Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, όλοι στον καθρέπτη μας
Της Πόπης Χριστοδουλίδου, 23 Μαρτίου 2011
Χρειάζεται , που και που.
Πολλές δεκαετίες, τώρα, εργαζόμαστε σε έναν χώρο δύσκολο, με υπόγειες και υπέργειες διαδρομές, με ελεγχόμενη πληροφόρηση, που συχνά επιβάλλεται, με μισθούς πείνας, οι περισσότεροι, με την ψυχή στο στόμα να τρέξουμε,
να βοηθήσουμε στην παρουσίαση μιας αξιοπρεπούς εφημερίδας,
να βοηθήσουμε, όσο περνάει από το χέρι μας, κοινωνικές ομάδες, εργαζόμενους, αδικημένους, πάσχοντες και αδύναμους να βγάλουν τη…..φωνή τους ,δυνατά στα ΜΜΕ.
Να αποκαλύψουμε , να κάνουμε το καλύτερο για το μέσον , που υπηρετούμε,
με πραγματική αγάπη, πάντα.
Ποιοι είμαστε εμείς;;;
Ούτε τηλεαστέρες, ούτε βολεμένοι, ούτε καλοπληρωμένοι , χωρίς αξία επαγγελματική και ουσιαστική, ούτε δούλοι, αλλά, ούτε και πειθήνια όργανα κανενός…
Σε ποιες πλάτες σηκώθηκαν τα “οικοδομήματα” του τύπου ;;;;
Σε ποιες πλάτες στηρίχθηκαν, για να βγάλουν κέρδη ;;;
Ποιοι είναι αυτοί, τελικά, που τους βγάζουν ασπροπρόσωπους, στα μεγάλα θέματα,
που φέρνουν τα αποκλειστικά , ανεβάζοντας ψηλά την εφημερίδα, το κανάλι, το ραδιοφωνικό σταθμό, το ειδησεογραφικό portal ;;;
Για παράδειγμα, είχα την καλή τύχη να έχω δάσκαλο και προϊστάμενο για πάρα πολλά χρόνια στο “ΕθΝΟΣ”, τον κ.Νίκο Πηγαδά.
Έναν ακέραιο και απροσκύνητο δημοσιογράφο, που έτρεχε κι έδινε ,με περισσή αγάπη για αυτή την εφημερίδα, τα καλύτερα και τα δυνατότερα ρεπορτάζ, αψηφώντας κόπο, ξενύχτια, ταλαιπωρία.
Τιμή για την δημοσιογραφία, ο καπετάνιος μας, τιμή για το “ΕΘΝΟΣ”, τιμή για όλους όσους διδάχτηκαν κοντά του, το πραγματικό και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ .
Και με εντιμότητα και μαχητικότητα, το συνυπηρέτησαν μαζί του.
Ποιοι είμαστε εμείς , που ξεκινήσαμε κινητοποιήσεις για να περιφρουρήσουμε την ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΜΑΣ ;;;
Για να μην δούμε, νέους κι αξιόλογους συναδέλφους μας να ….χάνονται.
Και μαζί τους, μαζί μας, να τελειώνει η περήφανη, η αποκαλυπτική, η αληθινή δημοσιογραφία ;;;
“Μισούμε” την εφημερίδα εμείς, για αυτό απεργούμε;;;
Κοιτάξτε στον καθρέπτη σας, όλοι, συνάδελφοι ,
από τον πρώτο έως και τον τελευταίο, στην ιεραρχία ενός ΜΜΕ,σας παρακαλώ πολύ κι απαντήστε, με το χέρι στην καρδιά !!!
Αγαπάμε το “ΕΘΝΟΣ” .
Και ξέρω ότι η θέση μου αυτή εκφράζει πολλούς αξιόμαχους και πανάξιους συναδέλφους μου , στην Μεταμόρφωση Χαλανδρίου…
Όμως, εμείς, οι δημοσιογράφοι, που, στις πλάτες μας υπάρχει πάντα το φορτίο,
να είναι το ΜΜΕ, που υπηρετούμε, το καλύτερο, έχουμε κι αξιοπρέπεια, ρε γαμώτο !
Πόσα να περικόψεις ακόμα από το νέο συνάδελφο, που παίρνει μισθό,ίσο με την ΣΣΕ
και τίποτα παραπάνω και τρέχει σαν …Βέγγος και δεν του δίνεις, ούτε οδοιπορικά πια ;;;
Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του !!!
Ζητάς θυσίες, από ποιους;
Δεν γνωρίζεις, που γίνονται οι σπατάλες η θεωρείς, πως, εμείς “βυζαίνουμε” το δάχτυλό μας και δεν ξέρουμε που σπαταλώνται τα πολλά και ποιος την πληρώνει πάντα ;;;
Ποιοι είμαστε εμείς, εν δυνάμει άνεργοι, με τον πέλεκυ πάνω από τα κεφάλια μας ;
“Μυρμήγκια” της δημοσιογραφίας, όπως πολύ σωστά, μας αποκαλούσε όλους εμάς ,
ο αείμνηστος Νίκος Καραντηνός, προσθέτοντας, πως, δεν πρέπει πότε “να επιτρεψουμε να μας κλείσουν οι εργοδότες στο …μπαλαούρο”…
Το “ΕΘΝΟΣ” είναι πάντα και το υποστηρίζω αυτό, με την ψυχή μου ,μια πολύ αξιόλογη εφημερίδα , γιατί έχει την τύχη να υπηρετείται πιστά από ένα πάρα πολύ δυνατό συντακτικό προσωπικό.
Από την διόρθωση, το ατελιέ, την ύλη, μέχρι και τον τελευταίο συντάκτη η συντάκτρια……
μέχρι και τον κλητήρα μας….
Όμως, όλοι εμείς θέλουμε και να ζήσουμε…
Υπάρχουν οικογένειες, παιδιά, υποχρεώσεις….
Πόσα να περικόψεις;;;
Και από ποιους;;;
Από τους μισθούς….πείνας των περισσοτέρων;;;
Και πως, έχεις η έχουν κάποιοι την απαίτηση σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, portal
να μην αγωνιστούμε για την αξιοπρεπή επιβίωσή μας ;
Όταν κάποιοι ,μας κόβουν με μιας και το λιγοστό οξυγόνο, που μας κρατά, ακόμα όρθιους
στη δημοσιογραφία, που την καμαρώνουμε , όταν ασκείται μαχητικά από έντιμους και δυνατούς ρεπόρτερ, τι μας προτείνετε, να κάνουμε ;;;
Τι σας λέει, ο καθρέπτη σας ;;;;
Έχουμε, ευτυχώς, ακόμα την ελπίδα, πως, τα ΜΜΕ θα επιβιώσουν, γιατί εμείς δεν θα επιτρέψουμε να….τελειώσουν, να μαραζώσουν, να απαξιωθούν…
Γιατί, τα χρειάζεται η χώρα και πρέπει να δώσουμε πολλές μάχες ακόμα, για να καταφέρουμε
να εκφράζεται μέσα απο αυτά, με αλήθειες και όχι κατασκευασμένες ειδήσεις, ο πολίτης !!!
Γιατί να μοιραστούμε τις ζημιές;;;
Μοιραστήκαμε, μήπως, ποτέ τα κέρδη;;;
Και ποιος σας είπε, πως, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν έχουν περηφάνια;;;;
Πάντα, θα βάζουμε πλάτη…εμείς…
Για την δημοσιογραφία, που μάθαμε στο δρόμο, κοντά στον λαό και στην υπηρεσία του λαού…
Αλλά, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν
να μας ….λαβώσει την αξιοπρέπεια μας !!!
Όταν ένας συνάδελφος σε ένα τηλεοπτικό κανάλι μένει στο ρεπορτάζ, ώρες
και καμιά φορά εικοσιτετράωρα ολόκληρα- κι όπως έλεγαν και οι παλιοί συνάδελφοί μας ,
ο δημοσιογράφος δεν διψάει,, δεν κρυώνει, δεν κουράζεται, δεν κοιμάται-και είναι απλήρωτος η κακοπληρωμένος , τι να κάνει, να σιωπήσει ;;;
Κι από πάνω, συνεχώς, ακούει και τα εξ αμάξης από τους πιο πάνω και ποτέ ένα μπράβο.
ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΎΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΊΑ και συχνά, όχι άδικα, ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟ,ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟ Η ΑΛΉΤΗ, και ΡΟΥΦΙΆΝΟ,
τι προσδοκάτε, κύριοι;;;;
Να μην αντιδράσει, να μην αγωνιστεί για το δίκιο του, να αφήνει να του καταληστεύουν τη ζωή και το λειτούργημα, που αγαπάει, αμίλητος, ακίνητος, φοβισμένος;;;
Όταν σκύβεις το κεφάλι , πληρώνεις και ένα τίμημα , που στην ταμπέλα του, γράφει”ξεφτίλα”…..
Και ποιος ,σας είπε, πως η ΕΣΗΕΑ , το σωματείο μας δεν είμαστε όλοι εμείς κι ο καθένας ξεχωριστά;;;
Η πως θα το απαξιώσουμε, σε εποχές σκληρές, με μνημόνια ΔΝΤ και άγριο κυνήγι εις βάρος όλων των κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού;;;
Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας ζητάτε να απαξιώσουμε τους εαυτούς μας, αφού, η ΕΣΗΕΑ και επιμένω σε αυτό, είμαστε όλοι εμείς και μόνο εμείς;;;
Εάν σου κρατήσουν το κεφάλι, κάτω από το νερό και δεν παλέψεις για την ανάσα σου, άραγε το μήνυμα θα δώσεις στα παιδιά σου;;;
Τι μήνυμα, θα δώσεις στα νιάτα και στο μέλλον της δημοσιογραφίας ;;;
Ο καθρέπτης μας, πολλές φορές, γίνεται σκληρός μαζί μας.
Αν διαθέτουμε, βέβαια, έστω και ελάχιστη τσίπα…
Οι περισσότεροι απο εμάς, που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ , γνωρίζουμε πολύ καλά, πως κάνουμε μια δουλειά , όπως όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας.
Και δεν είμαστε ούτε ψωνισμένοι, αλλά ούτε και αποφασισμένοι,
να παραδώσουμε τα πάντα, υποκύπτοντας,
να γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή και να προδώσουμε πάρα πολλά χρόνια αξιοπρεπούς επαγγελματικής παρουσίας, λόγω αδυναμίας η φόβου-ανθρώπινο κι αυτό κι ας μάθουμε επιτέλους να υποκλινόμαστε στα συναισθήματα του εργαζόμενου, που δοκιμάζεται ακόμα κι όταν… λυγίζει….
Η επειδή υπάρχουν και διαφωνίες η διαφορετικές προσεγγίσεις , για λόγους, που γνωρίζουν και τα τσιμέντα στην δημοσιογραφική πιάτσα….
ΝΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΠΊΣΩ…
Η αξιοπρέπεια,
αγαπητοί συνάδελφοι, δεν μπαίνει ποτέ στη ζυγαριά.
Πόπη Χριστοδουλίδου