Βρήκαμε στη σελίδα του Γιώργου Μαρινόπουλου στο fb και αναδημοσιεύουμε
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Προσφάτως αποφασίστηκε οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, που δεν την εγκατέλειψαν τη διετία του “μαύρου” και την κράτησαν ανοιχτή μέσα από τις συχνότητες των Περιφερειακών Σταθμών, της ΕΡΤ3 και της ERTopen, να λάβουν τους ανάλογους μισθούς για την εργασία τους εκείνη την περίοδο. Δίκαιη απόφαση. Που λέτε, εκείνον τον καιρό δεν ήταν μόνοι τους οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Το πρόγραμμα της, ραδιοφωνικό/τηλεοπτικό/ διαδικτυακό, συνέχισε να βγαίνει στον αέρα χάρη και στην καταλυτική καθημερινή παρουσία και προσφορά ανθρώπων που ουδεμία σχέση εργασίας είχαν ποτέ με την ΕΡΤ. Ανθρώπων που στάθηκαν αλληλέγγυοι και συμμετείχαν στην προσπάθεια μας να επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ
(οραματιζόμενοι αυτό να γίνει σε πιο στέρεες, ελεύθερες, δημοκρατικές βάσεις) προσφέροντας ανιδιοτελώς εκατοντάδες, χιλιάδες προσωπικές τους εργατοώρες και βάζοντας έτσι στη μπάντα τις προσωπικές τους ανάγκες, το μέλλον τους, για να στηρίξουν τις ανάγκες και το μέλλον της κοινωνίας αλλά και τις δικές μας, των απολυμένων εργαζόμενων της ΕΡΤ. Πέρασαν τα χρόνια. Απέναντι τους προσωπικά νιώθω εντάξει ηθικά. Η δημοσιογραφική μου δουλειά περιστρέφεται κυρίως γύρω από την προβολή των αιτημάτων και την ανάδειξη των προβλημάτων της κοινωνίας. Έχω δώσει βήμα λόγου (κυρίως ραδιοφωνικό) σε μπόλικους από αυτούς τους ανθρώπους τους καλούς και σ’ άλλους σαν κι αυτούς εκατοντάδες φορές και θα συνεχίσω να το κάνω. Και το ίδιο πράττουν κι άλλοι συνάδελφοι, ανεξαρτήτων ειδικότητας. Κι όποτε μας τσουβαλιάζουν όλες κι όλους μας ενοχλεί, αλλά δεν πειράζει, αυτοί που νιώθουν νιώθουν κι αυτό αρκεί.
Επανέρχομαι. Δίκαιη λοιπόν, όπως προανέφερα, η απόφαση για τα μισθά. Δεν εργαστήκαμε όμως τότε γι’ αυτά. Αλλά για μια ελεύθερη ΕΡΤ, ακηδεμόνευτη, στόχος που δεν έχει ακόμα πραγματωθεί, αλήθεια πικρή. Και κάπου εδώ έφτασε η ώρα να πω κι αυτό, κυρίως αυτό: Χρέος ηθικό είναι να στηρίξουμε τους ανθρώπους που στάθηκαν στο πλάι μας.
Και που σήμερα οι περισσότεροι εξ αυτών αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ευρισκόμενοι στην ανεργία ή προσφέροντας εργασία -κατά βάση με αντικείμενο διαφορετικό από αυτό που ξέρουν κι αγαπούν- αμειβόμενοι με πολύ χαμηλά ποσά και συνήθως ανασφάλιστοι.
Να δημιουργήσουμε ένα Ταμείο Αλληλοβοηθείας λοιπόν για να στηρίξουμε οικονομικά αυτούς τους ανθρώπους, τους συνοδοιπόρους μας. Ταμείο όπου η καθεμιά και ο καθένας μας θα καταθέσει όποιο χρηματικό ποσό μπορεί κι επιθυμεί από τα χρήματα που θα λάβει για τα δύο εκείνα χρόνια. Χρήματα η είσπραξη των οποίων δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός του όποιου αγώνα δώσαμε τότε. Δεν πρόκειται περί ελεημοσύνης. Πρόκειται περί συμβολικής, πλην όμως έμπρακτης και ουσιαστικής, στήριξης. Που δεν μας τη ζήτησε κανείς. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει να την κάνουμε από μόνοι μας εμείς.
Τη δημιουργία και διαχείριση αυτού του Ταμείου, αν φυσικά βρουν ευήκοα ώτα τα όσα έγραψα, δεν δύναμαι να την αναλάβω εγώ, δεν θα ήταν σωστό. Εδώ χρειάζονται οι απόψεις και οι προτάσεις σας για την εύρεση/επιλογή ενός αξιόπιστου φορέα διαχείρισης του. Που προσωπικά αδυνατώ αυτή τη στιγμή που μιλάμε να σκεφτώ. Όλες κι όλοι μαζί θα τη βρούμε την άκρη, αρκεί να υπάρξει θετική ανταπόκριση. Αυτά συναδέλφια. Μιλάμε. (Απαραίτητο υστερόγραφο, διότι από τον καιρό και τον άνθρωπο τον πονηρό πρέπει να φυλάγεσαι: Δεν προτίθεμαι να θέσω υποψηφιότητα για την κάλυψη οποιασδήποτε θέσης ευθύνης, εκλόγιμης ή μη, εντός ή εκτός υπηρεσίας. Καλά είμαι όπως είμαι, με τη σχετική πνευματική μου ηρεμία και τη συνήθη ψυχική μου ανησυχία.)