθε εξουσία.
Εννέα χρόνια μετά, το παραπάνω ερώτημα δεν υφίσταται καν. Η δημοσιογραφία που θα ασκείται με όρους και αρχές συμφωνημένης δεοντολογίας, σε ένα αστικό κράτος όπως της Ελλάδα, δεν λειτουργεί. Οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι ηττήθηκαν ολοκληρωτικά, τα ΜΜΕ διατηρούν το ρόλο του διαμεσολαβητή της κάθε εξουσίας προς την κοινωνία, ενώ οι μιντιάρχες, παλιοί και νέοι, απολαμβάνουν προνόμια στη νομή της εξουσίας. Τα ΜΜΕ σώθηκαν από τη βίαιη επίθεση των μνημονίων, οι δημοσιογράφοι όχι.
Αυτοί περιφέρονται πλέον κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες στην πιάτσα, άνεργοι ή κακοπληρωμένοι, σε ιστοσελίδες που αντιγράφουν και αναπαράγουν το κεντρικά ελεγχόμενο «ενημερωτικό» προϊόν που διακινείται σε όλα τα μίντια. Η πλειονότητα των ΜΜΕ είναι εχθρική σε οποιαδήποτε απόπειρα δημοσίευσης έρευνας ή αποκαλυπτικού ρεπορτάζ, δημοσιεύουν θέματα με κριτήρια την κομματική ωφελιμότητα και τη διασύνδεση με τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Αρκετοί δημοσιογράφοι θεωρούν «νίκη» την κατοχύρωση θέσεων εργασίας σε κρατικά όργανα κάθε είδους, κομπάζουν για τις ορατές σχέσεις τους με τα πολιτικά κόμματα.
Αυτήν τη δημοσιογραφία έχει καταδικάσει η κοινωνία ως ανυπόληπτη, εξαρτημένη, εξωνημένη. Αυτήν τη δημοσιογραφία προβάλλουν ως κυρίαρχη όλα τα κόμματα εξουσίας, για αυτό και με τόσο μεγάλη ευκολία ο λαός ταυτίζει τους δημοσιογράφους με «αλήτες και ρουφιάνους», με «λαμόγια». Η αντίδραση στην πλήρη ενσωμάτωση και ισοπέδωση μπορεί να προέλθει μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, παλεύοντας για ακηδεμόνευτη, ελεύθερη εργασία στην παραγωγή της ενημέρωσης.