Της Μ. Παπαχριστούδη στη στήλη “Πίσω από τις κάμερες” στο ΠΡΙΝ
Χρειάζεται μεγάλος κόπος και ξετσιπωσιά να γράφεις και να εκπέμπεις τα ψέμματα της κρατικής παραπληροφόρησης, όταν την ίδια ακριβώς ώρα σε διαψεύδει η εικόνα του βίντεο και ο ήχος του μικροφώνου. Στην υπόθεση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ που σε καμία περίπτωση δεν εντάσσεται στους συνήθεις αναρχο-αριστερούς του μιντιακού αφηγήματος υπέρ της καταστολής, αποκαλύφθηκαν –ξεβρακώθηκαν θα λέγαμε καλύτερα– τα φερέφωνα της κρατικής ενημέρωσης, οι αναμεταδότες των δελτίων τύπου, των non paper της ασφάλειας και του υπουργείου Χρυσοχοΐδη.
Μέσα από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση της ΕΡΤ, υπαλληλίσκοι-συνεργάτες αράδιαζαν απαθείς και ασυγκίνητοι τα φανερά επιχείρηματα της αστυνομίας. Παρουσιαστές πρωινάδικων σε ΑΝΤ1 και Σκάι, ολίγον παραζαλισμένοι από τη on air διάψευση όσων ισχυρίζονταν, προ- σπαθούσαν κάτι να ψελλίσουν για να αιτιολογήσουν την εισβολή των
πραιτοριανών της αστυνομίας στην ταράτσα της οικίας της οικογένειας Ινδαρέ και την καταπάτηση του οικο- γενειακού ασύλου. Σχολιαστές ραδιοφώνων στο Σκάι, το Θέμα, τα Παραπολιτικά και αλλού, ξεγυμνώθηκαν και εξευτελίστηκαν δημόσια.
Όπως αποδείχθηκε, αυτή τη φορά, οι εν λόγω, τα φερέφωνα, δεν είναι πολλοί, μετρημένοι στα δάχτυλα των δυο χεριών είναι. Κατέχουν όμως τις λιγοστές θέσεις εξουσίας στις καρέκλες των τηλεοπτικών στούντιο, αδρά αμειβόμενοι ακριβώς για το έργο της παραπληροφόρησης που παρέχουν καθημερινά. Οι πολλοί, ρεπόρτερ και συντάκτες, στον δρόμο και την κάλυψη γεγονότων, δημοσιογράφοι υπό τη μέγγενη της αυτολογοκρισίας, της γραμμής του Μέσου τους, της κατεύθυνσης των αρχισυντακτών τους αλλά και της άγνοιας, του φόβου μπροστά στην πιθανή απόλυση-απομάκρυνση από τη δουλειά τους, μετέδιδαν τρομο- κρατημένοι χωρίς κανένα σχόλιο. Γι’ αυτό και όταν υπάρχει ανάγκη επιβεβαίωσης της κρατικής παραπληροφόρησης, καλούνται στα στούντιο οι καταξιωμένοι σε αυτήν, ενσωματωμένοι αστυνομικοί ρεπόρτερ.
Η στάση του νεαρού σε ηλικία ρεπόρτερ του σταθμού Kontra Α. Φουρνατζόπουλου θα έπρεπε να είναι η «κανονικότητα» στην πραγματική δημοσιογραφία, αλλά φαντάζει και αντιμετωπίζεται συνολικά –τόσο στον κλάδο όσο και στην κοινωνία– ως ένα εξωπραγματικό, μη κανονικό γεγονός.