Από τον Δημήτρη Θεοδοσόπουλο της “Γεωθυμικής”
Κάποτε υπήρχε ένας Στρατηγός. Ο Στρατηγός Άνεμος. Ο οποίος έκοβε οικόπεδα μέσα σε δάση, πάνω σε ρέματα, ψηλά στα ορεινά, χαμηλά στα πεδινά. Οικόπεδα με θέα την θάλασσα και πάνω στο κύμα. (Φωτογραφία 6)
Του άρεσαν πολύ οι τέχνες και έτσι είπε να δώσει σπιτάκια στους καλλιτέχνες. Έγένετο Καλλιτεχνούπολη εν σωτήριω χουντικό έτος 1969 (Φωτογραφία 1)
Είχε πολλούς φίλους και είπε να τους κάνει και ένα δώρο. Έγένετο ο Νέος Βουτζάς εν σωτήριω χουντικό έτος 1969 (Φωτογραφία 2)
Οι φίλοι όλο και αυξάνονταν και είπε να δώσει και σε αυτούς εξοχικά. Έγένετο το Δασαμάρι εν σωτήριω χουντικό έτος 1970 (Φωτογραφία 3)
Τον Στρατηγό Άνεμο τον διαδέχτηκε η Ευνομούμενη Πολιτεία η οποία παρόλα τα καλά της είχε ένα κακό. Ήταν ζηλιάρα. Έκοψε λοιπόν και αυτή τα οικοπεδάκια της για τους δικούς της φίλους. Τους Γεωργούς. Έγένετο το Ντράφι εν σωτήριω νεοδημοκρατικό έτος 1977 (Φωτογραφία 4)
Όλα τα επόμενα νεοδημοκρατικά και πασοκικά έτη τα οικόπεδα γέμισαν σπιτάκια για τα μπάνια του λαού. Η χαρά όλων ήταν τόσο μεγάλη που ξέχασαν να βάλουν στο μάτι τους (στα σχέδια τους κοινώς) μια περιοχή. Ίσως για αυτό την είπαν Μάτι. Και η καημένη ακόμα και σήμερα είναι εκτός σχεδίου. Δηλαδή όλα τα σπίτια στο Μάτι είναι αυθαίρετα. Αλλά το ρυθμίσαμε και αυτό με μεταπολιτευτικό νόμο. (Φωτογραφία 5)
Συμπέρασμα:
Στου καμένου και του πνιγμένου την αυλή μην μιλάς για κλιματική αλλαγή.
Είναι ο εαυτός σου ηλίθιε.