Από τη Ναταλία Ανδρικοπούλου στη Real news της περασμένης Κυριακής
Πριν λίγα χρόνια χύθηκαν τόνοι μελάνης για να αναλυθεί το φαινόμενο Survivor και το πώς καθήλωνε τότε το 60% του τηλεοπτικού κοινού. Αν στην Ελλάδα τα θαύματα κρατούν τρεις ημέρες, στην ελληνική τηλεόραση κρατούν το πολύ τρεις σεζόν. Η ανάλυση τώρα αντιστρέφεται. Γιατί βουλιάζει το Survivor; Σε επίπεδο τηλεοπτικού ανταγωνισμού πολλά μπορούν να ειπωθούν: Βγήκε τρίτο στη σειρά ενώ άλλοι σταθμοί είχαν ήδη κάνει πρεμιέρες και είχαν “καπαρώσει” το κοινό, τα ριάλιτι επιβίωσης έχουν υποστεί φθορά καθώς μεσολάβησε και το Nomads, οι υπότιτλοι κουράζουν τους τηλεθεατές και πάει λέγοντας. Το γεγονός είναι ένα:
το Survivor Ελλάδα-Τουρκία αντιμετωπίζει την παγερή αδιαφορία του τηλεοπτικού κοινού που μοιάζει να του γυρίζει την πλάτη για τα καλά. Τι πέτυχε την πρώτη φορά; Η ανάδειξη χαρακτήρων με τους οποίους ταυτίστηκε το κοινό. Φέτος, στην σκηνοθετημένη “εθνική” μάχη της… γούρνας κάποια νέα πρόσωπα από το πουθενά πλασάρονται ως εκπρόσωποι του έθνους και “απαιτούν” να ταυτιστούμε μαζί τους μαζικά και εθνικά. Όχι γιατί αγωνίστηκαν, μπήκαν σε κάποια εθνική αντιπροσωπεία και ανέβηκαν σε κάποιο βάθρο υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου, αλλά γιατί επελέγησαν στο κάστινγκ από παραγωγούς για κάποιο τηλεριάλιτι. Από πού κι ως πόυ; Το κόνσεπτ “Ελλάδα-Τουρκία”, που απολύτως παρακινδυνευμένα πόνταρε σε πυροδότηση φανατίλας και εθνικής έξαρσης, δεν αφορά το μέσο τηλεθεατή που ταυτίζεται ατομικά με χαρακτήρες, όχι με ευκαιριακούς και αυτόκλητους “εκπροσώπους” ολόκληρου του έθνους. Sorry ΣΚΑΙ, αλλά κανείς δεν το παίρνει πατριωτικά. Οι μάχες είναι αλλού.