Από τον Athanasios Argyrakis
Οπου κι’ αν τον συνάντησα, έκανε τη διαφορά στην -εξαιρετικά δύσκολη- δουλειά της δημοσιογραφίας, όταν αυτή γίνεται με συνέπεια και αίσθημα ευθύνης απέναντι στον αναγνώστη, τον θεατή, κ.ο.κ.
Με αίσθημα αξιοπρέπειας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά και στην είδηση. Ειδικά, στις δύσκολες συνθήκες των εμπόλεμων ζωνών. Εκεί, όπου βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε από το ρεπορτάζ, τα έξοδα για τις μετακινήσεις, τους ίδιους φόβους (αν και γι’ αυτόν δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα) και ανησυχίες, μέχρι οτιδήποτε φαγώσιμο απέμενε. Εκεί που οι περισσότεροι σταματούσαν, αυτός συνέχιζε.
Στη Λιβύη, το 2011, έφαγε μια σφαίρα στο πόδι, και παραλίγο να χάσει. Από τύχη (βασικά, επειδή βρέθηκε μια γιατρός από την πρώην ΕΣΣΔ) το έσωσε, και δεν του το έκοψαν. Μέχρι να συνέλθει στοιχειωδώς, πέρασαν χρόνια. Ακόμα και με την πατερίτσα όμως, πάλευε στο ρεπορτάζ. Σε δύσκολα μέτωπα. Είτε σε άκρως “ενοχλητικά” ρεπορτάζ, είτε σε εμπόλεμες ζώνες.
Η φώτο από τη Λιβύη. Πρώτος από αριστερά ο Ορχάν, πρώτος από δεξιά ο James Foley τον οποίον αργότερα, στη Συρία τον σκότωσαν οι τζιχαντιστές. Τρίτος από δεξιά, ο πολύ καλός νέος Ελληνας (Λίβυος) δημοσιογράφος Mohamed Benghuzzi. Τρίτος από αριστερά ο Iason Athanasiadis. Μαζί μας (δεν φαίνεται στη φώτο) ο Vadim Naninets από την Ουκρανία. Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν δημοσιογράφοι σαν τον Ορχάν. Διεθνούς επιπέδου επαγγελματίες, αν και όχι τόσο γνωστοί ιδιαίτερα στη Δύση.
Για τη δολοφονία των τριών στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, έως τώρα ακούγονται διάφορα. Από ληστεία μέχρι τζιχαντιστές, ενώ δεν λείπουν και οι απόψεις ότι κάποιοι ήθελαν να κλείσουν δια παντός το στόμα του “ενοχλητικού” Ορχάν. Ο,τι και να’ ναι θα μείνει βαρύ το στίγμα στην #CentralAfricanRepublic στον #UN και στις μεγάλες δυνάμεις που εμπλέκονται στη χώρα εάν δεν εξιχνιαστεί αυτό το έγκλημα.