Κρίμα που η συζήτηση μετατοπίστηκε -για άλλη μια φορά- στο δέντρο, από το δάσος
Από την Ιφιγένεια Διαμαντή, αναδημοσίευση από
https://ifidiam.tumblr.com/…/621522756641734656/fygokentrisi
Περισσότερα από δέκα χρόνια πριν, τρόμαξα με την απομάκρυνση στην οποία οδηγούσε ακόμα και από τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους η κατασκευή της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ. Η επιλεκτική ατζέντα διαμόρφωνε μια μεμβράνη που έκλεινε το κάθε Μέσο αεροστεγώς σε μια κάψουλα, απομακρυσμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτοαποκοβόταν από επιλογή.
Εφόσον η δημοσιογραφία είχε τόσο πολύ ξεθωριάσει και φοβούμενη ότι θα αρρώσταινα πολύ σοβαρά από τη συνεχή απογοήτευση, ματαίωση, ισοπέδωση δημιουργικότητας, αποκλεισμό θεμάτων και υποχρέωση αυτολογοκρισίας τόσο στο εκεί κείμενό μου και κατ’επέκτασιν και εδώ μέσα, έφυγα από τη δημοσιογραφία as you know her.
Σήμερα η ενημέρωση είναι αεροστεγώς κλεισμένη. Σπαράγματα βλέπουμε, από κάτι που ξεψυχάει. Ανεξαρτησία πουθενά. Η ερευνητική δημοσιογραφία έχει αποσχιστεί και μπορεί να αναζητηθεί σε projects αποκλειστικά αφιερωμένα σε αυτήν, όπως το Insidestory. Η υπόλοιπη επιχειρεί να φέρει στη δημοσιότητα πτυχές που υποβιβάζονται, όπως στο Omniatv. Κατά τα λοιπά, μόνο πόλωση και φυγοκέντριση. Η ενημέρωση με κομματικό μανδύα είναι, δυστυχώς, μονόδρομος. Για να διαβάσεις κάτι άλλο και μάλιστα αν θες να το κοινοποιήσεις, πρέπει να αποδεχθείς ότι από πάνω ή από κάτω, θα γράφει κάτι απόλυτα προσδιοριστικό, με το οποίο όμως εσύ μπορεί να μην ταυτίζεσαι. Απλά το ποστάρεις επειδή η είδηση δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Εγώ όμως δε γουστάρω να γράφει τίποτα τέτοιο. Έχω όμως άλλη επιλογή;
Κανένα από τα κεντρικά, μεγάλα ΜΜΕ δε(ν είδα να) δημοσίευσε κάτι για τον επιχειρούμενο και ήδη επιτελούμενο βιασμό των ελληνικών κορυφογραμμών, ηπειρωτικών και νησιωτικών, από τα αιολικά πάρκα, ούτε για την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο θέμα αυτήν τη στιγμή που «τρέχει» από το περασμένο φθινόπωρο. Οι δημοσιογράφοι στων οποίων την αρμοδιότητα άπτεται, δεν έχουν ελευθέρας. Και για το νομοσχέδιο του νυν υπουργού Περιβάλλοντος, πάλι, με το ζόρι έγραψαν. Με το ζόρι όχι οι δημοσιογράφοι. Τα Μέσα. Κάπως έτσι βγάζουν πολύ σοβαρές ασθένειες οι δημοσιογράφοι που τιμούν τη γραφίδα τους.
Το ήδη πολυσυζητημένο σποτ δεν επιτελεί τον σκοπό του. Έκανε τις πλευρές να δείχνει ο ένας την καμπούρα του άλλου και να τσακώνονται για το ποιός την έχει μεγαλύτερη. Η επικοινωνία στην πολιτική έχει πολλά να κερδίσει αν είναι αποστασιοποιημένη. Όμως οι συμπαγείς εσωτερικοί μηχανισμοί δεν αφήνουν να συμβεί κάτι τέτοιο. Όσο για την κριτική περί αντισημιτισμού που ασκείται στο σποτ, είναι το λιγότερο ατυχής, βαθιά άστοχη, για να μην πω εκ του πονηρού.