Basta με τη δημοσιογραφία του όχλου

Δυόμισι μέρες από το δημόσιο λινσάρισμα ενός νέου ανθρώπου στην Ομόνοια, από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Τα Μέσα που διασκόρπισαν την ψεύτικη, fake είδηση της απόπειρας ληστείας, τα κανάλια και οι ιστοσελίδες που μόλυναν την ενημέρωση με πληροφορίες του όχλου, οι δημοσιογράφοι που παρουσίασαν ως δικά τους ρεπορτάζ τα δελτία Τύπου της αστυνομίας, έχουν περάσει στη δεύτερη πίστα. Ή κατεβάζουν τις αρχικές αναρτήσεις τους προβάλλοντας τα ερωτήματα και τα γεγονότα ή προσπαθούν με γενικότητες να ξεχαστεί η δική τους στάση. Η δημοσιογραφία του όχλου. Για κακή τους τύχη ο δολοφονηθείς άνδρας δεν ήταν “πρεζάκι”, “επίδοξος ληστής”, φτωχοδιάβολος της κοινωνίας. Ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο, ήταν ένας άνθρωπος με κινηματική δράση, ήταν γνωστός.

Κι έτσι όμως δεν γίνεται να ξεχαστεί η είδηση (;) ότι ο επίδοξος ληστής “κρατούσε μαχαίρι” το οποίο στο Star το έδειξαν στην οθόνη! Ποιός έδειξε το μαχαίρι και που το βρήκε μπροστά σε τόσους αστυνομικούς; Δεν ξεχνιέται το παράνομο και αντιδεοντολογικό γκάλοπ της εφημερίδας “Πρώτο Θέμα” για το αν έπρεπε(;) να λιντσάρουν τον “επίδοξο” κλέφτη, όπως κυκλοφόρησε αρχικά αλλά και την επιλογή της Τατιάνας Στεφανίδου στο ΣΚΑΙ που έβγαλε παρόμοιο γκάλοπ παρά το γεγονός ότι ήδη είχε αποδειχθεί πως δεν υπήρχε ληστεία αλλά εν ψυχρώ δολοφονία.

Δεν ξεχνιέται η τακτική του συνόλου-με ελάχιστες εξαιρέσεις- Μέσων που παρουσίασαν ως δικά τους ρεπορτάζ τα δελτία της αστυνομίας, που υιοθέτησαν χωρίς μέτρα αυτοπροστασίας τους, τις δηλώσεις-απόψεις μόνο του κοσμηματοπώλη-κατηγορούμενοι πλέον. Δεν μπορεί να ξεχαστεί η καίραια επιλογή δημοσιογράφων και Μέσων να αγνοήσουν τα βίντεο που κυκλοφόρησαν μαζικά στο διαδίκτυο και έδειχναν δυο τύπους αλλά και αστυνομικούς να κλωτσάνε στο κεφάλι έναν αιμόφυρτο αδύναμο και πεσμένο άνδρα.

Τα ΜΜΕ έχουν φθάσει στον πάτο της αξιοπιστίας, η ενημέρωση σε πολλά Μέσα έχει μετατραπεί σε επιχείρηση φασιστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η τελευταία ίσως ευκαιρία για τους δημοσιογράφους, τους ανθρώπους της ενημέρωσης να πούνε “Basta”. Δεν χρειάζεται δα και εξέγερση για τα αυτονόητα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Είναι απλά πραγματάκια. Κανόνες τους λένε, της δεοντολογίας. Α, και της ανθρωπιάς.

Δεν παρουσιάζουμε ως “δικά μας” τα δελτία τύπου της αστυνομίας αλλά αποδίδουμε την επίσημη πληροφορία από εκεί απ’ όπου προέρχεται. Δεν αναπαράγουμε ρατσιστικά σχόλια και προτροπές σε εκδηλώσεις μίσους και εγκληματικών πράξεων. Δεν υιοθετούμε χωρίς έρευνα, επιτόπου ισχυρισμούς αυτόπτη μάρτυρα .Δεν σχολιάζουμε σε τιτλάκια, χωρίς να έχουμε ιδέα πως ακριβώς συνέβη το πραγματικό γεγονός, με βαρύγδουπους, δραματικούς τίτλους. Σαν τον ΣΚΑΙ που έγραφε “σε κατάσταση αμόκ(!) ο ληστής”, ενώ στο βίντεο όλοι βλέπαμε πως απλώς ήταν ένας πανικόβλητος άνθρωπος που τον είχαν κλωτσήσει και γρονθοκοπήσει. Δεν διαβάζουμε τα social media στα οποία ο κάθε πικραμένος μεταφέρει ότι του κατέβει στο κεφάλι, οι δημοσιογράφοι δεν είναι μεσάζοντες για την αναπαραγωγή tweet και σχολίων στο face book.

Οι απλοί αυτοί δημοσιογραφικοί κανόνες συνειδητά δεν τηρούνται από Μέσα και δημοσιογράφους που έχουν ήδη επιλέξει πλευρά, τον ρατσισμό, τη διάδοση φασιστικού λόγου (Μακελειό, Πρώτο Θέμα, κ.λ.π). Υπάρχουν όμως ακόμη και Μέσα τα οποία υποστηρίζουν πως θέλουν να έχουν δημοσιογραφική παρουσία, υπάρχουν Μέσα στα οποία εργάζονται ακόμη δημοσιογράφοι. Υπάρχει το ΕΣΡ που ακόμη δεν έχει παρέμβει (;) στις παράνομες ενέργειες των καναλιών να προτρέψουν σε εκδηλώσεις μίσους, υπάρχει η ΕΣΗΕΑ που ακόμη δεν έχει παρέμβει για τον αντιδεοντολογικό κατήφορο των μελών της σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες-ιστοσελίδες.

Υπάρχει ακόμη χρόνος να δοθεί τέλος στη δημοσιογραφία του όχλου; Τα Μέσα εξάλλου ανοίγουν και κλείνουν, οι δημοσιογράφοι πάλι παραμένουν δημοσιογράφοι.